Από όλους τους τραγουδιστές μαζικής νύχτας, ο μόνος με ανησυχίες για την κοινωνία και μέχρι στιγμής ο μόνος που έχει δεχθεί στο γραφείο του ο αρχηγός της ΝΔ είναι ο Αντώνης Ρέμος. Δεν το λέω εγώ, ο αοιδός το λέει, σε απαντητική του δήλωση για τον αν θα εμπλακεί στην πολιτική πιο ενεργά: «Η επίσκεψή μου αυτή στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας είχε σαν σκοπό να καταθέσω τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες της κοινωνίας όπως εγώ τις εκλαμβάνω εγώ» διαβάζω διατηρώντας αυτούσια τη σύνταξη της απάντησης.
Προφανώς ο Ρέμος έχει εικόνα για τα έξω δρώμενα. Παιδί λαϊκό, αναρριχήθηκε με σκληρή δουλειά και κυριαρχεί από τα μέσα του ’90 στο τοπίο του τραγουδιού και της εικόνας. Για την ακρίβεια, κι αυτός όπως και 5-6 ονόματα ακόμα είναι η πιο πιστή απεικόνιση του χώρου αλλά και της κοινωνίας από τα απόνερα του εκσυγχρονισμού μέχρι τη μνημονιακή Ελλάδα.
Λίγοι κατάφεραν εξάλλου να κρατηθούν πρώτοι και με ψηλά νυχτοκάματα σε εποχή που και οι μηχανισμοί ανάδειξης και προβολής είχαν εν τω μεταξύ αλλάξει. Και το ίδιο το τραγούδι επιτελούσε πια άλλες λειτουργίες, πιο μονότροπες. Ο Ρέμος πολύ περισσότερο έχει εικόνα, γνώση αλλά και συμβολή στον τρόπο που άλλαξε η πρόσληψη του μαζικού θεάματος, του κοινού. Καθόλου τυχαία, έχει συνδεθεί και με την εθιμοτυπική συναυλία στο άχρονο κοσμοδρόμιο του Nammos της Μυκόνου που αποτελεί κάτι σαν τη θερινή σύναξη των αμετανόητων κοσμοφυλάκων.
Το πρόβλημα είναι πως ο Ρέμος υπηρετεί μια νύχτα που η ΝΔ του Κυριάκου και οι θεματοφύλακες του ορθού λόγου κατέκριναν το προηγούμενο διάστημα. Οχι απαραίτητα ο ίδιος ο εν λόγω τραγουδιστής προσωπικά, αλλά το περιβάλλον στο οποίο ευδοκίμησε δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα φορολογικού πατριωτισμού. Από την εποχή του ΠΑΣΟΚ που ξοδεύτηκαν χρήματα από μεσογειακά προγράμματα για να πριμοδοτηθούν μαζικές πίστες με γαρίφαλα μέχρι σήμερα, η νύχτα στην Ελλάδα αποτέλεσε ένα υπέροχο πλυντήριο, ένα εποικοδόμημα της υπερβολής. Μια φάμπρικα βέβαια που παράλληλα αιμοδότησε και ολόκληρους κλάδους εργαζομένων, για να είμαστε δίκαιοι. Και πολύ δικαιότερα από κάτι λυρικούς έντεχνους που με το ένα χέρι κράταγαν τον Βάρναλη και με το άλλο το λάπτοπ των μαύρων ισολογισμών.
Το πρόβλημα δεν είναι πως ο Ρέμος πήγε στον Κυριάκο. Ή πως ο Κυριάκος δέχθηκε τον Ρέμο. Το πρόβλημα είναι πως οι μέχρι πρότινος ποπ αστέρες μοιάζουν να εισβάλουν όλο και πιο δυναμικά στην πολιτική επικαιρότητα. Η οποία την ίδια στιγμή μοιάζει να παραπέμπει στην ποπ κουλτούρα.
