Γίνεται να σβήσει κανείς το πολιτικό του παρελθόν; Οχι μόνο γίνεται, αλλά καμιά φορά αυτό το σβήσιμο είναι το μυστικό της επιτυχίας. Ο Αντόνιο Ταγιάνι είναι η τελευταία και ίσως η πιο εμβληματική περίπτωση. Γιατί ο νέος πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου είναι ο άνθρωπος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι που κατάφερε να εξαφανίσει από το παρελθόν του και το παραμικρό ίχνος του Καβαλιέρε. Ούτως ή άλλως, στο twitter δεν έγραφε ποτέ για τον μέντορά του, για να υποχρεωθεί να διαγράψει ολόκληρο τον λογαριασμό του όπως έκανε μια ελληνίδα υπουργός με τα δικά της αντιμνημονιακά ίχνη. Εκείνος έκανε τη δουλειά στην προσωπική του ιστοσελίδα. Και δεν έσβησε, απλώς δεν έβαλε. Στο κεφάλαιο «πολιτικές εμπειρίες», για παράδειγμα, δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο Φόρτσα Ιτάλια, το κόμμα του Μπερλουσκόνι, στο οποίο ο ίδιος ήταν παρών την ημέρα που γεννήθηκε.
Κι έτσι, ο άνθρωπος χωρίς πολιτικό παρελθόν κατάφερε να γίνει αγαπητός στους ευρωπαίους συναδέλφους του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα –από τους Ισπανούς έως τους Πολωνούς. Η επιτυχία πιστώνεται ασφαλώς και στον ίδιο –ή μάλλον στην πεποίθησή του ότι στην κορυφή φτάνεις ανεβαίνοντας από τη σκάλα (ή το ασανσέρ) των προσωπικών σχέσεων και εφόσον δεν προκαλείς. Ο 63χρονος Ταγιάνι, παντρεμένος, πατέρας δύο παιδιών, οπαδός της Γιουβέντους, είναι ο τύπος που πηγαίνει κάθε εβδομάδα με την οικογένειά του στην ήσυχη πιτσαρία της γειτονιάς. Από μια ειρωνεία της τύχης είναι και ο άνθρωπος που έφτασε στην κορυφή στη δύση της πορείας τού ευεργέτη του. Ισως να ήταν ευεργετική αυτή η παρακμή. Ο Ταγιάνι «απεκαθάρη» από έναν πολιτικό που, και πάλι από ειρωνεία της τύχης, είχε αποκαλέσει τον προκάτοχό του στην προεδρία Μάρτιν Σουλτς «καπό».
Νέος, πάντως, ήταν αλλιώς. Στα χρόνια του σχολείου, ο Αντόνιο ήταν ένθερμος οπαδός της μοναρχίας. Και την πολιτικά φορτισμένη δεκαετία του ’70 δεν δίσταζε να παίζει ξύλο με τους συμμαθητές του στο Λύκειο Τάσο πριν αποφασίσει να μετεγγραφεί στο πιο ήσυχο Λύκειο Λουκρέτσιο Κάρο. Μετά τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης ανακάλυψε έναν νέο βασιλιά: τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Πώς όμως έφτασε έως αυτόν; Πώς βρέθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1994 σε εκείνο το «παλάτσο» της Ρώμης όπου ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης αποφάσιζε με μερικούς φίλους του, έναν επιχειρηματία, έναν στρατηγό, έναν συμβολαιογράφο, να κατακτήσει την πολιτική σκηνή της Ιταλίας ιδρύοντας το Φόρτσα Ιτάλια;
Ο Ταγιάνι ήταν τότε αρχισυντάκτης του πολιτικού τμήματος της εφημερίδας «Τζορνάλε». Η δημοσιογραφική του πορεία είχε ξεκινήσει από το Παλέρμο, όπου είχε πάει ως απεσταλμένος της εφημερίδας για να καλύψει τον πόλεμο που είχαν κηρύξει οι δικαστές Φαλκόνε και Μπορσελίνο στη Σικελία. Η επικίνδυνη αποστολή τελειώνει όταν η θέση του επικεφαλής στο γραφείο της εφημερίδας στη Ρώμη, το οποίο η «Ρεπούμπλικα» περιγράφει ως «φωλιά της Δεξιάς», μένει κενή. Ο Ταγιάνι αναλαμβάνει τη διεύθυνση –και είναι μόλις 38 ετών. Είναι εκείνη την περίοδο που γνωρίζεται με το σημείο αναφοράς του Μπερλουσκόνι στη Ρώμη, τον Τζάνι Λέτα. Και είναι αυτός ο τελευταίος που θα τον συστήσει στον μεγιστάνα. Τρία χρόνια αργότερα, όταν ο Καβαλιέρε θα ριχτεί στην πολιτική, ο Ταγιάνι θα γίνει η σκιά του και ο εκπρόσωπός του.
