Διαβάζω αυτές τις μέρες δηλώσεις καλλιτεχνών που δηλώνουν μετανιωμένοι για την ψήφο τους στον Αλέξη Τσίπρα. Τους διέψευσε, νιώθουν ότι τους κορόιδεψε, δεν κατάργησε τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, δεν κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ, δεν έδωσε στους παππούδες και στις γιαγιάδες τους 13η σύνταξη, άσε που τους έκοψε και το ΕΚΑΣ, ενώ ούτε οι αγορές χόρεψαν, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα να μαραζώνει και το κοινό τους δυσκολεύεται και λιγοστεύει. Πιο πρόσφατες είσοδοι στις λίστες των διαμαρτυρόμενων ο τραγουδιστής, ηθοποιός και τηλεοπτικός σταρ Γιάννης Ζουγανέλης και η ηθοποιός Δήμητρα Ματσούκα.
Κι οι δύο, όπως κατά κανόνα και διάφοροι άλλοι του καλλιτεχνικού χώρου, επικρίνουν τον έλληνα Πρωθυπουργό όχι επειδή έλεγε ψέματα στηριγμένα σε στρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας, αλλά διότι δεν υλοποίησε τις υποσχέσεις του –λες και τα λεφτά που έταζε φυτρώνουν, λες και η πολιτική είναι μια υπερβατική διαδικασία που καθορίζεται από καλές προθέσεις, τις οποίες εν προκειμένω είχε ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ δεν είχαν οι αντίπαλοί του.
Πιστεύω ότι η υπερβατική αντίληψη για την πολιτική κυριάρχησε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ως αξεσουάρ μιας αντίληψης που αντιλαμβανόταν τον κόσμο ως συμβολισμό, ως εικόνα, ως επικοινωνία, ως γενικώς προοδευτικότητα, αλλά πάντως όχι ως προσέγγιση σχετική με την υλικότητα των πραγμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν η ζωή να εμφανίζεται ως προδευτικά κλισέ, ανάλαφρα, κόντρα στο πραγματικό βάρος της πραγματικότητας.
Τα προοδευτικά αυτά κλισέ τα συγκέντρωσε πολύ νωρίς ένας από τους χαρακτηριστικότερους τραγουδιστές της Μεταπολίτευσης, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης (θυμάται κανείς τον Γεώργιο Ράλλη να κάνει ονομαστική αναφορά την εποχή των καταλήψεων στα πανεπιστήμια για τον νόμο 815, όπου ακουγόταν και το σύνθημα «όχι στην εντατικοποίηση»;), στο τραγούδι του «Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών». Εκεί όπου αποθεώνει την αιώνια νεότητα, τον χαβαλέ, την ανευθυνότητα, το πνεύμα του χαζοχαρούμενου καλοπερασάκια, αλλά και τη λατρεία του κοινωνικού περιθωρίου και της δήθεν αντισυμβατικότητας.
Το τραγούδι αυτό είναι, επί της ουσίας, ο ύμνος του ΣΥΡΙΖΑ –πολιτικού αλλά και ψηφοφόρου του. «Στα μπαράκια λέμε ναι, / στα παπάκια λέμε ναι. / Οχι στους τεχνοκράτες, / όχι και στις κυρίες τους. / Οχι στους τεχνοκράτες, όχι στους λογικούς».
Σε μια χώρα που χρειάζεται τεχνοκράτες και λογικούς προκειμένου να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να λειτουργούν τα μπαράκια και για να αγοράζουμε παπάκια (αργότερα και τζιπ και Μερσεντές), εθιστήκαμε να σιχαινόμαστε και να κοροϊδεύουμε αυτούς που σχεδιάζουν τρόπους για να παράγεται πλούτος και οργανώνουν τη βάση της ζωής μας λογικά, ώστε να μείνουν περιθώρια για ονειροπόληση. «Στους δικούς μας λέμε ναι, / και στους ξύπνιους λέμε ναι» τραγουδά ο Κηλαηδόνης –και υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Οι δικοί μας είναι ξύπνιοι, δεν χωράει αμφιβολία –και έτσι προέκυψε το πλήθος μετακλητών υπαλλήλων σε διάφορες θέσεις. «Οχι στους κυριλέ» τραγουδά ο Κηλαηδόνης –κι η συνιστώσα της δημόσιας εικόνας του Πρωθυπουργού είναι η επιδεικτική άρνησή του να φορέσει γραβάτα.
Μαρξ; Κηλαηδόνης.
