Κάτι δεν μας λέει καλά αυτή η κυβέρνηση σχετικά με το περίφημο πλεόνασμα που αγγίζει, λένε, τα 4 δισ. ευρώ για το 2016. Και συγγνώμη που θα χρησιμοποιήσω τώρα έναν βαρύ όρο (το συγγνώμη είναι μια πρώτη προσέγγιση στο τι όρους θα χρησιμοποιούμε από εδώ και πέρα γράφοντας, εάν και εφόσον…), αλλά αν συμβαίνει –που συμβαίνει! –αυτό που μου περιέγραψε φίλος μου παρατηρητής των εξελίξεων, έχουμε να κάνουμε με μια καραμπινάτη απάτη. Επιπέδου Ομόνοιας –«ρε φίλε, είσαι για ένα χρυσό ρόλεξ; Κάνει δέκα χιλιάρικα, δώσ’ μου ένα κατοστάρικο και το πήρες».
Πού έγκειται η απάτη; Στο εξής, παρακαλώ, και προσέξτε με: ανακοινώθηκε ότι οι ανείσπρακτες οφειλές προς το Δημόσιο κατά το 2016 έφτασαν τα 12 δισ. ευρώ, ήτοι είχαμε κατά μέσο όρο 1 δισ. τον μήνα οφειλές. Πώς μπορεί να υπάρχει λοιπόν πλεόνασμα 4 δισ., όταν οι ανείσπρακτες οφειλές είναι 12 δισ.; Πολύ απλά, δεν υπάρχει! Διότι οι τύποι, πιο απλά επίσης, ανακοινώνουν πλεονάσματα στα χαρτιά για να παραμυθιάζουν τον κόσμο. Και ακόμη πιο πιο πιο απλά, αν υπήρχαν αυτά τα χρήματα του πλεονάσματος θα έκαναν και κοινωνική πολιτική και παροχές κανονικές, και όχι τα ψίχουλα του επιδόματος προς τους συνταξιούχους που εμφανίστηκε ως 13η σύνταξη (άλλη απάτη αυτή!) και δεν θα σχεδίαζαν τώρα πού θα βρουν τα ισοδύναμα, για να καλύψουν διάφορες τρύπες που στο μεταξύ έχουν δημιουργηθεί από τις πολιτικές τους…
Τι ρωτάνε…
Στο μεταξύ όπως μου ανέφερε ένας δικός μου, καλό παιδί, αλλά πολύ ΣΥΡΙΖΑ αδερφέ μου, ο οποίος ανήκει στους λεγόμενους 53+, την πολυπληθέστερη φράξια του κόμματος, της οποίας ηγείται με μεγάλη επιτυχία ο Τσακαλώτος, κατά την προχθεσινή ενημέρωση που τους έκανε ο «ηγέτης» Ευκλείδης (να το δω κι αυτό…) «αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάρει μέτρα μετά το 2018».
Καλό νέο είναι αυτό, γιατί μας έχει γίνει βραχνάς η… μετρολογία, πλην όμως αυτή η δέσμευση, νομίζω ότι εμπεριέχει μια αμφίσημη θέση, την οποία και θα επισημάνω: ο Τσακαλώτος δεσμεύτηκε στους δικούς του ότι ΑΥΤΗ η κυβέρνηση δεν θα λάβει νέα μέτρα το 2018. ΑΥΤΗ. Αν στο μεταξύ μεσολαβήσουν εκλογές και προέλθει από τις εκλογές μια καινούργια κυβέρνηση, άντε βρες τον μετά να του ζητήσεις εξηγήσεις…
Το άλλο που τους είπε είναι ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, ότι πιεζόμαστε πολύ από τη Γερμανία, ότι μπορούμε και χωρίς το ΔουΝουΤού, αλλά είναι ο Σόιμπλε που επιμένει για τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα και ότι δεν πρέπει να ανησυχούν για την πορεία της χώρας –θα τα καταφέρουμε.