Φυσικά έχει κι αυτός το όνειρο να εξελιχθεί πολιτικά. Αλλά η υποψηφιότητά του στις εκλογές κόβεται για τυπικούς λόγους από το εκλογοδικείο και ο Μπερλουσκόνι τον παρηγορεί με μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Στο Ευρωκοινοβούλιο εκλέγεται, αλλά το μυαλό του είναι πάντα στη Ρώμη. Γίνεται συντονιστής του κόμματος στο Λάτσιο, στις εκλογές του ’96 διεκδικεί και πάλι μια έδρα αλλά χάνει, το 2001 θέλει να γίνει δήμαρχος αλλά χάνει και πάλι από τον υποψήφιο της Κεντροαριστεράς Βάλτερ Βελτρόνι. Μόνο τότε θα παραδοθεί στη μοίρα του πολιτικού «εξορίστου». Και ο Μπερλουσκόνι συνεχίζει να τον παρηγορεί με θέσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή του Μπαρόζο. Ο πορτογάλος πρόεδρος της Κομισιόν θα του αναθέσει διάφορα χαρτοφυλάκια, μεταξύ των οποίων των Μεταφορών και της Βιομηχανίας. Θα αποκτήσει ένα κάποιο πρεστίζ και το 2014 θα καθήσει στη θέση του αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Ο Ταγιάνι είναι πια ένας φιλομερκελικός –στις συγκρούσεις ανάμεσα στην καγκελάριο και τον πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι εκείνος θα έπαιζε πάντα τον ρόλο του ενδιάμεσου, θα γινόταν ένα είδος διακριτικού διαμεσολαβητή. Από τις δικαστικές διαμάχες του βασιλιά του, όμως, θα είναι εντελώς απών. Δεν ήταν πουθενά στα μπούνγκα μπούνγκα πάρτι, στις περιπέτειες του βασιλιά με τις ανήλικες που εκείνος προστάτευε διαβεβαιώνοντας τους αστυνομικούς ότι ήταν εγγονές του Χόσνι Μουμπάρακ. Στις Βρυξέλλες έχει δει το φως το αληθινό, έχει γίνει πια αντιλαϊκιστής, εχθρός της ξενοφοβικής Λέγκας του Βορρά, με την οποία ο Μπερλουσκόνι είχε κυβερνήσει επί χρόνια.
Ο άνθρωπος που πήγε στις Βρυξέλλες αφήνοντας την ψυχή του στη Ρώμη έφτασε τελικά στην κορυφή ενός ευρωπαϊκού θεσμού. Και τώρα; Η «Κοριέρε ντέλα Σέρα» γράφει ότι ο Αντόνιο Ταγιάνι δεν θα είναι ένας χαρισματικός πρόεδρος. Δεν μπορεί και δεν θέλει να γίνει. Αυτό που μπορεί και θέλει να γίνει είναι εκφραστής της γραμμής που θα επιλέγει το Ευρωκοινοβούλιο. Οι προτεραιότητές του θα είναι η μάχη κατά της τρομοκρατίας, η μετανάστευση, η ανάπτυξη, η κλιματική αλλαγή, η ενέργεια. Θέλει επίσης να μοιράσει ισόποσα τις θέσεις ευθύνης ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Πραγματικός Ευρωπαίος.
