Το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής, ώρα 14.30 για την ακρίβεια, στην οδό Πανεπιστημίου, στο ύψος της Βουκουρεστίου. Ενα κινηματογραφικό συνεργείο ή, μάλλον, ένας κοντόσωμος χλωμός νεαρός με μια κάμερα και ένας φωτιστής «γυρίζουν» ένα διαφημιστικό με «θέμα» μια ψηλή πανέμορφη κοπέλα που κρατάει προτεταμένα ένα τετράγωνο κουτί –θα πρέπει να είναι το διαφημιζόμενο προϊόν. Γύρω της έχει δημιουργηθεί ένας ασφυκτικός κλοιός, όσοι ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου, από την πλευρά του Αρείου Πάγου, δεν κοντοστέκονται για να δουν τι ακριβώς συμβαίνει και να συνεχίσουν τον δρόμο τους, αλλά ακινητοποιούνται έτσι ώστε να μοιάζουν περισσότερο με πλήθος που πρόκειται να διαδηλώσει παρά με φιλοπερίεργους περαστικούς.
Δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε, όσον αφορά την κοσμοσύναξη, αν στη θέση του διαφημιστικού «γυριζόταν» σκηνή από μια ταινία με δημοφιλείς ηθοποιούς που η προετοιμασία της θα είχε γίνει ήδη γνωστή. Οπως δεν μπορείς να μη σκεφτείς τι είδους δουλειές θα πρέπει να είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ώστε να μπορούν να μεταβάλλονται για μισή, μία ή και περισσότερη ώρα σε μόνιμους παρατηρητές, ενώ δεν θα δικαιολογούνταν υποτίθεται, λόγω της δουλειάς τους, ακόμη και ως συμπτωματικοί περαστικοί.
Ποιος άραγε να είναι ο αριθμός των ανθρώπων μέσα στην καθημερινότητα όλων μας που, ενώ φαίνεται να βιάζονται ή να άγχονται προκειμένου να κάνουν κάτι, αρκεί ένα τόσο αμελητέο περιστατικό όπως το γύρισμα ενός διαφημιστικού για να αλλάξουν προσώρας κατεύθυνση και αν ο αριθμός αυτός δεν θα γινόταν λαός ολόκληρος, που θα μπορούσε να αλλάξει ακόμα και προσανατολισμό, αν γινόταν να σκοντάψει πάνω σε κάτι που θα έμοιαζε με θαύμα. Και επειδή το θαύμα δεν μοιάζει με κάτι που μπορεί να προετοιμαστεί, αλλά η ανάγκη του φαίνεται να υπάρχει εξίσου μεγάλη όπως στις εποχές που ήταν πιο πιθανό από ό,τι στους καιρούς μας, βολευόμαστε με κάτι που να του μοιάζει όπως μπορεί να είναι ένας κάμεραμαν, ένας φροντιστής και ένα μοντέλο στην Πανεπιστημίου.
Οταν διακόσιοι, τριακόσιοι άνθρωποι είναι σαν από καιρό προετοιμασμένοι να καθηλωθούν από κάτι τόσο σύνηθες και κοινό επειδή δεν είχαν υπολογίσει ότι θα υπάρξει μέσα στην καθημερινότητά τους, αντιλαμβάνεται κανείς ποιος μπορεί να είναι ο αριθμός των ανθρώπων που όχι μόνο θα σταθεί έκθαμβος, αλλά θα αποχαυνωθεί με κάτι που εγγυάται τη μεγάλη αλλαγή και που καθώς έχει προετοιμαστεί, μπορεί να υπόσχεται ως μια βεβαιότητα το θαύμα, χωρίς επιπλέον να πτοεί οποιονδήποτε θέλει να αισθάνεται ως αποδέκτης του το γεγονός ότι κανένας δεν το έχει ζήσει.
Πρόκειται για ένα κομβικό σημείο της ανθρώπινης ύπαρξης ώστε στον βαθμό που συναινεί στον Γαλιλαίο, στον Γκάντι, στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και στον πατέρα Βασίλειο της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, με τον ίδιο τρόπο να καταδέχεται να ακούει ή, ακόμα χειρότερα, να ψηφίζει αγύρτες, τσαρλατάνους θαυματοποιούς και πολιτικούς της δεκάρας.
Τελευταία Νέα