[Στίγμα] Ράγισε το γυαλί

Είναι, λέει, πολύ στενοχωρημένος. Και απογοητευμένος επίσης. Πιάνει κόσμο και κοσμάκη, να μεσολαβήσει στον άλλο, να αποκατασταθεί αυτή η ωραία φιλία, η σφυρηλατημένη επί χρόνια με μικρά περιστατικά και «στιγμές» από αυτές που σφραγίζουν ακατάλυτα τις διαπροσωπικές σχέσεις. Να θυμηθεί ο άλλος τα τόσα άλλα που τους «έδεσαν» τον καιρό που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση. Και να πάψει να τον αντιμετωπίζει σαν έναν από τους 48 που έχει στην κυβέρνησή του. Να ξαναγυρίσουν σε εκείνη την ωραία εποχή, που πήγαιναν παντού μαζί, ακόμη και στις διαπραγματεύσεις, και η στενότητα της σχέσης τού έδινε το δικαίωμα να τον διορθώνει, να τον επιπλήττει σχεδόν, ακόμη και μπροστά σε τρίτους.

Ομως το γυαλί έχει ραγίσει –ράγισε οριστικά από την ημέρα που αποδείχθηκε πως όλα όσα τον διαβεβαίωνε ότι θα συμβούν (πάντα υπέρ της κυβέρνησης) στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών, αποδείχθηκε ότι ήταν κενά περιεχομένου. Και τώρα ο Νίκος ο Παππάς, θλιμμένος και απομονωμένος στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης στην εξορία της Καλλιθέας, μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, αναμιμνήσκεται εποχών υπέροχων, τότε που άρχοντας στο Μαξίμου έλυνε και έδενε, και που για να συναντήσει κανείς τον Τσίπρα έπρεπε να περάσει πρώτα από τον 1ο όροφο, από το γραφείο του.

Τώρα προσπαθεί να ξεχάσει, παρέα με εκείνον τον επιστήμονα Κρέτσο που τον έχει στη δούλεψή του, με το βλέμμα καρφωμένο, μου λένε, στο μαύρο (πρώην πορτοκαλί) απόρρητο τηλέφωνο, μήπως και τον καλέσει ο άλλος να τρέξει… να τρέξει… να βγάλει φτερά… και να φτάσει στο Μαξίμου μια ώρα νωρίτερα. Αλλά το τηλέφωνο δεν χτυπάει…

Τι να ‘χει άραγε συμβεί, και να κρατάει ο Τσίπρας αυτή τη στάση απέναντί του; Να ‘ναι μόνο το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες ή είναι και κάτι άλλο; Αναρωτιέμαι…

Αυτό το κάτι

Οχι πως στενοχωριέμαι ιδιαίτερα, πρέπει να ομολογήσω. Ο νέος ξέχασε νωρίς από πού ξεκίνησε και κάποια στιγμή την «πάτησε» εντελώς: είχε καταστήσει τον εαυτό του αποκλειστικά συνομιλητή του Θεού. Ως «συνομιλώ με τον Θεό, μη με ενοχλείτε» αγνόησε μια βασική αρχή της πολιτικής, που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο προσωρινό από την καρέκλα της εξουσίας. Πίστεψε ότι θα είναι εσαεί αυτός που έχοντας πάντοτε το μαχαίρι και το πεπόνι στα χέρια, καθαρίζει, βγάζει τα κουκούτσια, το τεμαχίζει και το δίνει στον Τσίπρα να το καταναλώσει άκοπα. Και του ξέφυγε να πιστέψει ότι μέχρι και «αντ’ αυτού» μπορεί να γίνει.

Εγώ δεν το είχα δει με τα μάτια μου, αλλά μου το είχαν μεταφέρει, ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που άνοιγε την πόρτα του πρωθυπουργικού γραφείου και απευθυνόταν στον Τσίπρα με τη λέξη που βρίσκεται συχνότερα από κάθε άλλη στο στόμα κάθε Ελληνα. Ακόμη και σε συσκέψεις.

Αυτό πληρώνει τώρα; Δεν είμαι βέβαιος. Οπως είπα και προηγουμένως, είναι πιθανόν το σουτ που έφαγε από το Μαξίμου να οφείλεται σε κάτι σοβαρότερο, και βαθύτερο, το οποίο μας διαφεύγει επί του παρόντος.

Αρτεμίου; Είπα εγώ Αρτεμίου;

Μα σας παρακαλώ…

Το λάθος

Ο Νίκος ο Παππάς βιώνει κατά τρόπο σκληρό το τέλος μιας εποχής. Προσπαθεί να υποδυθεί τον υπουργό ενός πράγματος που όλο μαζί δεν κάνει μια γενική γραμματεία υπουργείου. Το παλεύει, και μέσα από αυτή την πάλη συνειδητοποιεί τη σκληρή πραγματικότητα και συνειδητοποιείται.

