Κωνσταντινούπολη, 25 Μαΐου 2005. Η Πόλη στα καλύτερά της. Οι ηλιαχτίδες χόρευαν στα παραθύρια της Αγια-Σοφιάς και στο Μπλε Τζαμί και το ελαφρύ αεράκι που κατέβαινε από τον Βόσπορο χάιδευε τον Πύργο του Γαλατά.
Οχλοβοή στην Πλατεία Ταξίμ και στα στενοσόκακα του Πέραν από τους εκδηλωτικούς και ολίγον μεθυσμένους Αγγλους. Δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους οι χιλιάδες φίλοι της Λίβερπουλ για τον πρώτο τελικό της ομάδας τους στο Τσάμπιονς Λιγκ μετά την τραγωδία του Χέιζελ.
Οι υποστηρικτές της δεύτερης φιναλίστ, Μίλαν, προτίμησαν έναν περίπατο στον χρόνο επισκεπτόμενοι τα αξιοθέατα και το Καπαλί Τσαρσί, μιας από τις παλαιότερες κλειστές αγορές του κόσμου. Εκεί συνάντησα και τον συγχωρεμένο Τσέζαρε Μαλντίνι, πατέρα του αρχηγού της Μίλαν Πάολο και παλιά δόξα του ιταλικού ποδοσφαίρου. «Σας εύχομαι ο γιος σας να βάλει το βράδυ γκολ» του είπα κι εκείνος μου χαμογέλασε.
Μετά τις τέσσερις το απόγευμα, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Ατατούρκ, το ολυμπιακό στάδιο που είναι χτισμένο στην άκρη του πουθενά και μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο που έχει προσγειωθεί στην έρημο.
Τα ταξί φορτωμένα με Αγγλους που είχαν τοποθετήσει καφάσια με μπίρες στον ουρανό των αυτοκινήτων και τα κρατούσαν με τόση ευλάβεια όπως οι πιστοί τον Επιτάφιο.
Η θέση μου στο στάδιο βρισκόταν ανάμεσα σε Ιταλούς και Αγγλους. Η καχυποψία ανάμεσά τους εμφανής. Η πληγή του Χέιζελ και οι 32 νεκροί ιταλοί οπαδοί ακόμα πυορροούσε.
Ο τελικός ξεκινά με τον Μαλντίνι να σκοράρει στο πρώτο λεπτό. Χαμογελάω. Το ημίχρονο τελειώνει 3-0 για τους Μιλανέζους. Οι Αγγλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν αν αυτό που βλέπουν οφείλεται στις μπίρες που κατανάλωσαν. Ενας περίεργος τύπος που κρατά ένα ξεθωριασμένο λάβαρο της ομάδας της Λίβερπουλ με πλησιάζει: «Θυμήσου. Τίποτα δεν τελείωσε». Το παιχνίδι αρχίζει ξανά, η Λίβερπουλ ισοφαρίζει τους αλαζόνες Ιταλούς. Το παιχνίδι πηγαίνει στα πέναλτι και οι Κόκκινοι κατακτούν το τρόπαιο.
«Αυτό που είδες δεν ήταν αγώνας. Ηταν μάθημα Ιστορίας» μου φωνάζει ο τρισευτυχισμένος οπαδός της Λίβερπουλ. Η «Liverpool Echo» γράφει την επομένη: «Ο μόνος λόγος που η Λίβερπουλ δεν υπέστη θανάσιμα τραύματα ήταν το γεγονός ότι οι αθάνατοι δεν μπορούν να καταστραφούν».