Στις επισκέψεις με γλυκά κυριαρχεί πάντα μια κάποια αμηχανία. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε τα πιο παραδοσιακά φοντανάκια ούτε τα πιο μοδάτα μακαρόν. Και φυσικά δεν εξαιρούνται τα σουτζούκ λουκούμ που προσέφερε ο Ιλχάν Αχμέτ στη Φώφη Γεννηματά όταν την επισκέφθηκε προχθές στη Χαριλάου Τρικούπη για να επισημοποιήσει την ένταξή του στη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ο πρώην βουλευτής του Ποταμιού και η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάθησαν στους καναπέδες στο στυλ της ηλιοπούλειας «ωραίας ατμόσφαιρας» από εκείνη την ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Η αμηχανία ήταν και πολιτική; Θα μπορούσε. Ή, μάλλον, υπήρχε λόγος για να είναι. Και αυτός ο λόγος γεννήθηκε από το είδος της διεύρυνσης. Γιατί διεύρυνση είναι να συζητά ένα κόμμα με ένα άλλο, να ζυμώνονται, να αναζητούν προγραμματικές συγκλίσεις και μια κοινή πλατφόρμα, να διερευνούν περιθώρια συνεργασίας. Διεύρυνση, όμως, είναι και να παίρνει ένα κόμμα τους πρόθυμους βουλευτές του άλλου. Το πρώτο είδος διεύρυνσης είναι πολιτική στην πιο πούρα μορφή της. Το άλλο είναι ένα είδος λεηλασίας –ειδικά όταν η προθυμία και οι φυγόκεντρες τάσεις διαμορφώνονται από το σκοτάδι που βλέπει ο πρόθυμος βουλευτής στο πολιτικό του μέλλον.
Τα σουτζούκ λουκούμ μπορεί να γλύκαναν το ΠΑΣΟΚ και να πίκραναν Το Ποτάμι. Συμβαίνουν αυτά στους πολιτικούς γάμους από συμφέρον, όπως συμβαίνουν και στη ζωή. Κυρίως αφορούν τους εμπλεκομένους και τους κουτσομπόληδες της γειτονιάς. Εδώ όμως υπάρχει κάτι που αφορά τον περιβάλλοντα χώρο σε μεγαλύτερη ακτίνα. Είναι η αμηχανία που προκαλείται στην υπόθεση της επανένωσης των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Σε αυτό που πολλοί στον χώρο ελπίζουν να δουν έναν έρωτα και τελικά δεν θα το ζήσουν ούτε ως προξενιό.
