[Θεωρείο] Η ιστορία μιας αποτυχίας

Ιδανικά, καλά μέσα ενημέρωσης είναι τα κλειστά μέσα ενημέρωσης. Αλλά, όπως στη ζωή, έτσι και στην πολιτική οι συνθήκες είναι σπανίως ιδανικές. Και κάπως έτσι προέκυψε η απαγόρευση στους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους στον προσφυγικό καταυλισμό της Λέσβου. Τα χιόνια στη Μόρια μπορεί να δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό από τις ανοιξιάτικες λάσπες στην Eιδομένη ή τον καλοκαιρινό καύσωνα στο Ελληνικό. Η λογική όμως με την οποία λειτούργησαν οι Αρχές και στις τρεις περιπτώσεις είναι η ίδια: αν δεν το δείξεις, το πρόβλημα δεν υπάρχει.

Είναι σαν να σβήνει κανείς από τη φωτογραφία τα ενοχλητικά πρόσωπα ή εκείνο το κομμάτι που χαλάει το κάδρο. Η πρακτική είναι παλιά, η τεχνική υπήρχε ακόμη κι όταν η τεχνολογία βρισκόταν στα σπάργανα. Αλλά σήμερα δεν έχει και τόσο νόημα. Γιατί η απαγόρευση να αποτυπωθεί το λευκό του χιονιού αμαυρώνει τη μεγάλη εικόνα για μια κυβέρνηση που δείχνει να ποντάρει πλέον τα πάντα στην επικοινωνία. Και η διάψευση του υπουργείου με το επιχείρημα ότι επιτράπηκε η είσοδος στους δημοσιογράφους των δημόσιων μέσων ενημέρωσης κάνει τη γεύση που αφήνει η κρατική αντίληψη περί λειτουργίας του Τύπου ακόμη πιο πικρή.

Η δουλειά των δημοσιογράφων στη Μόρια δεν είναι άλλη από το να περιγράψουν μια αποτυχία. Το υπουργείο Μετανάστευσης απέτυχε να απορροφήσει ευρωπαϊκά κονδύλια που θα βοηθούσαν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των μεταναστών, απέτυχε να τους εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης, απέτυχε να επιβάλει τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού στις τοπικές κοινωνίες που αντιδρούν. Το μόνο που πέτυχε να επιβάλει είναι μια απαγόρευση. Απέφυγε έτσι τη μεγιστοποίηση ενός προβλήματος; Οχι, δημιούργησε ένα νέο.