Αποψη, πάντως, που όπως μου είπε ο δικός μου, δεν φάνηκε να τη συμμερίζονται πολλοί και διάφοροι σύντροφοι, οι οποίοι στο βασικό ερώτημα «πού πάμε;», απάντηση που να τους ικανοποιεί δεν έλαβαν.
Μα κι αυτοί, ρε παιδί μου, ερωτήματα που βάζουν. Γιατί, μήπως γνωρίζει ο Ευκλείδης «πού πάμε» για να το πει και σε εκείνους;!
Νωρίς νωρίς
Στο μεταξύ, θέμα ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση έχει γίνει η παρακλητική στάση της απέναντι στην τρόικα για την απεμπλοκή της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση.
Αντιλαμβάνομαι απολύτως την …πιλάλα (παραλείπω το πρώτο συνθετικό, για λόγους ευπρεπείας) που την έχει καταλάβει, διότι πλησιάζει η Σύνοδος του Eurogroup και δεν υπάρχει φως από πουθενά, αλλά ρε παιδιά, κρατήστε μια όρθια στάση –στα τέσσερα; Συνεχώς; Ελεος.
Ο Τσακαλώτος προσπαθεί, ο άνθρωπος από την πλευρά του, να βρει μια άκρη επειδή αν θυμάμαι καλά, και μάλλον θυμάμαι, είχε δηλώσει ότι «αν δεν κλείσει η αξιολόγηση μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου, καήκαμε»! Θα τους στείλει λέει και σχετική επιστολή, στο ίδιο, φαντάζομαι, εθνικά περήφανο, παρακλητικό ύφος.
Αλλά γιατί δεν το έκανε πριν από δέκα ή δεκαπέντε ημέρες. Φτάσαμε ήδη στις 21 Ιανουαρίου και δεν έχει γίνει τίποτε ακόμη, τώρα θα στείλει την επιστολή για να έρθουν Αθήνα οι άλλοι, να τα συζητήσουμε και να τα βρούμε; Τώρα, λίγες μόνο ημέρες πριν από το Eurogroup; Αυτά τα κάνουν, να υπάρχει μια άνεση χρόνου, όχι κάτω από πίεση. Και δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία να αντιληφθεί κανείς ότι χωρίς την αξιολόγηση δεν πάμε πουθενά –ούτε στην ποσοτική χαλάρωση που θα δώσει μια ανάσα στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις.
«Στείλε γράμμα και γραφή, ν’ αρχίσουν όλα απ’ την αρχή» που λέει και ο Βασίλης Καζούλης σε ένα τραγούδι του…
(Ασχετο, αλλά το τραγούδι έχει τον τίτλο «Πανηγυριώτικο»!)
Απορίες
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν δικαστές εν Αθήναις, οι οποίοι μεριμνούν για την… πάρτη τους. Οπως έγινε γνωστό, την προσεχή Πέμπτη που ο μήνας έχει 26 η λατρεμένη πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου συγκαλεί την Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου προκειμένου να γνωματεύσουν οι ανώτατοι δικαστές περί της συνταγματικότητας ή μη των ορίων συνταξιοδότησής τους.
Πρόκειται για τη γνωστή υπόθεση η οποία άνοιξε τον περασμένο Οκτώβριο σε μια συνάντηση του προέδρου Αλέξη με τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων της χώρας, όπου η κυρία Θάνου, με την αγωνία ότι αποχωρεί από τη θέση της στις 30 Ιουνίου ε.έ. (ενεστώτος έτους το έλεγαν αυτό παλιά…) ζήτησε από τον Πρωθυπουργό να αυξήσει τα όρια της θητείας των ανωτάτων δικαστών, να μείνει η γυναίκα δυο – τρία χρόνια ακόμη στη θέση της –για να ολοκληρώσει προφανώς ένα φανταστικό έργο που έχει παραγάγει (λέμε τώρα…).
