Συμπληρώνονται στις 25 Ιανουαρίου δύο χρόνια «πρώτη φορά Αριστερά». Η επέτειος αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει μια καλή αφορμή για αναστοχασμό, περισυλλογή και αυτοκριτική. Η κυβέρνηση, ωστόσο, αρνούμενη να συμβιβαστεί με την ωμή πραγματικότητα, όχι μόνο δεν κάνει τίποτα από τα παραπάνω, αλλά επιλέγει και να το γιορτάσει. Κοινώς, να κάνει άλλη μια φιέστα, στην οποία θα μαζευτούν σχεδόν αποκλειστικά οι κομματικοί υπάλληλοι, οι διορισμένοι και οι κρατικοδίαιτοι των υπουργείων, των ΔΕΚΟ και των οργανισμών. Υπάρχει έστω ένας εχέφρων πολίτης που να πιστεύει ότι η κατάσταση δικαιολογεί πανηγυρισμούς; Αν έχουν διαφορετική άποψη στην Κουμουνδούρου, ας διαβάσουν τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών σε σχέση με την εικόνα που έχουν οι Ελληνες για την κυβέρνηση.
Καθώς, όμως, συμπληρώνεται το μισό της θητείας της κυβέρνησης, είναι μια καλή ευκαιρία για συνολική αποτίμηση του έργου της. Επιλέγοντας, συνειδητά, να ξεχάσουμε το καταστροφικό πρώτο πεντάμηνο με τον αλήστου μνήμης υπουργό Οικονομικών και το τεράστιο οικονομικό κόστος (κοντά 90 δισ. σύμφωνα με τον Γιάννη Στουρνάρα) που άφησε στον ελληνικό λαό με τη… διαπραγμάτευσή του.
Αν κάτι κατάφερε πραγματικά η συγκεκριμένη κυβέρνηση, είναι να γελοιοποιήσει την έννοια της Αριστεράς. Πλέον, πας αριστερός είναι συνώνυμος με τη γραφικότητα, τον παραλογισμό, την πολιτική τσαπατσουλιά και, κυρίως, με το ψέμα. Διότι ποτέ άλλοτε στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας κανένα κόμμα δεν κέρδισε την εξουσία λέγοντας τόσα πολλά ψέματα στον ελληνικό λαό. Είτε από άγνοια είτε από επιλογή, χωρίς να μπορώ να πω με βεβαιότητα τι από τα δυο είναι χειρότερο.
Μου έλεγε τις προάλλες άνθρωπος με μακρά διαδρομή στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς ότι το χειρότερο που έχει καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να «γκρεμίσει» όλα όσα έχτιζαν επί δεκαετίες σπουδαίες προσωπικότητες της εγχώριας Αριστεράς. Σε σχέση με τις προγραμματικές επεξεργασίες τους, τον διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, το ξεχωριστό παράδειγμα με τη στάση ζωής τους. Μέσα σε δύο χρόνια «ακυρώθηκαν» οι θυσίες χιλιάδων ελλήνων αριστερών, οι οποίες, ακόμα και στην υπερβολή τους, αποτελούσαν οδηγό και φάρο ζωής.
Επειδή, ευτυχώς, η χώρα δεν θα ξαναπεράσει εμφυλίους, κατοχές και χούντες ή δεν θα ξανανοίξουν ξερονήσια, είναι προφανές ότι αυτό το ηθικό κεφάλαιο δεν θα μπορέσει η (όποια) Αριστερά να το ανακτήσει. Σπαταλήθηκε. Τελείωσε. Για την ακρίβεια «παίχτηκε» από μια παρέα που αντιμετώπισε τη χώρα με χαρτοπαιχτικούς όρους. Από μια παρέα που για λόγους προσωπικής πολιτικής επιβίωσης ταυτίστηκε με τους ΑΝΕΛ και τον κ. Καμμένο. Αλλά, για να παραφράσω –λίγο –τον Αναγνωστάκη, δεν έφταιγαν οι ίδιοι, τόσοι ήτανε.
