Η νέα διευθύντρια της Τέιτ Μαρία Μπόλσοου πρόκειται να αναλάβει τα καθήκοντά της στο εμβληματικό μουσείο σύγχρονης τέχνης της Αγγλίας τον ερχόμενο Ιούνιο. Θα είναι μάλιστα η πρώτη γυναίκα που τίθεται επικεφαλής της Τέιτ και έχει ήδη παρουσιάσει τις «προγραμματικές δηλώσεις» της: θεωρεί ότι στις παρούσες διχαστικές συνθήκες της διεθνούς πολιτικής σκηνής ο ρόλος των μουσείων θα πρέπει να εστιάζει στη διερεύνηση των διαφορών και της διαπολιτισμικής κατανόησης. Με αυτό το σκεπτικό η Μπόλσοου «αυτοσυστήνεται» μέσω της έγκριτης επιθεώρησης τέχνης «The ArtNewspaper» επιλέγοντας έργα από την πρόσφατη καλλιτεχνική παραγωγή, τα οποία προκαλούν ευφορία και αμεριμνησία, καθώς και εκείνα που αποδέχονται την απώλεια.
Το έργο του Τζέρεμι Ντέλερ «We ‘re here because we ‘re here», για παράδειγμα, αποτελεί κατά τη νεοδιορισθείσα διευθύντρια ένα εξαιρετικό έργο συλλογικής μνήμης, το οποίο αγκαλιάστηκε από μεγάλο κομμάτι του κοινού. Την 1η Ιουλίου 2016, ημέρα μνήμης για τη μάχη του Σομ (1916), 1.600 εθελοντές ντύθηκαν με στρατιωτικές στολές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, περιφερόμενοι σε σταθμούς τρένων και σε άλλα σημεία του Λονδίνου. «Η πρώτη μου παρατήρηση ήταν μια ομάδα ένστολων νέων ανδρών οι οποίοι περπατούσαν στο Πάρκο Γουίτγουορθ» δηλώνει η Μπόλσοου. «Ενα λεπτό αργότερα είδα ένα μήνυμα στο twitter από έναν εργαζόμενο στο Γουίτγουορθ. Εως το τέλος της ημέρας το έθνος ήταν πραγματικά συγκινημένο».
Μια πράξη μνήμης για τους νεκρούς ανάμεσά μας στο οποίο δίνει έμφαση η νέα διευθύντρια της Τέιτ είναι το «Animitas» του Κριστιάν Μπολτάνσκι, μια γλυπτική εγκατάσταση στο Τζούπιτερ, έξω από το Εδιμβούργο. Τα διακόσια μικρά ιαπωνικά κουδούνια της σύνθεσής του στερεώνονται πάνω σε μακριά καλάμια φυτεμένα στο έδαφος μιας νησίδας στη μέση της λίμνης του πάρκου. Οι καμπάνες ενισχύουν το θρόισμα του ανέμου, με ένα καλάμι, και ο ήχος τους ακούγεται μέρα και νύχτα. «Ο Μπολτάνσκι το αποκαλεί “η μουσική της ψυχής”. Στη Χιλή, animitas αποκαλούν τους ναΐσκους που τοποθετούν οι κάτοικοι στην άκρη του δρόμου για να τιμήσουν τους νεκρούς και με αυτό το έργο του ο καλλιτέχνης μάς προτρέπει να σκεφτόμαστε τους προγόνους που πάντα υπάρχουν γύρω μας».
Από τον ίδιο δημόσιο χώρο τέχνης η Μαρία Μπόλσοου ξεχωρίζει και την ηχητική – γλυπτική εγκατάσταση της Σελέστ Μπουρσιέ-Μουζενό «From here to ear v. 20», μια σύνθεση με ηλεκτρικές κιθάρες των οποίων τις χορδές τσιμπολογούσαν μικροσκοπικοί σπίνοι στα χρώματα ζέβρας, σαν μια πανκ ορχήστρα πτηνών με εκπληκτικά χρώματα και απολαυστικούς ήχους.
Ο ρόλος της τέχνης και των καλλιτεχνών στον κόσμο φάνηκε τη χρονιά που πέρασε στο δημόσιο άτιτλο γλυπτό της Ανια Γκαλάτσιο στο Πάρκο Γουίτγουορθ. Ενα δέντρο-φάντασμα από ανοξείδωτο χάλυβα που προέρχεται από τον πλάτανο ο οποίος αφαιρέθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών ανακαίνισης του πάρκου. Και το οποίο, κατά τη Μπόλσοου, αντανακλά το περιβάλλον και καλεί σε μια συνάντηση με την τέχνη. «Ως ένα αντικείμενο για στοχασμό και περισυλλογή, με βοήθησε να διατηρήσω την αισιοδοξία μου για το πρωί της 24ης Ιουνίου, της ημέρας μετά το δημοψήφισμα για το Brexit».
