Να μου το θυμηθείτε. Ολα δείχνουν πως η «υπερήφανη διαπραγμάτευση» οδεύει προς την επόμενη «υπερήφανη κωλοτούμπα».

Αλλη μία φορά έχασαν πολύτιμο χρόνο με ψευτο-τσαμπουκάδες και φτάνουν στο τέλος ξέπνοοι κι αποδυναμωμένοι.

Μόνο που μια κωλοτούμπα έχει πάντα δύο ερωτηματικά.

Πρώτον, κανείς δεν ξέρει πώς θα προσγειωθεί ο κωλοτούμπας ούτε είναι βέβαιο ότι θα προσγειωθεί στα πόδια του.

Δεύτερον, ουδείς γνωρίζει εκ των προτέρων αν το φιλοθέαμον κοινό των δανειστών θα αρκεστεί στην κωλοτούμπα ή θα ζητήσει κάτι περισσότερο.

Ασε που στην προκειμένη περίπτωση η κωλοτούμπα έχει από μόνη της κόστος. Η ενδεχόμενη μείωση του αφορολογήτου και η υπόγεια παράταση του Μνημονίου μέσω κόφτη θα αποδειχθούν η χαρά της αντιπολίτευσης.

Στην παραπάνω εξίσωση προστίθεται και ο παράγων χρόνος. Η κυβέρνηση έχει το πολύ έως τα τέλη Φεβρουαρίου καιρό για να ματώσει. Μετά ανοίγει ο ασκός του Αιόλου.

Θυμίζω ότι 19 Μαρτίου είναι η τελευταία Κυριακή που οι εκλογές μπορούν να γίνουν με λίστα. Από την επόμενη Κυριακή, 26 Μαρτίου γίνονται πάλι με σταυρό.

Και για να γίνουν εκλογές στις 19 Μαρτίου, θα πρέπει η Βουλή να διαλυθεί το αργότερο 24-26 Φεβρουαρίου.

Τι σημαίνει αυτό; Απλά πράγματα. Η επιστροφή στον σταυρό βάζει στο τραπέζι μια νέα παράμετρο για τη συνοχή των βουλευτών.

Και η μεν ΚΟ της ΝΔ δεν θα έχει σοβαρό πρόβλημα διότι διαθέτει την προοπτική της εξουσίας. Ούτως ή άλλως, θα εκλέξει τουλάχιστον διπλάσιους βουλευτές από τους σημερινούς.

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ όμως θα πρέπει να ψηφίσει μείωση αφορολογήτου, επέκταση του Μνημονίου και τα συμπαρομαρτούντα γνωρίζοντας ότι δεν έχει πλέον τη σιγουριά της λίστας, αλλά θα χρειαστεί να παλέψει για την επανεκλογή του με σταυρό –και για σαράντα, σαράντα πέντε έδρες το πολύ.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο του!

Δεν είναι τυχαίο ότι η συνοχή της ΚΟ της ΝΔ το 2009 και του ΠΑΣΟΚ το 2011 ουσιαστικά κατέρρευσαν μόλις παρήλθε το 18μηνο της λίστας από την προηγούμενη εκλογή.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατρέψουν την κυβέρνηση. Εχω υπενθυμίσει πολλές φορές ότι καμία κυβέρνηση από το 1974 δεν έπεσε στη Βουλή.

Σημαίνει όμως ότι η κυβέρνηση θα πρέπει στους υπολογισμούς της να εντάξει πλέον και τις ατομικές επιδιώξεις των βουλευτών της. Καλό κουράγιο.

Διότι όπως έλεγε κι ο πατέρας της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας Χαρίλαος Τρικούπης, δεν νοείται κυβέρνηση χωρίς την εμπιστοσύνη της Βουλής αλλά ούτε Βουλή χωρίς την εμπιστοσύνη του λαού.

Τελευταία Νέα