Υπάρχει ένας τύπος γυναίκας διακριτός σε όλες τις κοινωνίες, όλων των χωρών, όλων των εποχών. Η ακριβής περιγραφή της απαιτεί πολλές λέξεις και τα προσωνύμια δεν είναι τόσο χαρακτηριστικά. Οχι τόσο αποτελεσματική όσο η «τσαούσα», ούτε τόσο αυθάδης όσο η «γλωσσού». Συνήθως έχει επιμελημένη εμφάνιση, βοηθητική στο να πετύχει τον σκοπό της. Να περάσει ως αδιαπραγμάτευτες αλήθειες τις αρλούμπες που υποστηρίζει με ακλόνητη βεβαιότητα. Αυτό που την κάνει περισσότερο γραφική παρά αντιπαθητική ωστόσο, είναι ότι πιστεύει αυτά που λέει. Ετσι, της ταιριάζει περισσότερο το «καρακαηδόνα». Η γυναίκα που νομίζει ότι τραγουδάει (και εκφράζεται) σαν αηδόνι ενώ οι άλλοι ακούνε το «τραγούδι» ως κρώξιμο. Στον ελληνικό κινηματογράφο, για να έχετε εικόνα, έχει ερμηνεύσει τύπους καρακαηδόνας η συμπαθής Δέσποινα Στυλιανοπούλου.

Οι καρακαηδόνες φαίνεται ότι είναι απαραίτητες στα κόμματα. Και στον ΣΥΡΙΖΑ η θέση αυτή χήρεψε από τότε που αποχώρησε η Ραχήλ Μακρή α λα μπρατσέτα με τις θεωρίες της για τα «ραχιλιάρικα». Η Ελένη Αυλωνίτου αυτοανεφλέγη με προσάναμμα την τσιριχτή φωνή της και η Θεανώ Φωτίου δεν είναι ευπαρουσίαστη. Ετσι ανέλαβε η πρώην υπουργός Θεοδώρα Τζάκρη. Την άκουσα να υποστηρίζει, ντυμένη σαν αεροσυνοδός του υπαρκτού σοσιαλισμού, ότι ο Σόιμπλε είναι λαϊκιστής, πως αν προκύψει εμπλοκή στο θέμα της Ελλάδας θα έχει μεγάλο πρόβλημα όλη η Ευρώπη και, το κυριότερο, ότι οι δανειστές παρακαλάνε να κλείσει η αξιολόγηση. Να της ευχηθώ μόνο σιδηροκέφαλη στην καινούργια της θέση.

ΥΓ: Η καρακαηδόνα κυκλοφορεί και σε άνδρα αν θυμηθούμε τον Δημήτρη Στρατούλη που, στο δημοψήφισμα, έλεγε ότι θα μας παρακαλάνε για να μας δανείσουν.

Τελευταία Νέα