Από την καλή…

«

Η κυρία Γεννηματά κάνει μια προσπάθεια και θα της πιστωθεί. Το γεγονός όμως ότι τα στελέχη πάνε μαζί και οι ψηφοφόροι χώρια πρέπει να μας προβληματίσει». Η χθεσινή της διαπίστωση –πως δηλαδή «δεν είναι άθροισμα στελεχών η ενοποίηση του χώρου» –είναι σωστή. Εστω κι αν ειπώθηκε κυρίως ως κομψή αιχμή για την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με την εκδοχή της Αννας Διαμαντοπούλου, αυτός ήταν περίπου ο προβληματισμός που την ώθησε μαζί με τον Γιάννη Ραγκούση και τον Γιώργο Φλωρίδη να προσθέσουν μια ακόμη πολιτική πρωτοβουλία στον ενδιάμεσο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ χώρο. Η κύρια πρόθεσή τους είναι, αφήνουν να διαρρεύσει, να επισημάνουν πόσο λάθος είναι να παραμείνει κατακερματισμένη η προοδευτική παράταξη.
Αν προσπεράσει κανείς την αντίφαση, ότι δηλαδή το μέσο γι’ αυτή την επισήμανση είναι μια ακόμη κίνηση, οφείλει να αναγνωρίσει στη Διαμαντοπούλου πως προσπάθησε να μείνει ενεργή στα πολιτικά πράγματα. Το αποπειράθηκαν πολλοί από εκείνη τη γενιά στελεχών που οδηγήθηκαν σε πολιτική αποστρατεία στην πιο παραγωγική τους ηλικία –όπως άλλωστε και οι δυο συνοδοιπόροι της. Αλλά δεν το πέτυχαν. Στις διπλές εκλογές του 2012 δεν κατόρθωσε να επανεκλεγεί βουλευτής και το 2013 ίδρυσε ένα θινκ τανκ «με ευρωπαϊκό προσανατολισμό», το Δίκτυο.
Οσοι τη γνωρίζουν τονίζουν πως το Δίκτυο, του οποίου προεδρεύει, είναι ένα πρότζεκτ στο οποίο αφοσιώθηκε. Ταξίδεψε πολύ στο εξωτερικό και πέρασε μήνες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, από τη Σιγκαπούρη μέχρι το Βερολίνο, προκειμένου να πάρει, όπως θα λέγαμε στην αργκό των τεχνοκρατών, ιδέες βέλτιστων πρακτικών. Και βασικά απέκτησε διασυνδέσεις σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, πως ακόμη και τα κλειστά events που διοργανώνει το θινκ τανκ της –δυο με τρεις φορές τον μήνα –έχουν ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, την Παρασκευή είχε έρθει στην Αθήνα ως προσκεκλημένος του ο εκπρόσωπος Τύπου της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς.
Πριν από μια εβδομάδα η κίνηση των τριών έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη με την πρώτη μιας σειράς εκδηλώσεων υπό τον τίτλο «Ωρα αποφάσεων». Εκεί η Διαμαντοπούλου περίπου είπε ότι, όπως το θέτουν κι οι Αγγλοσάξονες, ο ουρανός είναι το όριο. Επί λέξει ανέφερε: «Θέλουμε να κάνουμε το πυρηνικό αεροπλανοφόρο, δηλαδή τον νέο προοδευτικό χώρο, από το οποίο θα απογειωθούν τα μαχητικά της νέας γενιάς». Τα λεγόμενά της δεν υποδεικνύουν μόνο το ιδεολογικό πρόσημο της πρωτοβουλίας. Αν διαβαστούν πίσω από τις γραμμές, αποδεικνύουν και το εύρος των φιλοδοξιών των συμμετεχόντων. Η εκδήλωση, σύμφωνα με φίλα προσκείμενους πολιτικούς παρατηρητές, έδωσε ένα θετικό σήμα. «Δεν είχε απλά κόσμο, είχε καλό κόσμο» σημειώνουν. Καλός σημαίνει εκσυγχρονιστικών αποχρώσεων.

