Μετά το σοκ, η συνειδητοποίηση: ο Τραμπ είναι πια πρόεδρος. Με αυτό πρέπει να συμβιβαστεί πρώτα το αμερικανικό κατεστημένο: Κογκρέσο, κόμματα, δικαιοσύνη και μυστικές υπηρεσίες. Ο πρόεδρος έχει μεν ισχυρές εξουσίες, η Αμερική όμως είναι οπλισμένη θεσμικά με ελέγχους και εξισορροπητικές διαδικασίες. Ωστόσο όλοι οι δρώντες πρέπει να βρουν ένα νέο σημείο ισορροπίας για να μη διαταραχθεί το σύστημα, το οποίο μετά την εποχή Νίξον λειτουργεί ομαλά. Οι υπόλοιποι επιδραστικοί παίκτες του πολιτικού παιχνιδιού, Χόλιγουντ, προοδευτικά μίντια και οργανώσεις, οι παίχτες της ήπιας εσωτερικής ισχύος, λογικά θα αργήσουν να συμβιβαστούν με τα νέα δεδομένα. Είναι όμως σχεδόν βέβαιο ότι τον νέο πρόεδρο τον συμφέρει να τους έχει απέναντι ώστε να συνεχίσει, στα μάτια του σκληρού πυρήνα των υποστηρικτών του, να κουβαλάει την ταμπέλα του αντισυστημικού.
Με την προεδρία Τραμπ οφείλει να συμβιβαστεί και ο υπόλοιπος κόσμος. Η Κίνα περιμένει να δει αν και σε ποιο βαθμό ο νέος πρόεδρος θα εμπλακεί σε νομισματικό πόλεμο με το Πεκίνο. Επίσης, αν θα επιβάλει τη λογική του προστατευτισμού στο εμπόριο των ΗΠΑ ώστε να τονώσει την εσωτερική απασχόληση. Η Ρωσία περιμένει να δει αν ο νέος πρόεδρος θα ομαλοποιήσει τη σχέση του με τη Μόσχα, σε μια εποχή που θυμίζει ολοένα και περισσότερο πια τον ψυχρό πόλεμο. Και ο υπόλοιπος κόσμος αγωνιά για τον ρόλο που επιφυλάσσει ο Τραμπ στην Αμερική, κυρίως σε σχέση με τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους παραδοσιακά οι ΗΠΑ διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Προεκλογικά ο νέος πρόεδρος είχε εκφράσει αμφιβολίες για το κατά πόσον οργανισμοί όπως το ΔΝΤ ή ο ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) μπορούν να συμβάλουν στην επίτευξη των στόχων της δικής του διοίκησης –υπονόησε δηλαδή μια διάθεση υποβάθμισης του ρόλου των ΗΠΑ. Παράλληλα, ο νέος υπουργός Οικονομικών θα επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά το πρώτο διάστημα στο ζήτημα των φορολογικών μεταρρυθμίσεων. Κοινώς, τα θέματα που καίνε τους Αμερικανούς είναι άλλα.
Με την προεδρία Τραμπ θα πρέπει να συμβιβαστεί και η Ευρώπη. Η Μέρκελ –που είπε δημοσίως ότι οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως η μοίρα της ηπείρου πέφτει αποκλειστικά στα χέρια της –δείχνει να το αντιλαμβάνεται πρώτη. Με την προεδρία Τραμπ οφείλει όμως να συμβιβαστεί και η ελληνική πολιτική τάξη –πρωτίστως η κυβέρνηση, που πρέπει να κατανοήσει ότι η εποχή που στον Λευκό Οίκο υπήρχε μια διοίκηση που σήκωσε κάποια τηλέφωνα τις κρίσιμες στιγμές έχει παρέλθει. Οι συμμαχίες της χώρας στο νέο σκηνικό που πάει να διαμορφωθεί παραμένουν αδύναμες. Και ενόσω η Ευρώπη θα προσπαθεί κατά τη διάρκεια του προεκλογικού 2017 να κρατήσει χαμηλά τις φυγόκεντρες πολιτικές δυνάμεις του λαϊκισμού, η Ελλάδα θα μένει όλο και περισσότερο εκτεθειμένη στους κινδύνους του νέου κόσμου που ανατέλλει.
