Η ρήση του Βίσμαρκ είναι πασίγνωστη: «Καθηγητές τρεις και εχάθη η πατρίς». Στα γερμανικά, μάλιστα, είναι ακόμη πιο εύηχη: «Drei Professoren, Vaterland verloren». Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τον διέψευσε κι αυτόν. Δεκαπέντε ολόκληρους καθηγητές είχε η πρώτη κυβέρνησή του, μεταξύ των οποίων και κάποιον ονόματι Βαρουφάκη, αλλά η πατρίς άντεξε. Φυσικά δεν είναι ποτέ αργά.
Είναι αλήθεια ότι ο πρώτος καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας δεν είχε σκεφτεί μερικά σοβαρά πλεονεκτήματα αυτής της επαγγελματικής κατηγορίας. Μπορούν, ας πούμε, να λένε άλλα ως καθηγητές και άλλα ως πολιτικοί. Να, όταν ήταν καθηγητής Οικονομικών στο Bard College, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είχε ταχθεί υπέρ της επεξεργασίας ενός σχεδίου Β που να περιλαμβάνει την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος στην Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλά όταν τον περασμένο Νοέμβριο ανέλαβε υπουργός Οικονομίας, ανέκρουσε πρύμνα. Εμείς οι πανεπιστημιακοί λέμε και καμιά ανοησία, είπε. Εντάξει, όχι με αυτά ακριβώς τα λόγια.
Το άλλο τους πλεονέκτημα είναι ότι μπορούν να λειτουργήσουν καλύτερα ως λαγοί. Θέλει, ας πούμε, ο Πρωθυπουργός να αρχίσει να προετοιμάζει την κοινή γνώμη για την καινούργια του κωλοτούμπα: τη μείωση του αφορολoγήτου. Ποιον θα βγάλει μπροστά, τον Φλαμπουράρη; Οχι, αυτός μόλις πρόσφατα έμαθε πώς λέγεται αυτό-που-πρέπει-να-μειωθεί-κατά-3,5%. Τον Πολάκη; Οχι, αυτός είναι για τις βρώμικες αποστολές. Ενας καθηγητής είναι ό,τι πρέπει.
Το πρόβλημα με τον Παπαδημητρίου δεν είναι ότι κατά την επίσκεψή του στο δημαρχείο Τρικάλων είπε πως «το αφορολόγητο και άλλα διαπραγματεύονται». Τα ελληνικά του δεν ήταν ποτέ καλά, όπως έχει άλλωστε παραδεχθεί τα χρησιμοποιούσε στην Αμερική μόνο για να μαλώνει τα παιδιά του. Αλλά τα αδιέξοδα αυτής της χώρας δεν οφείλονται στην κατακρεούργηση της ελληνικής γλώσσας στα οικονομικά υπουργεία. Οι λόγοι είναι σοβαρότεροι: έλλειψη σχεδίου, απουσία στρατηγικής και ψέματα, ψέματα, ψέματα.
Ο συλλογισμός του υπουργού Οικονομίας σε καθηγητίστικα ελληνικά είναι ο ακόλουθος. Προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτό που υπάρχει. Αν θα μπορέσουμε να το κρατήσουμε δεν το ξέρω, θα είναι όμως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Κι αν δεν το κρατήσουμε θα είναι επειδή πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση, και αυτό είναι καλό γιατί μετά θα έρθει η ένταξη της χώρας στην ποσοτική χαλάρωση και αυτό είναι κρίσιμο για τη ρευστότητα των επιχειρήσεων. Α, για το αφορολόγητο μιλούσε.
Αυτό είναι το τελευταίο κυβερνητικό οχυρό. Μπορεί να σας τρελαίνουμε στους φόρους, μπορεί να σας κόψαμε τις συντάξεις, μπορεί να μειώσουμε τώρα και το αφορολόγητο, θα σας δώσουμε όμως ποσοτική χαλάρωση. Μόνο που με το κιου-ι, όπως αποκαλεί χαϊδευτικά αυτόν τον όρο ο λαός, δεν πετυχαίνεις παρά μια καλύτερη ισορροπία στα οικονομικά σου. Για να έρθουν επενδύσεις και ανάπτυξη, πρέπει να αλλάξεις το παραγωγικό σου μοντέλο. Κι αυτό δεν χρειάζεται να είσαι καθηγητής για να το καταλάβεις.
