Αναζήτηση
«Για να καταλάβεις πόσο μεγάλος ήταν ο Φίνος» –μου είπε κάποτε ένας φίλος –«όποιος έπαιξε στις σπουδαίες ταινίες του έγινε άμεσα αναγνωρίσιμος. Θυμήσου μόνο τον γέρο βιολιστή στην ταινία “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο”. Ζήτημα αν είπε δυο-τρεις κουβέντες, κι όμως μη μου πεις ότι δεν τον φέρνεις στο μυαλό σου;». Και πραγματικά ήρθε στον νου μου η βιβλική φυσιογνωμία του μακρυμάλλη γέροντα να ξεπροβάλλει ανάμεσα από τις θρυλικές μορφές του Βασίλη Αυλωνίτη και του Μίμη Φωτόπουλου. Ουδείς σήμερα θυμάται το όνομα του «περαστικού» βιολιστή, όμως πολλοί –αν όχι πάρα πολλοί –θυμούνται την εικόνα του προσώπου του! Γιατί; Γιατί έκανε ένα πέρασμα από μια μεγάλη ταινία, ενός θρυλικού παραγωγού!
Το ίδιο συμβαίνει και στις ποδοσφαιρικές ομάδες και στις μπασκετικές. Οι παίκτες που δεν ξεχάστηκαν ποτέ πέρασαν από μεγάλους συλλόγους κι ας μην είχαν το ανάστημα να γίνουν πρωταγωνιστές, κι όταν έφυγαν «χάθηκαν» μες στην πολλή συνάφεια…
Θυμάμαι ακόμη ποδοσφαιριστές που ο κόσμος τούς μνημονεύει δίχως να μιλούν για τις επιτυχίες ή το ταλέντο τους, αλλά απλώς διότι φόρεσαν τη φανέλα μεγάλης ομάδας.
Ποιος θα έφερνε στον νου, ας πούμε, τον Θανάση Αγγελή, αν δεν είχε ντυθεί στα ερυθρόλευκα. Ή ποιος θα θυμόταν το όνομα του Οδυσσέα Βακάλη αν δεν αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό και, τέλος, το όνομα-γλωσσοδέτης Βαγγέλης Παραπραστανίτης θα έμενε σαν ανέκδοτο αν δεν βρισκόταν στα κιτάπια της ΑΕΚ.
Οι μεγάλες ομάδες βγάζουν μεγάλους παίκτες. Οι μεγάλες ομάδες έχουν τους μεγεθυντικούς φακούς, παραμορφωτικούς μερικές φορές, που αλλάζουν την πραγματική εικόνα κάποιου.
Θυμάστε κάποιον ευρωπαίο ποδοσφαιριστή να έφυγε στη Λατινική Αμερική και να έκανε καριέρα στη Σάντος, ας πούμε, στην Μπόκα; Κανένας! Αντίθετα, οι λατινοαμερικάνοι παίκτες ξυπνούν και κοιμούνται μ’ ένα όνειρο: να αγωνιστούν στην Ευρώπη. Ακόμα και στην Ισλανδία και στα Νησιά Φερόες έχουν αγωνιστεί Βραζιλιάνοι ή Αργεντινοί! Γιατί; Γιατί η Ευρώπη είναι ο μεγεθυντικός φακός του ποδοσφαίρου· του soccer και όχι του football…
Eπίσης παίκτες με προσωπικότητα και ακτινοβολία, που έφυγαν από την ομάδα όπου έλαμψαν, διακρίθηκαν και έγραψαν ιστορικές σελίδες, «εξαφανίστηκαν»!
Θυμάται κάποιος σήμερα ότι ο Αντωνιάδης φόρεσε και τη φανέλα του Ολυμπιακού ή ότι ο Δομάζος ντύθηκε ένα βράδυ στα κιτρινόμαυρα; Μόνο οι ιστορικοί του ποδοσφαίρου και όσοι έζησαν την εποχή εκείνη. Ή ποιος φέρνει στο μυαλό του τον Ιαν Ρας με τη φανέλα της Γιουβέντους; Ουδείς μάλλον. Ο Ρας ήταν ταυτισμένος με τη Λίβερπουλ και στο Ανφιλντ βρίσκονται τα λιωμένα παπούτσια του…
Τέλος, όταν έχεις την τύχη να εργαστείς σε έναν μεγάλο οργανισμό δεν τον εγκαταλείπεις στο ψυχορράγημά του. Κι αν το κάνεις, «μικραίνεις» σε μια νύχτα. Οπου κι αν μεταπηδήσεις θα σε καταβάλλει (κι ας μην το παραδεχτείς ποτέ) μέχρι το τέλος της ζωής σου το ότι δεν ακολούθησες την παρακμή όπως τότε που παρήλαυνες στην παντοκρατορία. Ψιλά γράμματα για τους δειλούς! Οι Σειρήνες πάντα θα υπάρχουν, όπως πάντα θα υπάρχουν και οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες. Κάθε εποχή έχει την Οδύσσειά της!
