Κατά τη ρήση του λόρδου Ακτον, η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Βαριά λέξη η διαφθορά αλλά εξοικειωνόμαστε μαζί της όταν πριν έχουμε αποδεχτεί ως φυσιολογική τη φθορά που ξεβάφει στην καθημερινότητα όσων διαχειρίζονται αλλά και απολαμβάνουν την εξουσία. Σε αυτό είχε αναφερθεί με τον δικό της, παραστατικό τρόπο η Μελίνα Μερκούρη, όταν κάποτε χρειάστηκε, προκειμένου να φτάσει έγκαιρα στον προορισμό της, να προηγηθούν του υπουργικού της αυτοκινήτου μοτοσικλετιστές της Τροχαίας που άνοιγαν δρόμο. «Κι έτσι», έλεγε αργότερα περιγράφοντας σε συνέντευξη το περιστατικό, «μεταξύ φθοράς και εξουσίας, έφτασα στην ώρα μου».
Το σκεπτόμουν αυτές τις μέρες παρακολουθώντας τις δηλώσεις του Γιάννη Μουζάλα. Τα «ε, και;» ως σχόλιο στις φωτογραφίες με τα «χιονισμένα» ρούχα των προσφύγων και τις λάσπες στους καταυλισμούς, την απάντηση στην κριτική όχι με επιχειρήματα, όπως έκανε στην αρχή της θητείας του, αλλά με πινγκ-πονγκ λεκτικού εντυπωσιασμού και τη δηκτική απάντησή του στην ανακοίνωση του Χαμόγελου του Παιδιού που ούτε επιθετική ούτε προσωπική ήταν. Γνώρισα τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής πριν από έναν χρόνο λόγω μίας σύντομης και άτυπης συνεργασίας. Και είδα τότε έναν άνθρωπο με εξαιρετικά ανεπτυγμένο πολιτικό πολιτισμό, αποτελεσματικό, αποστασιοποιημένο από κομματικές σκοπιμότητες, με διάθεση αυτοκριτικής, έναν ωραίο, μποέμ αλλά με αστική ευγένεια τύπο. Ανάλογη ήταν άλλωστε και η τότε δημόσια εικόνα του, την ολική μετάλλαξη της οποίας βλέπουμε σήμερα. Η φθορά λόγω εξουσίας που λέγαμε.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, σε αντίθεση με τη Μελίνα, τον απομακρύνει απο τον εσωτερικό του προορισμό.
