Πότε φεύγει ένας υπουργός; Η απλή απάντηση είναι ότι φεύγει όταν κάνει κάτι στραβό.
Σωστά. Μόνο που ένας υπουργός δεν εκπροσωπεί το κεφάλι του. Συνήθως εφαρμόζει κυβερνητικές επιλογές που διαμορφώνονται συλλογικά και σπανίως είναι αποκλειστικά υπεύθυνος αν κάτι στραβώσει.
Γι’ αυτό οι υπουργοί φεύγουν και για έναν λιγότερο απλό λόγο. Για να πάρουν το κρίμα και να αναλάβουν την ευθύνη μιας αποτυχημένης επιλογής ώστε να την προσπεράσει η κυβέρνησή τους.
Ακριβώς για τον ίδιο λόγο που συνήθως φεύγουν οι αρχηγοί ύστερα από μια εκλογική ήττα. Σε απλά ελληνικά, για να μηδενιστεί το κοντέρ.
Το 1999, ας πούμε, με το φιάσκο της υπόθεσης Οτζαλάν παραιτήθηκαν τρεις υπουργοί –οι δυο ούτε καν γνώριζαν την υπόθεση… Αλλά με κάποιον τρόπο έπρεπε να απεμπλακεί η κυβέρνηση από το φιάσκο.
Περιέργως και μετά τα καραγκιοζιλίκια με τις τηλεοράσεις, ο αρμόδιος υπουργός δεν πήγε σπίτι του. Ενδεχομένως ο ίδιος δεν διέθετε την ευαισθησία ή ο Πρωθυπουργός δεν είχε την προνοητικότητα.
Αποτέλεσμα; Να τος πάλι πετιέται!
Παππάς και «Παππαγάλοι» επανεμφανίστηκαν μετά τη δημοσίευση της απόφασης του ΣτΕ να δηλώνουν περίπου «δικαιωμένοι» και άλλες φαιδρότητες.
Σε κρίση ακαταληψίας, η «Αυγή» είχε μάλιστα τίτλο «Συνταγματικός ο νόμος Παππά»!
Θα μου πείτε πως είτε δεν ξέρουν να διαβάζουν μια δικαστική απόφαση είτε δεν μπορούν να την καταλάβουν. Καμία αντίρρηση –συμβαίνουν αυτά…
Αλλά υποψιάζομαι ότι εδώ υπάρχει κάτι χειρότερο. Η προσπάθεια ενός πολιτικού που παρέσυρε την κυβέρνησή του σε ένα φιάσκο κι ο οποίος αποδοκιμάστηκε όσο κανείς άλλος υπουργός στην πρόσφατη Ιστορία να διασκεδάσει την αποτυχία του και να ζητιάνεψει ψίχουλα δικαίωσης.
Ανθρώπινο. Κανείς δεν θέλει να αισθάνεται φταίχτης κι αποτυχημένος.
Ακριβώς όμως επειδή η δίψα της δικαίωσης είναι ανθρώπινη αδυναμία, οι κυβερνήσεις προστατεύουν τον εαυτό τους από τους διψασμένους.
Οχι από σκληρότητα. Αλλά επειδή η προσπάθεια επιβεβαίωσης των αποτυχημένων επιλογών ενός αποτυχημένου υπουργού δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να ξεφύγει από το πρόβλημα και να πάει παρακάτω.
Απλώς ανακυκλώνει την εμπλοκή της με χειρότερους όρους.
Δεν ξέρω αν το χρειάζεται ψυχολογικά ο υπουργός. Είμαι βέβαιος όμως ότι δεν το αντέχει πολιτικά η κυβέρνηση.
Κυρίως όταν η συγκρότηση του ΕΣΡ απέδειξε ότι η αντιπολίτευση δεν το μπλοκάρισε για να μην προχωρήσει η διαδικασία, αλλά για να μη γίνει καναλάρχης ο Παππάς.
Τα πράγματα λοιπόν πήραν τον δρόμο τους. Μόνο ανόητοι πολεμούν χαμένες μάχες και μόνο γραφικοί κομπάζουν για την αποτυχία τους.
Γι’ αυτό οι κυβερνήσεις φροντίζουν να μην μπλέκουν ούτε με τους μεν ούτε με τους δε.
