Ομως το γυαλί έχει ραγίσει –ράγισε οριστικά από την ημέρα που αποδείχθηκε πως όλα όσα τον διαβεβαίωνε ότι θα συμβούν (πάντα υπέρ της κυβέρνησης) στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών, αποδείχθηκε ότι ήταν κενά περιεχομένου. Και τώρα ο Νίκος ο Παππάς, θλιμμένος και απομονωμένος στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης στην εξορία της Καλλιθέας, μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, αναμιμνήσκεται εποχών υπέροχων, τότε που άρχοντας στο Μαξίμου έλυνε και έδενε, και που για να συναντήσει κανείς τον Τσίπρα έπρεπε να περάσει πρώτα από τον 1ο όροφο, από το γραφείο του.
Τώρα προσπαθεί να ξεχάσει, παρέα με εκείνον τον επιστήμονα Κρέτσο που τον έχει στη δούλεψή του, με το βλέμμα καρφωμένο, μου λένε, στο μαύρο (πρώην πορτοκαλί) απόρρητο τηλέφωνο, μήπως και τον καλέσει ο άλλος να τρέξει… να τρέξει… να βγάλει φτερά… και να φτάσει στο Μαξίμου μια ώρα νωρίτερα. Αλλά το τηλέφωνο δεν χτυπάει…
Αυτό το κάτι
Οχι πως στενοχωριέμαι ιδιαίτερα, πρέπει να ομολογήσω. Ο νέος ξέχασε νωρίς από πού ξεκίνησε και κάποια στιγμή την «πάτησε» εντελώς: είχε καταστήσει τον εαυτό του αποκλειστικά συνομιλητή του Θεού. Ως «συνομιλώ με τον Θεό, μη με ενοχλείτε» αγνόησε μια βασική αρχή της πολιτικής, που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο προσωρινό από την καρέκλα της εξουσίας. Πίστεψε ότι θα είναι εσαεί αυτός που έχοντας πάντοτε το μαχαίρι και το πεπόνι στα χέρια, καθαρίζει, βγάζει τα κουκούτσια, το τεμαχίζει και το δίνει στον Τσίπρα να το καταναλώσει άκοπα. Και του ξέφυγε να πιστέψει ότι μέχρι και «αντ’ αυτού» μπορεί να γίνει.
Εγώ δεν το είχα δει με τα μάτια μου, αλλά μου το είχαν μεταφέρει, ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που άνοιγε την πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου και απευθυνόταν στον Τσίπρα με τη λέξη που βρίσκεται συχνότερα από κάθε άλλη στο στόμα κάθε Ελληνα. Ακόμη και σε συσκέψεις.
Αυτό πληρώνει τώρα; Δεν είμαι βέβαιος. Οπως είπα και προηγουμένως, είναι πιθανόν το σουτ που έφαγε από το Μαξίμου να οφείλεται σε κάτι σοβαρότερο, και βαθύτερο, το οποίο μας διαφεύγει επί του παρόντος.
Αρτεμίου; Είπα εγώ Αρτεμίου;
Το λάθος
Ο Νίκος ο Παππάς βιώνει κατά τρόπο σκληρό το τέλος μιας εποχής. Προσπαθεί να υποδυθεί τον υπουργό ενός πράγματος που όλο μαζί δεν κάνει μια γενική γραμματεία υπουργείου. Το παλεύει, και μέσα από αυτή την πάλη συνειδητοποιεί τη σκληρή πραγματικότητα και συνειδητοποιείται.
Αλλοι συνάδελφοί του όμως εξακολουθούν να πιστεύουν ότι θα είναι για πάντα υπουργοί, θα μπορούν δηλαδή να χρησιμοποιούν εφ’ όρου ζωής την εξουσία που σήμερα κατέχουν.
