Κυνηγημένα μικροπούλια

Απαγορεύτηκε ασμένως το κυνήγι για μια εβδομάδα με αφορμή τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Τι φαρισαϊσμός! Οταν εκδόθηκε η απαγόρευση από το αρμόδιο υπουργείο, ήταν πλέον αργά για χιλιάδες ταξιδιάρικα πουλιά. Ο χιονιάς τα είχε οδηγήσει στα χαμηλά και υπήνεμα όπου τα «περίμεναν» οι κυνηγοί για να τα οδηγήσουν στη δική τους στενή κατάψυξη.

Πάντα οι ιθύνοντες αφυπνίζονται αφού το έγκλημα έχει συντελεστεί.

«Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.

Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι» καταθέτει ψυχή η Κική Δημουλά.

Μήπως θα έπρεπε να απαγορευτεί, να σταματήσει τέλος πάντων, και το ποδόσφαιρο και ό,τι αθλητικό λαμβάνει χώρα τούτες τις μέρες των κακών καιρών μας σε ανοιχτό χώρο πριν για κάποιους να είναι αργά; Τα ποδοσφαιρικά μας γήπεδα στην περιφέρεια, κυρίως, αλλά και στις μεγάλες πόλεις συναγωνίζονται σε επικινδυνότητα βαλτοτόπια, όπου μοναχά υδρόβια αποδημητικά διαβιούν και… αμφίβιοι επιχειρηματίες.

Μήπως κάποιος θα έπρεπε να προστατεύσει τους άμοιρους ποδοσφαιριστές μικρών και μεγάλων κατηγοριών από ένα μοιραίο κάταγμα, απόρροια του χιονισμένου αγωνιστικού χώρου, του λασπωμένου τερέν, του χόρτου που εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους για ανθρώπους που βγάζουν τα προς το ζην αγωνιζόμενοι για την τέρψη των θεατών;

Γιατί αυτοί, οι μεροκαματιάρηδες των γηπέδων, είναι η πλειοψηφία. Σαν ακούς ποδοσφαιριστής, ο νους γεμίζει εκατομμύρια κι όμως λίγοι είναι εκείνοι που το βάρος τους αντιστοιχεί σε χρυσάφι· οι πολλοί είναι παίκτες του βασικού μισθού, είναι μπαλαδόροι που κάποτε άφησαν το σχολείο για να ακολουθήσουν το όνειρό τους να γίνουν Ρονάλντο ή Μέσι και ξύπνησαν στα λασπόνερα της παγωμένης πραγματικότητας: μικροί ασήμαντοι βιοπαλαιστές, παλιάτσοι ενός υπαίθριου τσίρκου με τα θηρία στις εξέδρες να περιμένουν πότε θα τους κατασπαράξουν.

Γι’ αυτούς –τα μικροπούλια του ποδοσφαιρικού βασιλείου –θα έπρεπε να φροντίσουν οι αρμόδιοι να εκδώσουν απαγόρευση. Για τους παραπλανημένους από το ταλέντο το δικό τους και τη δόξα των «άλλων», τους μικρούς, που βγήκαν στα γήπεδα δίχως πανωφόρι και πάγωσαν στα ξεροβόρια των παραγόντων, των μάνατζερ, των σκληρών συμπαικτών και των ανάλγητων αντιπάλων, που ταπεινώθηκαν, που υβρίστηκαν, που προπηλακίστηκαν, που (δίχως υπερβολή) εδάρησαν από τους φανατικούς των εξεδρών, που βούλιαξαν στα τέλματα των ονείρων τους, κάποιος θα έπρεπε να εκδώσει ρυθμιστική: τα όπλα παρά πόδα μέχρι να σωπάσουν οι χιονιάδες!

Γιατί δεν τους κόβει την μπάλα μόνο ένα χτύπημα από τον Λισγάρα, την μπάλα και το ψωμί μπορεί να τους κόψει και ένα στραβοπάτημα στον πάγο ή μια πτώση στις χαράδρες της απαξίωσης τις ξέχειλες από αδιαφορία και κανιβαλισμό.

Ο θαυμαστός κόσμος των σπορ δεν έχει μόνο ηλιόλουστες ανατολές, τις περισσότερες φορές τα συννεφιασμένα ηλιοβασιλέματα είναι το σύνηθες τοπίο για τους πολλούς.

Γι’ αυτό σου λέω «κυνηγέ», άσε ήσυχα για λίγο «τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα», που μετεωρίζουν μια στα σύννεφα και μια στα βάθη.