Αλλοι συνάδελφοί του όμως εξακολουθούν να πιστεύουν ότι θα είναι για πάντα υπουργοί, θα μπορούν δηλαδή να χρησιμοποιούν εφ’ όρου ζωής την εξουσία που σήμερα κατέχουν.

Μέγα λάθος. Τεράστιο, για να είμαι ακριβής. Σαράντα χρόνια «φούρναρης» έχω δει πανίσχυρους πρωθυπουργούς, υπουργούς, κρατικούς λειτουργούς να συντρίβονται σαν γίγαντες με πήλινα πόδια από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή ακριβώς πίστεψαν σε αυτή τη φενάκη. Σε αυτό το βλακώδες θεώρημα.

Οι εξουσίες κάποια στιγμή τελειώνουν. Και μένει ο βασιλιάς γυμνός, και δεν έχει πού να κρυφτεί και πώς να κρύψει τη γύμνια του.

Το τηλέφωνο του Νίκου του Παππά δεν χτυπάει πια. Ετσι όταν καμιά φορά χτυπήσει, το σηκώνει αμέσως, μήπως και στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής είναι ο άλλος. Ας τον καλέσουν, λοιπόν. Χρήσιμα είναι όσα θα τους πει, για τους τρεις μήνες που είναι υπουργός ψηφιακής πολιτικής, δηλαδή υπουργός του τίποτα…

Νυχτερινή μουσική

Δεν ξέρω τι ακούει ο Νίκος ο Παππάς τις κρύες νύχτες της μοναξιάς, αλλά υπάρχει ένα τραγούδι του φίλου μου Βασίλη Καρρά, που έχει τίτλο «Τηλεφώνησέ μου», και οι δυο πρώτες στροφές του είναι οι ακόλουθες:

Ας το αναζητήσει στο YouTube. Εχει έναν σπαραγμό που ταιριάζει με την περίσταση…

Επίσης πρέπει να τον ενημερώσω ότι οι fan του Βασίλη για κάτι τέτοιες καταστάσεις έχουν ως moto το «τσιγάρο, ουίσκι, και του Καρρά οι δίσκοι»!..

Λάθος χώρα

Εγώ που έχω υποστεί το σοκ μιας σύλληψης έπειτα από μήνυση Καμμένου (Οκτώβριος του 2013, Κυριακή πρωί, οκτώ αστυνομικοί έξω από την πόρτα ενός δωματίου ξενοδοχείου στα Γιάννενα…) δεν μπορώ παρά να σταθώ δίπλα στους συναδέλφους μου Κουρτάκη – Τζένο που συνελήφθησαν χθες έπειτα από μήνυση του υπουργού Αμυνας για συκοφαντική δυσφήμηση.

Και επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις λίγες ώρες που κρατήθηκα στην Αστυνομική Διεύθυνση Ιωαννίνων (κάποια στιγμή θα τα διηγηθώ όλα αυτά –από το ΠΩΣ με εντόπισαν, έως το ΠΟΙΟΣ απαιτούσε και γιατί την άμεση μεταγωγή μου σιδερόφρακτου στην Αθήνα…), ένα έχω να πω, απευθυνόμενος προς τον νέο υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή: έως πότε θα σύρονται στα δικαστήρια με την αυτόφωρη διαδικασία δημοσιογράφοι για δημοσιεύματα τα οποία κατά την άποψη του θιγόμενου συνιστούν συκοφαντική δυσφήμηση; Δεν πρέπει να αλλάξει αυτό;

Αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία του Ερντογάν, δεν μπορεί να συμβαίνουν στην Ελλάδα του 2017. Αν συμβαίνουν, συνιστούν βαρύ πλήγμα κατά της ελευθεροτυπίας και εν τέλει της Δημοκρατίας…

Και κάποια στιγμή, ας ζητήσει να του στείλουν έναν κατάλογο –για να τον μεταβιβάσει στον Τσίπρα –με τις αγωγές και τις μηνύσεις που έχει υποβάλει ο κυβερνητικός του εταίρος Καμμένος για δημοσιεύματα που τον κρίνουν είτε ως υπουργό είτε ως πολιτικό πρόσωπο. Και αν εξακολουθήσει μετά να πιστεύει ότι αυτό συνάδει με τη λειτουργία μιας δημοκρατικής χώρας, τότε λυπάμαι, προφανώς σε λάθος χώρα ζούμε…