Μέγα λάθος. Τεράστιο, για να είμαι ακριβής. Σαράντα χρόνια «φούρναρης» έχω δει πανίσχυρους πρωθυπουργούς, υπουργούς, κρατικούς λειτουργούς να συντρίβονται σαν γίγαντες με πήλινα πόδια από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή ακριβώς πίστεψαν σε αυτή τη φενάκη. Σε αυτό το βλακώδες θεώρημα.
Οι εξουσίες κάποια στιγμή τελειώνουν. Και μένει ο βασιλιάς γυμνός, και δεν έχει πού να κρυφτεί και πώς να κρύψει τη γύμνια του.
Νυχτερινή μουσική
Δεν ξέρω τι ακούει ο Νίκος ο Παππάς τις κρύες νύχτες της μοναξιάς, αλλά υπάρχει ένα τραγούδι του φίλου μου Βασίλη Καρρά, που έχει τίτλο «Τηλεφώνησέ μου», και οι δυο πρώτες στροφές του είναι οι ακόλουθες:
«Αν αισθάνεσαι μόνος και δεν έχεις κανένα,
αν τα βράδια σε πνίγουν οι ενοχές και το ψέμα,
και αν σου φέρθηκαν σκάρτα και με άσχημο τρόπο,
κάνε κάτι για σένα που ν’ αξίζει τον κόπο,
Τηλεφώνησέ μου ίσως νιώθω έτσι κι εγώ,
τηλεφώνησέ μου ίσως να μας βγει σε καλό,
τηλεφώνησέ μου ίσως να ‘μαι αυτός που ζητάς,
τηλεφώνησέ μου έστω κι αν κάποιον άλλον αγαπάς».
Ας το αναζητήσει στο YouTube. Εχει έναν σπαραγμό που ταιριάζει με την περίσταση…
Λάθος χώρα
Εγώ που έχω υποστεί το σοκ μιας σύλληψης έπειτα από μήνυση Καμμένου (Οκτώβριος του 2013, Κυριακή πρωί, οκτώ αστυνομικοί έξω από την πόρτα ενός δωματίου ξενοδοχείου στα Γιάννενα…) δεν μπορώ παρά να σταθώ δίπλα στους συναδέλφους μου Κουρτάκη – Τζένο που συνελήφθησαν χθες έπειτα από μήνυση του υπουργού Αμυνας για συκοφαντική δυσφήμηση.
Και επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις λίγες ώρες που κρατήθηκα στην Αστυνομική Διεύθυνση Ιωαννίνων (κάποια στιγμή θα τα διηγηθώ όλα αυτά –από το ΠΩΣ με εντόπισαν, έως το ΠΟΙΟΣ απαιτούσε και γιατί την άμεση μεταγωγή μου σιδερόφρακτου στην Αθήνα…), ένα έχω να πω, απευθυνόμενος προς τον νέο υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή: έως πότε θα σύρονται στα δικαστήρια με την αυτόφωρη διαδικασία δημοσιογράφοι για δημοσιεύματα τα οποία κατά την άποψη του θιγόμενου συνιστούν συκοφαντική δυσφήμηση; Δεν πρέπει να αλλάξει αυτό;
Αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία του Ερντογάν, δεν μπορεί να συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2017. Αν συμβαίνουν, συνιστούν βαρύ πλήγμα κατά της ελευθεροτυπίας και εν τέλει της Δημοκρατίας…
Και κάποια στιγμή, ας ζητήσει να του στείλουν έναν κατάλογο –για να τον μεταβιβάσει στον Τσίπρα –με τις αγωγές και τις μηνύσεις που έχει υποβάλει ο κυβερνητικός του εταίρος Καμμένος για δημοσιεύματα που τον κρίνουν είτε ως υπουργό είτε ως πολιτικό πρόσωπο. Και αν εξακολουθήσει μετά να πιστεύει ότι αυτό συνάδει με τη λειτουργία μιας δημοκρατικής χώρας, τότε λυπάμαι, προφανώς σε λάθος χώρα ζούμε…
