Για όποιον καταλαβαίνει, το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα ΑΕΙ είναι η υποχρηματοδότηση. Και η κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να το αντιμετωπίσει ούτε ταμειακά ούτε με κάποιας μορφής αναδιάρθρωση. Εξού και επέλεξε μια ευκολότερη οδό. Το να ικανοποιήσει μια σειρά αιτημάτων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Είναι ένα αλισβερίσι που αφορά –τι άλλο; –ζητήματα διοίκησης και ανάδειξης των μελών των ΔΕΠ σε μια –κακά τα ψέματα –πελατειακή λογική. Εστω κι αν οι ενδιαφερόμενοι είναι ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι.
Αυτό είναι το πρώτο πλάνο. Το δεύτερο πλάνο είναι το οριστικό ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου. Παρά την κριτική που ασκήθηκε σε επιμέρους πτυχές της, ήταν η τελευταία σοβαρή προσπάθεια να αναμορφωθεί η Ανώτατη Εκπαίδευση. Να αναμορφωθεί με άξονα το να ανοίξει προς τα έξω –και πιο συγκεκριμένα: προς το εξωτερικό –και με τρόπο που να συμβάλλει στην τόνωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας.
Επέρχεται λοιπόν η πλήρης αναστροφή. Ακόμη χειρότερα: επιβεβαιώνεται η σταθερή παλινδρόμηση της χώρας προς τα πίσω. Οχι μόνο γιατί καταργήθηκαν και τα τελευταία ψήγματα του εν λόγω νόμου, αλλά γιατί οι κυβερνώντες δεν έχουν τίποτε με το οποίο να θέλουν να τον αντικαταστήσουν επί της ουσίας. Απλώς ενδιαφέρονται να δημιουργήσουν ένα πλέγμα σχέσεων της κυβέρνησης με τα πανεπιστήμια που να εξυπηρετήσει την παραμονή τους στην εξουσία.
