Αποχαιρετούμε σήμερα εδώ έναν ξεχωριστό συνάδελφο και φίλο, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι έχω ένα πρόβλημα καθώς γνωρίζω ότι ο Στάθης Ευσταθιάδης απεχθανόταν τους επικήδειους λόγους. Σεβόμενος έτσι την επιθυμία του θα πω απλώς μερικά λόγια για να υπογραμμίσω την πολύτιμη συμβολή του όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά και στον αγώνα για να μπορέσει η Ελλάδα να αποκτήσει μια αξιόλογη σοβαρή εξωτερική πολιτική, η οποία όπως πίστευε ήταν η αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει η χώρα μας να εκπροσωπηθεί με αξιοπρέπεια στο εξωτερικό και να στηρίξει αποτελεσματικά τα εθνικά της δίκαια.
Κοσμοπολίτης ο ίδιος, με μακρόχρονη παρουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεχή ταξίδια σε όλα περίπου τα μέρη του κόσμου, θέλησε να μοιραστεί την ανεκτίμητη αυτή εμπειρία του όχι μόνο με το αναγνωστικό κοινό μέσω των γνωστών εμπεριστατωμένων άρθρων του, αλλά παρέχοντας συμβουλές και σε πολλούς υπουργούς Εξωτερικών και πρωθυπουργούς, οι οποίοι αναζητούσαν οι ίδιοι την πολύτιμη συνεργασία του. Δεν είναι τυχαίο ότι με τον τρόπο αυτό απέκτησε πολλούς φίλους στην ελληνική διπλωματική υπηρεσία, αλλά και στις εδώ πρεσβείες και στα ξένα υπουργεία Εξωτερικών, ενώ επί σειρά ετών συνέβαλε μέσω της Διπλωματικής Ακαδημίας του υπουργείου Εξωτερικών στην επιμόρφωση των νέων διπλωματών.
Ο πολύς όμως κόσμος τον γνώρισε μέσα από τις στήλες του «Βήματος» με τις ανταποκρίσεις του και τις αναλύσεις του για διεθνή θέματα με κύριο άξονα πάντοτε τα συμβαίνοντα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και είναι η σοβαρότητα, η ακρίβεια των στοιχείων και η γενικότερη αξιοπιστία των κειμένων αυτών που συνέβαλαν στο να καταστήσουν «Το Βήμα» την εγκυρότερη ελληνική εφημερίδα και στα ζητήματα αυτά. Ζητήματα που απαιτούσαν ιδιαίτερες γνώσεις, επαφές υψηλού επιπέδου και αναλυτική σκέψη. Ετσι το γνωστό σύνθημα: «Για να ξέρετε τι συμβαίνει γύρω σας μια εφημερίδα υπάρχει “Το Βήμα”» απέκτησε μια ευρύτερη σημασία, διότι το «γύρω σας» δεν περιοριζόταν μόνο στα εσωτερικά μας και στον γνωστό μας μικρόκοσμο, αλλά και στην ευρύτερη παγκόσμια σκακιέρα. Ενα ανοικτό παράθυρο στον κόσμο. Και τι κόσμο, αν αναλογισθούμε όσα συμβαίνουν σήμερα.
Αλλά ο Στάθης Ευσταθιάδης δεν υπήρξε μόνον ένας μονοδιάστατος δημοσιογράφος, καθώς τα ενδιαφέροντά του ήταν ευρύτατα. Οι ιστορικές του γνώσεις ανεξάντλητες, ο αριθμός των βιβλίων που διάβαζε, με κύριο ενδιαφέρον για τα απομνημονεύματα, τα ιστορικά αναγνώσματα και τις βιογραφίες, δεν είχε τέλος. Ιδιαίτερα όμως τον διέκρινε το πάθος του για την κλασική μουσική και την όπερα. Ενα πάθος που από την πρώτη στιγμή μοιράστηκε με τον άλλο γνωστό λάτρη του είδους, Χρήστο Λαμπράκη. Γι’ αυτό στάθηκε δίπλα του στην εκπλήρωση του οράματος για τη μουσική παιδεία στη χώρα μας, με την ολοκλήρωση της ανέγερσης του Μεγάρου Μουσικής, όπου προσέφερε σημαντικές δωρεές χωρίς ποτέ αυτό να γίνει γνωστό. Υπήρξε μάλιστα δραστήριο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου των Φίλων της Μουσικής υπό την προεδρία του Λαμπράκη. Και εκ μέρους του σημερινού Συμβουλίου θα ήθελα να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια.
Είπα όμως ότι σεβόμενος τις αντιλήψεις του για τους επικηδείους δεν θα μακρηγορήσω. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ότι θα μας λείψει. Θα μας λείψει το καυστικό χιούμορ του, το σπινθηροβόλο πνεύμα του, τα εύστοχα σχόλιά του, η έγκυρη πληροφόρηση και τόσα άλλα. Και εγώ μεν χάνω έναν πολύτιμο στενό μου φίλο και συνάδελφο, φοβούμαι όμως ότι με την απώλειά του κλείνει μια ολόκληρη εποχή.
Το κείμενο αυτό είναι ο επικήδειος που εξεφώνησε ο Γιάννης Καρτάλης, σύμβουλος εκδόσεως στην εφημερίδα «Το Βήμα»
