«Από όσο γνωρίζω κανείς ώς τώρα δεν έχει γράψει μυθιστόρημα με αυτή τη μορφή» λέει ο Πολ Οστερ σε συνέντευξή του στη βρετανική «Γκάρντιαν». «Οταν ξεκίνησα να γράφω δεν ήξερα πόσους Φέργκιουσον ήθελα. Ηξερα όμως ότι ήταν μια ιδέα που παίδευε το μυαλό μου όλη μου τη ζωή». Και ως κίνητρό του για να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήταν μόνο η διάθεσή του να πραγματευτεί τον ρόλο του αστάθμητου παράγοντα στη ζωή μας, αλλά κι εκείνες οι σκιές που δημιουργούνται μέσα μας όταν αναρωτιόμαστε τι θα είχε συμβεί αν είχαμε φοιτήσει σε ένα διαφορετικό σχολείο ή αν είχαμε παντρευτεί κάποιον άλλο σύντροφο. «Είναι πολύ ισχυρή αίσθηση και με καθοδήγησε να γράψω το βιβλίο. Το άρχισα στην ηλικία των 66 ετών, την ίδια που είχε ο πατέρας μου όταν πέθανε από καρδιακή προσβολή (σ.σ.: κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης με τη σύντροφό του). Οταν πέρασα αυτό το όριο άρχισα να ζω σε έναν πολύ ανατριχιαστικό κόσμο. Τώρα έχω βρει την άκρη, αλλά στην αρχή είχα στο μυαλό μου συνέχεια τη σκέψη του αιφνίδιου θανάτου».
Χωρίς να φοβάται να τοποθετηθεί σε ζητήματα πολιτικής με ξεκάθαρες θέσεις υπέρ της Αριστεράς, ο Πολ Οστερ δεν θα μπορούσε να αφήσει ασχολίαστο το αποτέλεσμα των εκλογών στην πατρίδα του. «Είναι το θέμα που σκέφτομαι διαρκώς» παραδέχεται ο συγγραφέας που δεν είχε διστάσει να εκφράσει την αντίθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ και τον Τζορτζ Μπους και να διαφωνήσει δημοσίως με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σχετικά με τους υπό κράτηση συναδέλφους του στην Τουρκία «Το μήνυμα του Ντόναλντ Τραμπ “να γίνει ξανά η Αμερική μεγάλη” ήταν σαν να έλεγε να ξαναγίνει η Αμερική λευκή… Ποτέ δεν ένιωθα τόσο απελπισμένος σχετικά με το ποιοι είμαστε και με το πού πάμε. Βρίσκω την εκλογή του Τραμπ το πιο φρικτό πράγμα που έχω δει στην πολιτική όσο ζω. Από τη στιγμή που κέρδισε τις εκλογές αγωνίζομαι να βρω το πώς θα ζήσω από εδώ και στο εξής» τονίζει και θεωρεί την επίθεση των ρώσων χάκερ στους Δημοκρατικούς «σχεδόν ως κήρυξη πολέμου χωρίς σφαίρες».
Ενώπιον αυτής της κατάστασης ο Πολ Οστερ είναι αποφασισμένος να δράσει. «Κατέληξα ότι θα δεχτώ μια θέση που μου είχε προσφερθεί επανειλημμένως τα προηγούμενα χρόνια: να γίνω πρόεδρος της αμερικανικής Ενωσης Συγγραφέων PEN. Εχω διατελέσει αντιπρόεδρος και γραμματέας της, αλλά ποτέ δεν θέλησα να πάρω την πλήρη ευθύνη. Θα αναλάβω από τις αρχές του 2018. Θα μιλάω όσο πιο συχνά μπορώ, διαφορετικά δεν νομίζω ότι θα μπορώ να ζήσω».