Καλά ήταν τα νέα από τη Γενεύη και, αν η πηγή μου δεν έχει πέσει έξω, φαίνεται ότι σύντομα, σε κανένα μήνα από τώρα, μπορεί να είμαστε κοντά στη λύση του Κυπριακού, όσο απίστευτο και αν ακούγεται αυτό. Απ’ ό,τι μου είπε ο άνθρωπός μου, ο οποίος βρίσκεται στη Γενεύη και παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τη διαδικασία (αγαπημένη κυπριακή έκφραση αυτή…), ένα ένα τα θέματα-αγκάθια φεύγουν από τη μέση και οι δύο πλευρές πλησιάζουν όλο και πιο κοντά η μια στην άλλη.
Φυσικά, δεν πρέπει να μας πιάσει κανενός είδους ενθουσιασμός, διότι οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά λεπτές και μπορεί να γίνει καμιά στραβή, από την οποία να καταρρεύσουν οι συνομιλίες. Ομως όλες οι ενδείξεις είναι θετικές, ενώ θα δουλεύουν εντατικά ομάδες εργασίας για να βγάλουν από τη μέση τα αγκάθια που εμποδίζουν την οριστική συμφωνία.
Εννοείται ότι ρώτησα τον δικό μου τι θα γίνει με την ασυμφωνία στο εδαφικό, και ειδικότερα με την άρνηση των Τουρκοκυπρίων να παραχωρήσουν στην ελληνοκυπριακή πλευρά την περιοχή της Μόρφου, την οποία οι δικοί μας απαιτούν per mare per terra (αυτό δεν το εξηγώ, το αφήνω ως κίνητρο να ανοίξουμε κανένα βιβλίο…).
–Τη χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό χαρτί. Θα τη δώσουν, αλλά θέλουν ανταλλάγματα.
–Τι είδους;
–Την εκ περιτροπής προεδρία στην Κυπριακή Δημοκρατία.
–Μα θα δεχτούμε κάτι τέτοιο; Θα φρίξουν οι Ελληναράδες, παρατήρησα.
–Να μη φρίξουν. Το είχε δεχτεί ως δέσμευση της ελληνοκυπριακής πλευράς ο πρόεδρος Χριστόφιας κατά τις δικές του προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος. Θα δώσουμε την εκ περιτροπής προεδρία και θα πάρουμε τη Μόρφου, τόσο απλά…
Ετσι είναι, ρε παιδιά, διαπραγμάτευση γίνεται. Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα και δεν μπορείς να τα κερδίζεις όλα. Win to win είναι το πράγμα, όπως θα έλεγε και ο πρόεδρος Αλέξης με τα τρομερά αγγλικά του…
Κύκλος
Πάντως, να το δω και αυτό, δηλαδή να λύνεται το Κυπριακό, επί Τσίπρα, και τι στον κόσμο. Διότι και αυτός αλλά και ο συνεταίρος του στην κυβέρνηση, ο μακράν καλύτερος «πελάτης» της Ευελπίδων (πάλι εκεί θα είναι σήμερα), Καμμένος, ήταν αυτοί που κατήγγειλαν όλους τους προηγούμενους σε κάθε απόπειρα να λυθεί το Κυπριακό. Με τις γνωστές εθνικοπατριωτικές κορόνες για τις προδοτικές παραχωρήσεις στους Τούρκους, τα δίκαια του ελληνισμού και όλα τα συναφή, τα οποία και βαριέμαι να επαναλάβω.
Τώρα και παραχωρήσεις θα γίνουν, και εκ περιτροπής προεδρία θα δεχθούν, και άλλα πολλά και διάφορα. Διότι, όπως έχουμε ξαναπεί, όλα –μα όλα όσα έχουν πει –στο κεφάλι τους έρχονται…
Αναμονή
Εγώ επίσης περιμένω να δω και τι θα γίνει στο θέμα των εγγυήσεων. Ο Καμμένος έχει δηλώσει ότι θα φύγει από το νησί και ο τελευταίος τούρκος στρατιώτης και μετά θα υπάρξει λύση. Περιμένω να το δω αυτό…
Υπενθυμίζω απλώς ότι, αντιστοίχως και στην υποθετική περίπτωση που οι Τούρκοι δεχθούν να αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα, θα απαιτήσουν την αποχώρηση και των δυνάμεων της ΕΛΔΥΚ. Που μπορεί να μη διαθέτει 40.000 στρατιώτες που αριθμούν οι κατοχικές δυνάμεις, αλλά εξακολουθεί να είναι μια υπολογίσιμη δύναμη αποτροπής.
Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι, υπενθυμίζω επίσης ότι το 1968 η χούντα των συνταγματαρχών του Παπαδόπουλου ήταν αυτή που αποδέχθηκε την αποχώρηση από την Κύπρο μιας ελληνικής μεραρχίας, η οποία είχε εγκατασταθεί εκεί από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Εξι χρόνια μετά, ο Αττίλας εισέβαλε στο ανοχύρωτο νησί και κατέλαβε το 40% του εδάφους του. Ηταν μια προδοτική απόφαση, η οποία ποτέ δεν εξηγήθηκε επαρκώς γιατί ελήφθη.
