H 5η Νοεμβρίου 2015 ήταν μια ιστορική ημέρα. Εκείνο το απόγευμα, ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε στη Βουλή με ένα βιβλίο υπό μάλης. Δημιουργήθηκε σούσουρο. Οι βουλευτές έχασαν τη συγκέντρωσή τους. Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να τρέχουν. Ο Τσίπρας με βιβλίο; Πού το βρήκε; Του το χάρισε κανείς ή το έφερε μαζί του; Και γιατί ήταν γεμάτο με κίτρινα χαρτάκια; Το μυστήριο δεν κράτησε πολύ. Ηταν ένα βιβλίο για τον Αρη Βελουχιώτη. Και είχε σχέση με τη συζήτηση που θα γινόταν στη Βουλή. Κάποιες ατάκες δηλαδή ήθελε να ξεπατικώσει ο Πρωθυπουργός, εξού και τα post it. Τέλος συναγερμού. Οχι, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει τον χρόνο του διαβάζοντας.
Δεν είναι βέβαια ο μόνος. Κι άλλοι πολιτικοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα δεν τα είχαν καλά με τα βιβλία. Εκείνοι όμως φρόντιζαν τουλάχιστον να καλύπτουν τα νώτα τους, ενώ ετούτος κάθε τόσο εκτίθεται, τσιτάροντας –λανθασμένα συνήθως –τους «κλασικούς». Αυτούς άλλωστε έχει μόνο στη βιβλιοθήκη του, όπως είχε πει σε μια παλιότερη συνέντευξή του στον «Ταχυδρόμο» και στον Ηλία Κανέλλη. Προσθέτοντας: «Ας μη φορτώνουμε τον κόσμο μ’ αυτά».
Ο Μπαράκ Ομπάμα, αντίθετα, είπε να μας φορτώσει λίγο. Σε μια εποχή που τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα και μεταδίδονται τόσο πολλές πληροφορίες, λέει στην κριτικό λογοτεχνίας των «Νιου Γιορκ Τάιμς», το διάβασμα του επιτρέπει αφενός να επιβραδύνει και να αποκτά προοπτική, αφετέρου να μπαίνει στη θέση του άλλου. Για τον λόγο αυτό δεν υπήρχε βράδυ τα τελευταία οκτώ χρόνια στον Λευκό Οίκο που να μη διαβάσει για τουλάχιστον μία ώρα. Από Λίνκολν μέχρι Μπέλοου κι από Γκάντι μέχρι Ροθ. Είναι θέμα προσωπικής ισορροπίας, λέει. Είναι θέμα επικοινωνίας με τον κόσμο.
Ας μην παρεξηγούμαι, δεν κάνω συγκρίσεις. Τη σκηνή της συνάντησης των δύο ανδρών στην Αθήνα θυμάμαι, με τον έναν να αγορεύει και τον άλλο να χασμουριέται. Στην αρχή του βιβλίου του Β.Σ. Νάιπολ «Μια καμπή στον ποταμό» μένω, όπως τη θυμίζει ο απερχόμενος πρόεδρος της Αμερικής: «Ο κόσμος είναι αυτός που είναι. Ανθρωποι που δεν είναι τίποτα, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να μη γίνουν τίποτα, δεν έχουν θέση σ’ αυτόν».