Στη διχαστική ομιλία που εκφώνησε στο Καπιτώλιο ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είπε ότι «κάποιοι εδώ γύρω δεν είναι και πολύ Αμερικανοί». Το είπε, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή για κάποιους συναδέλφους του που «δεν είναι και πολύ Ελληνες». Χθες ο αμερικανός πρόεδρος είπε ότι οι δημοσιογράφοι είναι τα πιο ανέντιμα όντα στον πλανήτη. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να εκπλήσσεται κανείς εδώ. Ο Πολάκης έχει πει πολύ χειρότερα και πολύ πιο επικίνδυνα πράγματα.
Δεν είναι ψήγματα τραμπισμού αυτά που εντοπίζει κανείς στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι η γενικότερη κουλτούρα, είναι το ίδιο πολιτικό ήθος, η ίδια πολιτική και κοινωνική αισθητική –αρκεί να θυμηθεί κανείς τον Πάνο Καμμένο να ποζάρει στο πρωθυπουργικό τζετ. Αυτή η κουλτούρα δεν ενσαρκώνεται εδώ από ένα πρόσωπο, αλλά από πολλά. Οχι πως είναι και μεγάλη η διαφορά. Κάθε φράση που εκφέρεται με διαφορετικό ηχόχρωμα στα ελληνικά θα μπορούσε να είχε βγει από τα ίδια αμερικανικά χείλη. Ο εθνολαϊκισμός που υποδύεται τον αντισυστημισμό είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά, η απέχθεια απέναντι στους θεσμούς και η ταύτισή τους με το υποτιθέμενο κατεστημένο έχουν κοινή ρίζα, από τον ναρκισσισμό του ιδιοσυγκρασιακού Κοτζιά δεν λείπουν παρά τα πορτοκαλί μαλλιά.
Ο νέος αμερικανός βούβαλος έχει έναν βαλκανικό προπομπό –ακόμη και οι χρυσαφί κουρτίνες στον Λευκό Οίκο υπενθυμίζουν ότι πριν από κάθε Τραμπ αυτού του κόσμου έχει σολάρει ένας Πατούλης. Αλλά αν στην Ουάσιγκτον οι άνθρωποι της τέχνης βγήκαν από την πρώτη ημέρα στους δρόμους για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους, στην Αθήνα χρειάστηκαν δυο ολόκληρα χρόνια μόνο για να μετανιώσουν.
