Το έργο ήταν προβλέψιμο –αλλά εκτυλίσσεται με τρόπο υπερβολικά ανησυχαστικό. Τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ καθίστανται εκ νέου προβλήματα της χώρας. Το ζήσαμε το 2015 και τις συνέπειες –ας πούμε το κλείσιμο των τραπεζών και το πάγωμα της οικονομίας –τις υφιστάμεθα ακόμη. Τότε έπρεπε οι κυβερνώντες να βρουν τον τρόπο να κάνουν αναστροφή από τις εντελώς ανεδαφικές προεκλογικές τους υποσχέσεις. Ακολούθησε το 2016, μια, τελικά, απολύτως χαμένη χρονιά που έφερε στασιμότητα, αυταρχισμό και φόρους. Ο αυτοσχεδιασμός του «κοινωνικού επιδόματος» οδήγησε σε διαπραγματευτικό εγκλωβισμό της κυβέρνησης που πριν προλάβει να ελπίσει ότι το ΔΝΤ θα απέλθει –ελπίδα που ο Σόιμπλε κατέρριψε πάλι χθες –βλέπει έναν έναν τους θεσμούς να αναδιπλώνονται σε πολύ σκληρές θέσεις. Μετά την ΕΚΤ ήρθε και η Κομισιόν που ουσιαστικά επαναβεβαίωσε τη γραμμή Τόμσεν.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κοστίζουν ακριβά. Οτι λύση δεν μπορούν –και δεν θέλουν –να δώσουν στα προβλήματα της χώρας που διαρκώς πολλαπλασιάζονται λόγω της διακυβέρνησής τους. Και ότι παγιδευμένοι σε ένα δημοσκοπικό ασανσέρ που διαρκώς κατεβαίνει, δεν βρίσκουν όροφο για να βγουν έξω. Η αλήθεια είναι ότι διεκδίκησαν την εξουσία για να αλλάξουν τους όρους της διαπραγμάτευσης –ας μην πούμε: να αλλάξουν την Ευρώπη –κάτι που απέτυχαν να κάνουν. Ενώ δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να αλλάξουν οι ίδιοι. Η ελπίδα δηλαδή που είχαν διάφορα φιλικά προς την Ευρώπη κέντρα, ότι οι συριζαίοι θα μετεξελίσσονταν σε κάτι που να μοιάζει με Αριστερά της αγοράς, διαψεύστηκε. Χρόνο αγόραζαν και σε τακτικισμούς επιδίδονταν. Στο μεταξύ Σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες –οι Ολάντ και Ρέντσι –οδεύουν προς την έξοδο. Τι είδους Ευρώπη έρχεται; Αδηλον. Τα σενάρια στη Γαλλία κυμαίνονται από Μακρόν μέχρι Λεπέν. Στη Γερμανία το ερώτημα είναι αν, στην τέταρτη θητεία της στην καγκελαρία, η Ανγκελα Μέρκελ θα μπορούσε να απαλλαγεί από τον Σόιμπλε.
Ως συνήθως, η κυβέρνηση παίζει καθυστέρηση και σπεκουλάρει πολιτικά. Κάτι που εξηγεί γιατί η χώρα είναι μετέωρη.
Τελευταία Νέα