Προφητικό αποδείχτηκε το σημείωμα της 3ης Δεκεμβρίου 2016, στο οποίο έθετα το ερώτημα: «Ολοι Σαπεκοένσε;». Υπογράμμιζα πως η συλλογικότητα της συμπόνιας που επιδεικνύεται ύστερα από μια τραγωδία είναι απλώς μια τάση, ένας ανεπίσημος συναγωνισμός θλίψης.
Σχεδόν δύο μήνες μετά την αεροπορική τραγωδία που ξεκλήρισε τη βραζιλιάνικη ομάδα ήρθε η ώρα του απολογισμού. Η καθημαγμένη Σάπε απηύθυνε προσκλητήριο σε όλους αυτούς που έκαναν ουρές για να της συμπαρασταθούν υποσχόμενοι οικονομική και ηθική στήριξη.
Εις μάτην. Οι υποσχέσεις αποδείχτηκαν δεκαρολογίες. Από όλες τις βραζιλιάνικες ομάδες που έταξαν βοήθεια με κοινή ανακοίνωσή τους, μόνο τρεις φώναξαν «παρών» στο προσκλητήριο. Η Παλμέιρας, η οποία έδωσε δανεικούς τρεις παίκτες, η Κρουζέιρο που πρόσφερε δύο παίκτες και η Φλαμένγκο που όχι μόνο έστειλε στη Σάπε τον Λουίς Αντόνιο, αλλά ανέλαβε να του καλύψει και το συμβόλαιο. Οι υπόλοιποι; Πρόσφεραν συμπαράσταση και δάκρυα αβρόχοις ποσί. Σιγουριά. Εκλεψαν τα λεπτά τις δημοσιότητας που επιθυμούσαν, γράφτηκαν τα ονόματά τους στον ηλεκτρονικό και τον παραδοσιακό Τύπο ως ευεργέτες και στη συνέχεια έκοψαν ρόδα μυρωμένα.
Είμαι βέβαιος πως κάποιοι από αυτούς θα επανεμφανιστούν στις 29 Ιανουαρίου, όταν η Σάπε θα ξεκινήσει τις επίσημες υποχρεώσεις της. Ετσι, για να μαζέψουν και τα τελευταία ψίχουλα της δημοσιότητας πριν κλείσουν οριστικά το κεφάλαιο της τραγικής ομάδας.
