Την περασμένη εβδομάδα είδα το «Ομπίντα», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κοτανίδης με θέμα τις τελευταίες ώρες του Νίκου Ζαχαριάδη. Ενας μονόλογος στην ουσία για τις ενδοκομματικές αντιζηλίες και τα συντροφικά, πισώπλατα μαχαιρώματα στο ΚΚΕ. Την ίδια ημέρα παρακολούθησε την παράσταση ο Πρωθυπουργός, τον οποίο κάποιοι θεατές, εξ αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, αποδοκίμασαν με πολιτικά «γαλλικά». Το θέμα θα είχε περιοριστεί σε κάποιες, έστω έντονες, κορόνες αν δεν ανταπαντούσαν, από το κοινό, έξαλλες υπερασπίστριες (γιατί κυρίως περί γυναικών επρόκειτο) του Πρωθυπουργού με αποτέλεσμα να ανέβει ο δείκτης του σαματά.

Η επικαιρότητα των τελευταίων ημερών ανέδειξε τον ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονο με αφορμή τα καυστικά σχόλιά του για τον Αλέξη Τσίπρα και την αμφισβητούμενη επάρκεια των συμβούλων – συμβόλων του. Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, με ύφος παιδονόμου, προσπάθησε να φέρει τον συνάδελφό του στον ίσιο (κομματικό) δρόμο, αλλά ο κύριος Χρυσόγονος μένει σταθερός στην πορεία του. Εν τω μεταξύ στο καραβάκι της Πλεύσης οι νεολαίοι εγκαταλείπουν ομαδικώς καταγγέλλοντας ότι πρόκειται περί εργασιακής γαλέρας, η Ζωή Κωνσταντοπούλου συνεχίζει μαινόμενη κατά Τσίπρα, ενώ από το «λιμάνι της απραξίας» η Ραχήλ Μακρή τής πετάει πέτρες. Και ο Λαφαζάνης, σαν καλαμιά στον κάμπο, περιμένει από πού θα περάσει κανένας πρώην σύντροφος να φωνάξει «ουουουου».

Αυτοί που ιδεοληπτικά πιστεύουν ότι κατέχουν την αλήθεια, είναι αναμενόμενο να μαλλιοτραβιούνται για το ποιου η αλήθεια είναι πιο αληθινή. Από την άλλη, όταν μαλλιοτραβιέται η Αριστερά, τα πιστολάκια (των κομμωτηρίων) σιωπούν.

Τελευταία Νέα