Πρέπει να έχει κανείς άγνοια κινδύνου ή απύθμενο θράσος από τη μια να παρακαλάει με κάθε τρόπο να κλείσει η διαβόητη αξιολόγηση και ταυτοχρόνως να περνά και ο τελευταίος κυβερνητικός παράγοντας γενεές δεκατέσσερις τους βασικούς παίκτες που θα κρίνουν αυτή την πολυπόθητη συμφωνία. Αν υπάρχει μια μικρή πιθανότητα η χώρα να βρει ένα μονοπάτι διαφυγής από την καταστροφή, πρέπει να κλείσει… χθες την παρατεταμένη άσκοπη δήθεν επαναστατική άρνηση που όσο τραβάει τόσο ανεβάζει τον λογαριασμό.
Από την τακτική των κυβερνώντων δεν προκύπτει κανένα ενδιαφέρον για την ουσία αλλά μόνο για την καλλιέργεια ενός ακόμη πολιτικού κύκλου ψευδαισθήσεων την ώρα που τα δίνουν όλα. Είναι προφανές πια ότι η κυβέρνηση έχει παρασκηνιακά αποδεχθεί σχεδόν όλες τις γνωστές απαιτήσεις των δανειστών και απλώς επιχειρεί την επικοινωνιακή διαχείριση για να περάσει στα μαλακά το πακέτο των νέων μέτρων που πάνε πολύ πέρα από το 2018. Και κόφτη δέχονται και το αφορολόγητο θα κουρέψουν και προφανώς ό,τι άλλο χρειαστεί θα κάνουν, αλλά δεν είναι σίγουροι ότι θα καταφέρουν να κλείσουν τη συμφωνία καθώς τώρα προστέθηκε στην άσκηση και ο παράγων πολιτική αβεβαιότητα.
Κάπου εδώ αρχίζει ο παραλογισμός διότι αυτό το γαϊτανάκι της μακρόσυρτης διαπραγμάτευσης που τους διαλύει πολιτικά και τους στέλνει στα όρια του μονοψήφιου μόνοι τους το κέντησαν. Ας πρόσεχαν. Επειδή όμως αυτοί δεν έχουν ιερό και όσιο, ουδείς μπορεί να αποκλείσει πως αν δουν τα σκούρα θα αρχίσουν πάλι τα νταηλίκια και ένας Θεός ξέρει πώς δεν θα πάμε πάλι στο μαρτύριο του 2015 με τη χώρα μετέωρη. Ορισμένοι μάλιστα βλέπουν πίσω από τη μη αποπληρωμή των υπερβολικών πλέον χρεών του κράτους προς τους ιδιώτες μια σκόπιμη καθυστέρηση ώστε να υπάρχει ταμειακό απόθεμα το προσεχές εξάμηνο για την περίπτωση που δεν καταλήξουν σε συμφωνία. Μπορεί αυτό το ενδεχόμενο να είναι μικρό, αλλά με τόσα που έχουμε ζήσει τα δύο τελευταία χρόνια όλα μπορούν να συμβούν για πρώτη, ενίοτε και δεύτερη φορά ως καταστροφική φάρσα.
