Υπάρχει ποίηση μετά το Χαλέπι;

Φαίνεται, παραδόξως, πως υπάρχει ποιητική παραγωγή στο Χαλιφάτο του ISIS, αντίθετα από ό,τι ισχυριζόταν ο Αντόρνο αναφερόμενος στο Αουσβιτς. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν υπάρχει μόνο ποιητική παραγωγή από «παθόντες», διωκόμενους, μετοίκους στην Εσπερία και εν γένει αντιστεκόμενους στον θρησκευτικό φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, αλλά και από τον χώρο των μαχητών της τζιχάντ, τους ίδιους ανθρώπους που βλέπουμε σε βίντεο να αποκεφαλίζουν αιχμαλώτους.

Η συνοπτική μελέτη του Θωμά Ψύρρα κινείται σε τρία επίπεδα. Το πρώτο αφορά ένα χρονικό της δημιουργίας του ISIS από υπολείμματα του σουνιτικού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν και από αντιτιθέμενους στην κατ’ αυτούς «συντηρητική στροφή» της Αλ Κάιντα, υπό την ηγεσία του Αλ Ζαρκαουί. Στοχοποιώντας αρχικά τους σιίτες μουσουλμάνους και βεβαίως τους δυτικούς δαίμονες που προσέβαλαν το Ισλάμ, η περιθωριακή αυτή οργάνωση θα αξιοποιούσε το αντιαμερικανικό αίσθημα μετά τον πόλεμο του 2003. Μετά τον θάνατο του Ζαρκαουί σε αεροπορικό βομβαρδισμό το 2006 η οργάνωση θα ριζοσπαστικοποιούνταν δραματικά. Την ηγεσία ανέλαβε ο φανατικός Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι. Βασίστηκε σε πρώην στελέχη των μυστικών υπηρεσιών του Σαντάμ και άνεργα πλέον μέλη των ενόπλων δυνάμεων τα οποία είχε γνωρίσει στη διάρκεια της τετραετούς φυλάκισής του. Με το σχετικό κενό εξουσίας που άφησε η αποχώρηση των Αμερικανών τα πράγματα θα έπαιρναν άλλη τροπή. Πολεμικό υλικό υπήρχε άφθονο, διαθέσιμο άεργο ανθρώπινο δυναμικό και πόροι από το πετρέλαιο επίσης, ενώ τα παραδοσιακά σχίσματα εντός του Ισλάμ τροφοδοτούσαν το εκατέρωθεν μίσος μέσω βομβιστικών επιθέσεων ακόμη και σε ιερούς χώρους λατρείας. Ο Ψύρρας, βασιζόμενος σε καλή αγγλόφωνη βιβλιογραφία την οποία παραθέτει, αναλύει πώς αίφνης η ιδέα του Χαλιφάτου βρήκε έδαφος και πώς μετά την κατάκτηση της Μοσούλης, μεγάλης πετρελαιοπαραγωγού κουρδικής πόλης στο Βόρειο Ιράκ, απέκτησε ένα είδος ημικρατικής υπόστασης. Σύντομα, το Χαλιφάτο θα επεκτεινόταν στα εδάφη της Βορειοανατολικής Συρίας αξιοποιώντας το κενό εξουσίας που είχε προκληθεί ήδη από την Αραβική Ανοιξη αλλά και από την εξέγερση ποικίλων ομάδων κατά του Ασαντ. Η ευνοϊκή μεταχείριση των μαχητών του ISIS από την Τουρκία, τη Ρωσία και ποικίλους άλλους αντιτιθέμενους στο καθεστώς του Ασαντ θα συνέβαλλε τα μέγιστα στην τερατογένεση αυτή που έφτασε να ελέγχει περίπου το μισό των συριακών και ιρακινών εδαφών.