Ο Τσίπρας τα μάσησε λίγο φοβούμενος τον πανικό που θα γινόταν (όπως και έγινε), και αντί γι’ αυτό τους έδωσε κάτι έμμεσες αυξήσεις.
Τώρα η κυρία πρόεδρος, που δεν το βάζει κάτω, συγκαλεί την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, μήπως και πάρει μια απόφαση το όργανο, να έχει κάτι στα χέρια της.
Ομως το Σύνταγμα είναι κατηγορηματικό ως προς αυτό, και εμένα τώρα μου γεννιέται η απορία τι θα κάνει ο Τσίπρας. Θα παραβιάσει το Σύνταγμα «για τα μάτια της μόνο;». Απορία το έχω…
Ελλειμμα δημοκρατίας
Η κίνηση της αυτόφωρης διαδικασίας κατά ενός ακόμη δημοσιογράφου (της Τατιάνας Στεφανίδου συγκεκριμένα) για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης ξαναφέρνει στο προσκήνιο αυτή την άθλια νομολογία της ελληνικής πολιτείας που λειτουργεί εις βάρος της ελευθεροτυπίας και οδηγεί τελικά στο φίμωμα του Τύπου.
Ανεξάρτητα από το αν ο τελευταίος που έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος (κατά της συγκεκριμένης παρουσιάστριας) είναι ο χρυσαυγίτης βουλευτής Λαγός, είναι επιεικώς εξοργιστικό εν έτει 2017 να εξακολουθεί να ισχύει αυτή η αναχρονιστική και απολύτως αντιδημοκρατική διάταξη. Προσωπικά, που έχω υποστεί κάτι ανάλογο (το 2013 έπειτα από μήνυση του Καμμένου), έχω εκφράσει κατά καιρούς τη συμπαράστασή μου σε συναδέλφους μου που διώκονται με βάση αυτή τη διάταξη.
Οχι μόνο γιατί πιστεύω ότι ο πολιτικός που αισθάνεται ότι αδικείται από κάποιο δημοσίευμα μπορεί με άλλους τρόπους να διεκδικήσει το δίκιο του, αλλά και γιατί θεωρώ ότι αν συνεχιστεί αυτή η «μόδα», στο τέλος θα καταλήξουμε σε μια «ομοιομορφία» του Τύπου, η οποία απαντάται μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής ή στη γειτονική Τουρκία.
Κανείς δεν πρέπει να την επιδιώκει αυτή την «ομοιομορφία». Ούτε η κυβέρνηση, η οποία συνήθως δέχεται τον μεγαλύτερο όγκο κριτικής, ούτε η αντιπολίτευση. Ο Τύπος υπηρετεί πλην των άλλων (ενημέρωση κ.λπ.) έναν συγκεκριμένο ρόλο στις δημοκρατίες: αυτόν του ελέγχου, έστω και με πολλά αποσιωπητικά, των κομμάτων και των πολιτικών.
Αν δεν είναι ελεύθερος να το κάνει αυτό και κάθε φορά επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του η αυτόφωρη διαδικασία, γιατί κάποιος θεωρεί ότι ένα δημοσίευμα ή μια άποψη τον συκοφαντεί, τότε το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να αυξάνεται το έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα.
Ο Λαγός θεώρησε ότι ο όρος «τραμπούκος» που χρησιμοποίησε η Στεφανίδου για να χαρακτηρίσει τις πράξεις του στο σχολείο του Περάματος είναι συκοφαντικός. Πολύ ωραία. Εχει μήπως ο ίδιος κάποιον άλλον όρο να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά του; Η κυβέρνηση δε, που εποίησε και πάλι την νήσσαν σε μια υπόθεση που μας προσβάλλει ως δημοκρατική χώρα, θα αναλάβει την πρωτοβουλία να καταργήσει αυτή την επαίσχυντη διάταξη; Αρκετά πια…
Αναζήτηση
