Ενας «έρωτας» με ιδρώτα και άρωμα μαστίχας

Το γυμναστήριο κάποτε ήταν η ζωή μου. Περνούσα πολλές ώρες εκεί, έκανα βάρη, προγράμματα αεροβικής και προσέθετα λίγο τρέξιμο στον διάδρομο για ζέσταμα. Πού και πού, έβγαινα στον δρόμο να τρέξω λίγο και να συμπληρώσω την άσκησή μου. Η αδράνεια δεν μου ταιριάζει, το ήξερα αυτό από πάντα. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή πριν από μερικά χρόνια να περάσω έναν δύσκολο επαγγελματικά χειμώνα καθώς βρισκόμουν καθηλωμένη άπειρες ώρες στον υπολογιστή. Ισως κάποιοι δύσκολα το πιστέψουν, μα αυτή η καθιστική δουλειά με κούραζε πολύ, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Ενας τρόπος υπήρχε για να καθαρίσει το μυαλό μου και το σώμα μου. Η άσκηση, αλλά όχι στον κλειστό χώρο του γυμναστηρίου. Το πήρα λοιπόν απόφαση: έδεσα τα κορδόνια μου, βγήκα από το σπίτι και πήγα στον δρόμο της παραλίας. Κάπως έτσι άρχισε μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μένα και το τρέξιμο: ένας «έρωτας», πολύ πιο δυνατός από αυτόν που είχα για το γυμναστήριο.

Σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζω και άλλους δρομείς. Η Χίος δεν είναι μεγάλη πόλη, οι διαδρομές που επιλέγουν όσοι τρέχουν είναι πάνω-κάτω στάνταρ. Βρήκα στους δρόμους όμορφο κόσμο. Συντρέχτες με διαφορετικούς στόχους ο καθένας. Αλλος ήθελε απλά να χάσει βάρος, άλλος να τρέξει έναν Μαραθώνιο, κάποιος άλλος να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια και άλλοι να πετύχουν ρεκόρ. Πλάι μου στάθηκε, θυμάμαι, πρώτη πρώτη η Κατερίνα. Μιλούσε με πάθος για το τρέξιμο, ακολουθούσα το παράδειγμά της και όταν μου πρότεινε να πάμε στην Αθήνα για να τρέξουμε στο δεκάρι του Αυθεντικού Μαραθωνίου, δεν το πολυσκέφτηκα. Είπα αμέσως «ναι».

Και ξέρεις κάτι; Τα κατάφερα. Μέσα σε μερικούς μήνες είχα την πρώτη μου συμμετοχή στα 10.000 μ. Και όχι σε όποια κι όποια διοργάνωση, ε; Εκεί όπου άρχισαν όλα! Αυτόν τον πρώτο αγώνα μου θα τον θυμάμαι για πάντα. Το «μπαμ» του αφέτη, τις φωνές του κόσμου, τα χαμόγελα των εθελοντών, τον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο, την ικανοποίησή μου. Ολα ήταν μαγευτικά, αλησμόνητα.

Στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν δεύτερη και τρίτη συμμετοχή στο δεκάρι του Αυθεντικού Μαραθωνίου και ένας άτυπος Ημιμαραθώνιος στην Κρακοβία τον περασμένο Μάιο. Για να γίνω μαραθωνοδρόμος έχω μέλλον. Αλλά δεν βιάζομαι! Να σου πω την αλήθεια, δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί τρέχω. Αν προσπαθήσω να μετρήσω τους λόγους, θα τους βγάλω εκατομμύρια. Δεν σκοπεύω ποτέ να σπάσω τα κοντέρ, αλλά να νιώθω καλά. Να βρίσκομαι σε καλή φυσική κατάσταση και –σε συνδυασμό με μια καλή διατροφή –να νιώθω το σώμα μου να πετάει.

Εχω την τύχη να ζω σε νησί και έτσι η προπόνηση, είτε χαλαρή είτε έντονη, είναι πάντα ελκυστική. Ξέρεις πώς είναι να περνάς από το πολύβουο λιμάνι και να τρέχεις στην παραλιακή δίπλα στο κύμα; Να τρέχεις στα σοκάκια του παραδοσιακού οικισμού του Κάμπου ανάμεσα στα περιβόλια και τα παλιά αρχοντικά; Να πηγαίνεις ακόμη πιο έξω, μακριά από τα σπίτια, και να νιώθεις μια «μυσταγωγία» καθώς μπλέκονται οι ανάσες σου, οι παλμοί της καρδιάς σου, ο ιδρώτας σου, ακόμη και το πείσμα σου, με αρώματα από πορτοκαλιές και μαστίχα;

Η ιστορία αγάπης μου με το τρέξιμο δεν βλέπω να τελειώνει γρήγορα. Πραγματικά εύχομαι να γίνω μια μέρα σαν αυτές τις ογδοντάχρονες που βλέπω στα περιοδικά που φορούν τα αθλητικά τους, τρέχουν σε αγώνες και χαμογελούν στον φακό. Ο ιδρώτας που χύνουμε, η κούρασή μας, οι ώρες που ξοδεύουμε και τα χιλιόμετρα που διανύουμε αξίζουν τον κόπο.