Η αξιοποίηση των σύγχρονων τεχνολογιών, ο ιδεολογικός πόλεμος, η στρατολόγηση μαχητών από άλλες μουσουλμανικές ομάδες που δρουν στην Τσετσενία, τη Νιγηρία, τη Λιβύη, ακόμη και τις Φιλιππίνες, η ανάδυση της ιδέας ενός ισλαμικού τόξου που γεφυρώνει πρακτικά όλες τις ηπείρους και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί το Χαλιφάτο προς αυτόν τον σκοπό συνιστούν το δεύτερο επίπεδο της ανάλυσης του Ψύρρα. Οι ακραίες απαγορεύσεις, η μυστική ισλαμική αστυνομία, οι βάρβαρες ποινές, η επαναφορά της δουλείας, ο παρανοϊκός κατάλογος δήθεν ιερών εντολών και η απόλυτη περιθωριοποίηση των γυναικών (για «απίστους» καλύτερα να μη μιλάμε) ανθούν στο πλαίσιο ενός μιλιταριστικού, στρατοκρατικού καθεστώτος, ελκυστικού ακόμη και σε κομμάτια της δυτικής νεολαίας που αναζητούν ένα νόημα στη ζωή. Στο πλαίσιο αυτό είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι, για λόγους προπαγάνδας κυρίως, ανθεί ένα είδος ποιητικής παραγωγής του μίσους που αξιοποιεί την αραβική παράδοση στον τομέα αυτόν. Προκύπτει έτσι μια «κουλτούρα της τζιχάντ», με ποιήματα που συχνά βιντεοσκοπούνται, ανεβαίνουν στο Διαδίκτυο ή μεταδίδονται προφορικά. Ιδού ένα παράδειγμα από τον ποιητή Αλ Σαΐχ αλ Τζαμπορί που γράφει στα πρότυπα της παραδοσιακής φόρμας της εποχής της «αραβικής αθωότητας»:

Ας σημειωθεί ότι και ο Μπιν Λάντεν διεκδικούσε τις δάφνες του ποιητή χρησιμοποιώντας μάλιστα προϊσλαμικές ποιητικές μορφές, παραδείγματα δε στίχων του μας δίνει ο Ψύρρας. Ωστόσο βρίσκω πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι εν μέσω της περιθωριοποίησης των γυναικών επιτρέπονται φωνές προερχόμενες από χήρες ή συζύγους τζιχαντιστών, όπως για παράδειγμα η δημοφιλής Ουμ Μουχάμαντ, τσετσενικής καταγωγής που μετοίκησε στο Χαλιφάτο και συνέθεσε ένα ποίημα με τον τίτλο «Η σύζυγος ενός μάρτυρα», δημοφιλέστατο πλέον στο Διαδίκτυο.

Αλλού πάλι διατυπώνονται παροτρύνσεις προς τους λεγόμενους μουσουλμάνους του καναπέ:

Ή ακόμη:

Από την ανάλυση του Ψύρρα αναδύεται ένα περίπλοκο μωσαϊκό ιδεοληψιών, αρχαϊκών παραδόσεων και πολιτικών πεποιθήσεων, βαθιά ριζωμένο σε μια κοινωνία σε σύγχυση, που δύσκολα ωστόσο ανατρέπεται καθώς αυτό που θρέφει την πολιτική του μίσους είναι η εγκάρσια βαθιά διαχωριστική γραμμή παράδοσης / εκσυγχρονισμού. Οι αραβικές κοινωνίες μοιάζουν να ευνοούν το πέρασμα στον σύγχρονο κόσμο α λα καρτ, υιοθετώντας για παράδειγμα όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες λόγω των τεράστιων εσόδων τους από το πετρέλαιο, ενώ οι θεσμοί και οι ιδεοληψίες παραμένουν στις πανάρχαιες συντεταγμένες τους. Αυτό γίνεται απολύτως σαφές στο τρίτο επίπεδο του βιβλίου που συνιστά και ένα ανθολόγιο ποιητικότερης ποίησης. Εδώ οι φωνές που ακούγονται είναι από το μορφωμένο, εκδυτικισμένο κομμάτι της αραβικής κοινωνίας, από ανθρώπους που σπούδασαν στο πανεπιστήμιο και έχουν εγκαταλείψει οικειοθελώς τα εδάφη του Χαλιφάτου (κάποιοι εκ των οποίων ενδεχομένως βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας). Εδώ οι ποιητικές συντεταγμένες είναι κοντύτερα στα δικά μας δυτικά πρότυπα, οι ποιητές έχουν ενσωματώσει μοντερνιστικές αρχές, ενώ δεν λείπει και το χιούμορ. Για παράδειγμα, η κουρδικής καταγωγής (από το Κιρκούκ) Καζάλ Αχμάντ, που κατέφυγε στην Ιορδανία, γράφει στο σαρκαστικό «Η φιλοσοφία του μανάβη»:

Αλλά τινάζομ’ ολόκληρη από ανατριχίλα.

Ή ακόμη η γεννημένη στη Βαγδάτη, βραβευμένη από τον ΟΗΕ φιλόλογος και δημοσιογράφος Ντούνια Μιχαήλ, που ζει σήμερα στις ΗΠΑ, λέει: