Ομάδες λαϊκής βάσης: το πιο σύντομο ανέκδοτο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η οικονομική στενότητα που αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός και αναγκάζει τον πρόεδρο του Τριφυλλιού Γιάννη Αλαφούζο να βάλει ξανά το χέρι στην τσέπη μέσω της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, ξύνει παλιές πληγές.
Η προσπάθεια άντλησης φθηνού χρήματος από τους φίλους των ομάδων με αντάλλαγμα ουσιαστικά «αέρα» και υποσχέσεις για μεγαλεία, δεν ευοδώθηκε ποτέ.
Το 2003, επί εποχής Σωκράτη Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε δυναμικά την προσπάθεια εγγράφοντας 66.000 μέλη. Το φυλλορρόημα άρχισε γιατί η ίδια η διοίκηση δεν έδωσε συνέχεια στο εγχείρημά της με την ίδια θέρμη, αλλά και γιατί οι socios του Ολυμπιακού διαπίστωσαν πως ένα από τα πλεονεκτήματά τους, η προνομιακή τους μεταχείριση στα εισιτήρια του Τσάμπιονς Λιγκ, περιοριζόταν από τη χωρητικότητα του νεότευκτου τότε «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Εννέα χρόνια αργότερα σε αντίστοιχο εγχείρημα προέβησαν η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός.
Ακόμα προκαλεί θυμηδία η προσπάθεια του Θωμά Μαύρου στον Δικέφαλο. Ο άλλοτε αρχισκόρερ διαπίστωσε πως πιο πιθανό είναι να επανέλθει στην ενεργό δράση παρά να συγκεντρώσει τα 2,5 εκατ. ευρώ από τη συνδρομή των φίλων της ΑΕΚ. Σε ανέκδοτο εξελίχθηκε επίσης το μεγαλόπνοο σχέδιο της Παναθηναϊκής Συμμαχίας. Το ελληνικό μοντέλο λαϊκής βάσης συγκέντρωσε στην τελευταία του γενική συνέλευση μια χούφτα ανθρώπους, όταν οι αρχικές προσδοκίες ήταν για 40.000 με 50.000 μέλη.
Η ανέξοδη κριτική από τους φιλάθλους ήταν πάντοτε πιο ελκυστική.
