Υπάρχουν πολλά είδη και αποχρώσεις της μνήμης. Επιστημονικά καταγεγραμμένα ή θεωρητικά επινοημένα. Πρώτα απ’ όλα η ανατομία της μνήμης τη διαχωρίζει σε δηλωτική, διαδικαστική, ενεργή και βραχύχρονη. Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει κυτταρική μνήμη, άλλοι ομνύουν στη συλλογική ή την ιστορική, άλλοι ρίχνουν νερό στον νερόμυλο της επιλεκτικής μνήμης, εμένα πάλι με συναρπάζει η γεωγραφία της μνήμης (αυτή που οδηγεί σαν πυξίδα τα βήματά μας σε τόπους που πιστεύαμε ότι έχουμε ξεχάσει). Τις τελευταίες μέρες διαπίστωσα ότι στα χωράφια της πολιτικής ανθεί και ένα άλλο είδος. Η μνήμη της εξουσίας. Οι «θύμησες», για να το πούμε εις άπταιστον σοσιαλιστική. Αυτές από τις οποίες διακατέχονται οι οπαδοί ενός κόμματος που έχει κερδίσει πολλές εκλογές και έχει κυβερνήσει πολλά χρόνια. Και που ώρες ώρες νομίζουν ότι εξακολουθεί να συμβαίνει στην πραγματικότητα· απλώς παράφαγαν και βλέπουν εφιάλτη. Φυσικά πράγματα, ανθρώπινες αδυναμίες.
Τέτοιες «θύμησες» φαίνεται ότι ξύπνησαν τα σταυρωτά φιλιά της Φώφης Γεννηματά με τον Γιώργο Παπανδρέου και το reunion του παλαιού κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ που ακολούθησε με υποφώσκον σύνθημα το «Πάμε σαν άλλοτε». Οι οπαδοί τους κοιμήθηκαν Παρασκευή βράδυ και ξημερώθηκαν στις μέρες του ’96, μη σας πω του ’86. Η προσχώρηση ανεξάρτητων βουλευτών στη ΔΗΣΥ, που την έφερε στην τρίτη θέση μαζί με τη Χρυσή Αυγή, τους έκανε να ομιλούν περί του θηρίου που ξύπνησε, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε για «προοπτική εξουσίας». Είπαμε, φυσικά πράγματα, ανθρώπινες αδυναμίες, μόνο που πολύ συχνά, στην πραγματική ζωή, αποδεικνύεται ότι από το θηρίο που ξύπνησε μέχρι το ποντίκι που βρυχάται ένα Caravel δρόμος.