.. και από την ανάποδη

Το κρας τεστ όμως είναι μπροστά τους. Και είναι η εκδήλωση αυτής της Πέμπτης στο Ηράκλειο Κρήτης. Μια παραδοσιακά πασοκική περιοχή μεν, ξένο τόπο δε και για τους τρεις. Η Θεσσαλονίκη ήταν μια πόλη όπου όλοι, μια και είχαν σπουδάσει κιόλας εκεί, έχουν κοινό. Αλλά η πραγματική δεξαμενή, αυτή που θα μπορούσε να οδηγήσει έναν νέο φορέα στο να διαβεί το κατώφλι του 3%, δεν είναι οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές. Είναι η δεξαμενή από την οποία ψαρεύει και η Δημοκρατική Συμπαράταξη της Φώφης και του ΓΑΠ.
Οι γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα στον χώρο της Κεντροαριστεράς επιμένουν πως απώτερος στόχος της είναι να δημιουργηθεί ένα αμιγώς μεταρρυθμιστικό σχήμα μαζί με Το Ποτάμι. Βέβαια, δεν είχαν λείψει το τελευταίο χρονικό διάστημα οι φήμες που την ήθελαν να συζητά με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φήμες που χθες διέψευσε κατηγορηματικά. Παρότι ώς έναν βαθμό τις είχε πυροδοτήσει. Οταν ο Μητσοτάκης ανέλαβε τα ηνία της συντηρητικής παράταξης, είχε σπεύσει να χαιρετίσει την εκλογή του ως «θετική εξέλιξη». Επειτα εμφανίστηκε στο πλάι του σε διάφορες εκδηλώσεις. Εξού και τώρα δεν είναι λίγοι οι παλιοί της σύντροφοι που στην ανάλυσή τους βλέπουν ότι ένα κόμμα με μεταρρυθμιστικό προσανατολισμό θα εξυπηρετούσε τα μητσοτακικά σχέδια για μετεκλογική συνεργασία, την οποία μάλλον δεν μπορεί να προσδοκά από την αντιδεξιά Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Από το 1985 που διορίστηκε νομάρχης Καστοριάς, σε ηλικία 26 ετών, μέχρι και τον Μάιο του 2013, που αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, η Διαμαντοπούλου ωρίμασε μέσα στο κόμμα. Ηταν, δηλαδή, από εκείνους που είχαν αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ του 2000 δεν ήταν ίδιο με αυτό της δεκαετίας του 1980. Οταν όμως γνωστοποίησε την αποχώρησή της από τη Χαριλάου Τρικούπη με μια συνέντευξη, απαρνήθηκε τις πασοκικές επιλογές την κρίσιμη τριετία 2009-2012. «Κούνησα», είπε, «το δάκτυλο στην κοινωνία και τώρα έχω ανάγκη την ταπείνωση». Λαμβάνοντας υπόψη το κλίμα εκείνης της περιόδου, έλεγε αυτό που η κοινή γνώμη ήθελε να ακούσει. Αν όμως το δει κανείς από την απόσταση του σήμερα, θα μπορούσε να της προσάψει πως εμφανίστηκε υπερβολικά απολογητική για τις επιλογές των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου –των οποίων υπήρξε υπουργός από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα.
Η ίδια επιστρέφει στην πολιτική σκηνή γιατί, όπως λέει σε συνομιλητές της, τώρα, μετά την πρώτη φορά Αριστερά, είναι πιο ώριμη η κοινωνία. Πιθανόν. Πριν όμως διαλύσει τις αυταπάτες ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε προλάβει να διαλύσει και τις χρυσές εφεδρείες. Και η Διαμαντοπούλου, από την Καστοριά μέχρι τις Βρυξέλλες, έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα στην πολιτική.