«Ο σεβασμός των δημοσιονομικών στόχων του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης αποτελεί ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας. Η λιτότητα όμως όχι». Δυο χρόνια μετά την ανάρρησή του στη θέση του Πρωθυπουργού, ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του (εκείνη όπου αναλύθηκε σε δάκρυα) για τις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διεκδικούσε άνευ όρων χρηματοδότηση της Ελλάδας από την Ευρώπη, που όχι μόνο θα κάλυπτε τους δημοσιονομικούς στόχους του ελληνικού κράτους, αλλά θα επέτρεπε και στην κυβέρνησή του να κυβερνά υποσχόμενος και κάνοντας παροχές.

Είναι κρίμα που οι περισσότερες αναλύσεις, αντί να αναδείξουν τον παραλογισμό τέτοιου τύπου προτάσεων στον λόγο του Πρωθυπουργού, πανηγύριζαν, προέβλεπαν νέα σελίδα στην ελληνική ιστορία και, γενικώς, επέχαιραν για τον έξυπνο που, φως φανάρι, θα ανάγκαζε τους κουτόφραγκους να πληρώνουν τη γαλάζια μας χώρα –όχι απλώς ως ένα φαν παρκ όσων πίστευαν ότι ο κόσμος χρωστά στους (αρχαίους) Ελληνες (των οποίων υποτίθεται ότι είμαστε κατευθείαν απόγονοι) τις αξίες του και το επίπεδό του, αλλά ακόμα καλύτερα, επειδή βρέθηκε μια κυβέρνηση ενός μάγκα που θα κατάφερνε με τις μαγκιές του ό,τι δεν κατάφεραν με τις προσπάθειές τους οι προηγούμενοι –κι ακόμα παραπάνω.

Φαντάζομαι τη δυσάρεστη έκπληξη που θα δοκίμασε ο έλληνας Πρωθυπουργός όταν, μερικούς μήνες μετά, σε εκείνη τη δραματική διαπραγμάτευση όπου σύρθηκε στη συνομολόγηση του τρίτου Μνημονίου, διαπίστωσε ότι οι δανειστές ήξεραν το τραγούδι για τους μάγκες που τους πάτησε το τρένο. Και φαντάζομαι πόσο ανακουφίστηκε όταν, αργότερα, στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015, διαπίστωσε ότι στην Ελλάδα οι ψηφοφόροι δεν κατανόησαν ότι οι μάγκες δεν υπάρχουν πια και του έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσει το αποδομητικό έργο του.

Ποιο είναι αυτό το έργο; Ο κρατισμός και η υπόσχεση της συμμετοχής όλο και περισσότερων στο κράτος – πατερούλη. Η εθνική ιδεολογία των πελατειακών σχέσεων, που περιμένει λύση στα προβλήματα της οικονομίας μεταφυσικά. Και διαχειριστής αυτής της μεταφυσικής, ο Αλέξης Τσίπρας, στον ρόλο του γέροντα Παΐσιου του πολιτικού παραμυθιού. Που δεν θα έχει καλό τέλος.

Τελευταία Νέα