«Και στο σκληρό ροκ σοβαρός πρέπει να είσαι»

Αν και μάλλον έχουν κουραστεί να το λένε, το όνομά τους είναι λογοπαίγνιο με το Χιλιομόδι Κορινθίας: εκεί όπου δέκα χρόνια πριν οι τέσσερις φίλοι έκαναν τις πρώτες τους πρόβες σε ένα εξοχικό εξοπλισμένο με ταπεινούς ενισχυτές και με ντραμς στουμπωμένα με πετσέτες. Εκτοτε οι 1000mods συνεισέφεραν όσο λίγοι στην ανανέωση του σκληρού ήχου στην Ελλάδα, με δίσκους όπως τα «Super Van Vacation» ή «Vultures» που υπηρέτησαν επάξια το stoner, heavy και ψυχεδελικό ροκ. Ακολούθησαν ευρωπαϊκές περιοδείες, εμφανίσεις πλάι σε διεθνείς ομοϊδεάτες σαν τους Graveyard ή τους Color Haze, συμμετοχές σε φεστιβάλ περίβλεπτα όσο το Desertfest. Προ μηνών ήρθε και ο τρίτος δίσκος, το γεμάτο κοφτερά riffs, ιδρώτα και άρωμα μπίρας «Repeated Exposure to…». Oπως λέει ο Δάνης, ο μπασίστας και τραγουδιστής τους, όλα αυτά χρειάστηκαν και πολλή, μα πολλή δουλειά.

Το τελευταίο άλμπουμ «Repeated Exposure to…» συνεχίζει μια ανοδική πορεία. Εκτός από τον χρόνο και τις εμπειρίες, τι χρειάζεται μια μπάντα για να βελτιωθεί;

Είναι υποκειμενικό. Στον τελευταίο δίσκο δουλέψαμε πολλές ώρες. Φυσικά και γίνεσαι καλύτερος (ή και χειρότερος καμιά φορά) όσο παίζεις και παραμένεις ενεργός, φυσικά με τον καιρό αποκτάς εμπειρίες από το στούντιο, τη σκηνή ή τον δρόμο. Αυτή τη φορά όμως το φτάσαμε στο τέρμα. Νομίζω ότι χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Χαρακτηριστικό του τρεξίματος είναι ότι στη διάρκεια των ηχογραφήσεων είχαμε κλείσει εμφανίσεις σε δύο ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Το πρωί έπρεπε να ηχογραφήσουμε την εισαγωγή του κομματιού «The Son» και το μεσημέρι να πάρουμε το αεροπλάνο.

Η αναζωογόνηση του σκληρού ήχου στην Ελλάδα μετράει ήδη μερικά χρόνια. Παραμένει υπόθεση μιας underground κοινότητας που πάντως μεγαλώνει;

Νομίζω ότι η τάση ξεκίνησε από το underground, ότι σε έναν βαθμό ο χώρος υφίσταται ακόμα –αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα -, όμως το καλό είναι ότι αυτή η μουσική γίνεται πια μέσο διασκέδασης για περισσότερους. Ο κόσμος πλέον θα διασκεδάσει βλέποντας και μια συναυλία, όχι μόνο πηγαίνοντας σε μπαρ. Εχει ανοίξει ο κύκλος του σκληρού ήχου στην Ελλάδα. Βοήθησε και το Ιντερνετ. Παλιά, για να δεις μια ελληνική μπάντα, έπρεπε απλά να περιμένεις. Τώρα βλέπεις συγκροτήματα που παραμένουν underground στη φιλοσοφία τους να μαζεύουν δύο χιλιάδες κόσμο.

Στην Ευρώπη, γενικά, γιατί επανήλθε το ενδιαφέρον για τα 70s, το heavy rock κ.λπ.;

Ξεκίνησε στα τέλη των 90s, με τη διάλυση των Kyuss, όταν προέκυψαν μπάντες όπως οι Color Haze, οι Dozer, οι Spiritual Beggars κ.λπ. Το πράγμα έμεινε στάσιμο για λίγο, αλλά τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια εκτοξεύτηκε πάλι. Νομίζω ότι συμβαίνει επειδή υπάρχει περισσότερη αμεσότητα σε αυτήν τη μουσική. Είναι μουσική για να πίνεις μπίρες, δεν δίνει έμφαση στην τεχνική. Είναι ροκ, απλή μουσική. Που έχει όμως και υπόβαθρο.

Ποιας χώρας το κοινό είναι το πιο θερμό;

Σίγουρα της Ελλάδας. Περνάμε φανταστικά όπου κι αν παίξουμε. Στα Βαλκάνια επίσης υπάρχει παρόμοια ιδιοσυγκρασία. Αυτό που μας έκανε πάντως εντύπωση στο τελευταίο τουρ τον Οκτώβριο είναι ότι ακόμα και οι Γερμανοί, που είναι πιο ψυχροί ως ακροατές, έχουν αρχίσει και κάνουν λίγη φασαρία. Στην Πορτογαλία και την Ισπανία παίζαμε κάποτε για δύο ώρες και από κάτω γινόταν ασταμάτητο πάρτι. Τέλος, μια φορά στο Desertfest του Βελγίου και άλλη μία στην Ελλάδα, μετά τη συναυλία κάποιος μου ζήτησε να του δώσω την μπλούζα μου.

Οργώνετε την Ευρώπη με τη βοήθεια ενός ηρωικού βαν. Αν είχε μιλιά, τι θα σας έλεγε;

Θα παραπονιόταν, θα ζήταγε μία μέρα ρεπό, αλλά μετά θα έλεγε «ΟΚ, πάμε όπου θέλετε». Κι εμείς θα απαντούσαμε «φύγαμε».

Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει η πολιτεία για τις εγχώριες μπάντες; Χαμηλότεροι φόροι σε εισιτήρια ή ρυθμίσεις για το άνοιγμα μιας δισκογραφικής εταιρείας;

Δεν έχει υπάρξει τέτοια βοήθεια όσον αφορά το αγγλόφωνο ροκ. Ισως θα μπορούσε να γίνει ό,τι και στη Σουηδία, που επιχορηγεί στούντιο ή που ενισχύει τη μουσική ήδη από τα σχολεία. Είναι βασικό να μπορείς να ασχοληθείς από νωρίς. Στην Ελλάδα, όταν βλέπουν στα σχολεία τέτοιες μπάντες, λένε, ξέρεις, «είναι σατανιστές».

Στην Ελλάδα του σήμερα τι σας ενοχλεί;

Οτι παρόλο που περνάμε πολύ δύσκολα, υπάρχει ακόμα αδιαφορία. Το βλέπω στον δρόμο, όταν χρησιμοποιώ τα μέσα ή περπατώντας. Υπάρχει ακόμα το «εγώ» και τίποτε άλλο. Εχει μειωθεί, αλλά σε πιάνουν τα νεύρα σου βλέποντας κάποιον να κοιτάει μόνο τον εαυτό του, ενώ κυριολεκτικά δίπλα του κάποιος άλλος δεν έχει να φάει.

Αν μια μέρα βγάλετε πολλά λεφτά, ποια θα είναι η μεγαλύτερη εκκεντρικότητα που θα κάνετε;

Θα αγοράζαμε κι άλλο εξοπλισμό ή βινύλια. Θα πηγαίναμε σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ. Ισως να αγόραζα το μπάσο κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη. Ισως εκείνο το κόκκινο Rickenbacker που είχε ο Geezer Butler των Black Sabbath στην περιοδεία του «Never Say Die», στα 70s.

Εσείς πότε ξαναβγαίνετε στον δρόμο; Εχετε άγχος;