Η χούντα του Παπαδόπουλου λοιπόν απέσυρε τη μεραρχία και άνοιξε την κερκόπορτα. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου θα αποσύρει την ΕΛΔΥΚ;
Αναμένω να το δω και αυτό…
Στον πάγο
Αντιθέτως, δεν περιμένω τίποτε από τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση. Την έχει χτυπήσει άσχημα η Αριάδνη και την έχει πλακώσει το χιόνι. Θα τη βρουν την άνοιξη, μου φαίνεται, όταν λιώσουν με το καλό τα χιόνια. Απ’ ό,τι δείχνει το πράγμα, όλο αυτό το παραμύθι με τις τηλεφωνικές επαφές του προέδρου Αλέξη με Μέρκελ, Ολάντ και αξιωματούχους των Βρυξελλών, σε συνδυασμό με τις συναντήσεις του Τσακαλώτου «επιτέλους μπορώ να φορώ άφοβα τα κασκόλ μου και στην Αθήνα», ουδέν απέδωσε. Οι άλλοι θέλουν πρόοδο επί των προαπαιτουμένων, και πρόοδο δεν βλέπουν. Και μέτρα, μέτρα, μέτρα…
Πολύ απλά γιατί δεν έχουμε να δείξουμε κάτι –φταίνε ο κακός μας ο καιρός και οι αλατιέρες που δεν δούλεψαν, και έχουμε μια δυσκολία. Στο μεταξύ όμως ακούω κάτι κουβέντες, με ψιθύρους μοιάζουν, που λένε ότι ο κόφτης θα επεκταθεί και μετά το 2018. Αν δεν πρόκειται για καμιά ντρίμπλα πάλι στους δανειστές, έχω την εντύπωση ότι το πράγμα στραβώνει άσχημα για όλους…
Ρητορικό ερώτημα
Ευκαιρίας δοθείσης, επειδή, και αυτό ακούγεται ως ψίθυρος καρδιάς, το αφορολόγητο μπορεί να πέσει και στα 5.000 ευρώ, για ποιο ακριβώς αφορολόγητο μιλάμε, διότι έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα τεράστια απάτη, ανάλογη της πρόσφατης περί παροχής… 13ης σύνταξης; Δεν είναι ο Τσίπρας που μας είχε υποσχεθεί προεκλογικά μεν, αλλά με ένταση, να τον πιστέψουμε όλοι, ότι το αφορολόγητο, που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου κρατούσε στις 9.000 και κονταροχτυπιόταν με την τρόικα να μη μειωθεί κατά δύο κατοστάρικα, θα το ξαναπήγαινε στα 12.000 ευρώ;
Ρητορικό το ερώτημα. Αυτός ήταν. Πριν από περίπου έναν χρόνο υποσχόταν ότι θα το ανέβαζε στις 12.000. Εναν χρόνο και κάτι μήνες μετά, συζητάει να το πάει ακόμη και στο πεντοχίλιαρο. Ο Τσίπρας. Αυτός!
Καλώς ήρθατε
Εγώ, όπως έχω ξεκαθαρίσει, δεν το ψήφισα το παλικάρι –αρκετά νωρίς τα είχα δει τα «σημάδια» της αποτροπής. Ούτε σχέδιο είχαν ούτε πρόγραμμα. Αλλοι όμως τον ψήφισαν. Και ένας ένας το παραδέχονται, συνοδεύοντας την παραδοχή τους με μεταμέλεια. Μετά την απίθανη Δήμητρα Ματσούκα, πρώην φίλου μου, η οποία δήλωσε στον Θέμο βαθιά απογοητευμένη από τον Τσίπρα, χθες διάβασα, και εξεπλάγην ομολογώ, κάτι ανάλογο για τον Γιάννη Ζουγανέλη. Ψήφισα τον Τσίπρα, είπε, και έχει φέρει τη χώρα σε τραγική κατάσταση.
Η έκπληξή μου οφείλεται στο εξής: λίγο μετά τη δεύτερη νίκη Αλέξη στις εκλογές, είχε τύχει να συναντηθούμε στο εστιατόριο Κουκουβάγια πίσω από το Χίλτον. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια με τον «Ζούγα» και με το θάρρος αυτής της γνωριμίας με «κατηγόρησε» γιατί είμαι απέναντι στην κυβέρνηση και ειδικά στον Τσίπρα, ο οποίος, τον οποίον, διότι κ.λπ.
Θυμάμαι σαν τώρα να μου λέει πόσο τον πιστεύει και πόσο βέβαιος είναι ότι θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Εγώ του είπα τα γνωστά δικά μου –τις αντιρρήσεις μου. Οτι είναι ερασιτέχνες, δεν ξέρουν τη δουλειά και κάνουν ό,τι τους κατέβει. Χωρίσαμε, με εκείνον να μου λέει ότι θα διαψευστώ και εμένα να του αντιτείνω ότι «θα ‘ρθεις στα λόγια μου».
Χθες ήρθε. Welcome to the club, ρε φίλε…
Τελευταία Νέα