Τι μου ‘ρθε τώρα; Ο γάμος του πρίγκιπα Γουίλιαμ με την Κέιτ Μίντλτον τον μακρινό Απρίλιο του 2011. Ή μάλλον, η στα καθ’ ημάς παράμετρός του. Ο κύκλος των ελλήνων κοσμικών ο οποίος μετασχηματίσθηκε στα χρόνια του μεγάλου πάρτι σε ένα glorified επαρχιωτισμό που τροφοδοτούσαν, ως επί το πλείστον, διάττοντες επιχειρηματίες και καλοπαντρεμένα πρώην μοντέλα και γραμματείς, είχε αναδιπλωθεί λόγω κρίσης. Πιο σωστά, λόγω εντυπώσεων στο τοπίο της κρίσης. Οι εκπρόσωποί του όμως αναζητούσαν αγωνιωδώς άλλου είδους μανταλάκια για να απλώσουν τη ματαιοδοξία τους. Θυμάμαι λοιπόν πως είχαν βάλει λυτούς και δεμένους για να εξασφαλίσουν μία πρόσκληση. Σαν να έβλεπαν τους υπότιτλους στις ανάλογου περιεχομένου εκπομπές: «Ποιοι Ελληνες παραβρέθηκαν στο μεγάλο γεγονός». Δεν νομίζω ότι αποσαφηνίστηκε ποτέ ποιοι παραβρέθηκαν στην πραγματικότητα αλλά κάποιος από αυτούς δεν έκατσε να χολοσκάσει. Πήγε στο Λονδίνο με τη γυναίκα του, κοτσάρισαν αυτός το σμόκιν κι εκείνη την καπελαδούρα κι έβγαζαν φωτογραφίες με ύφος περίφροντι στους πέριξ του αβαείου οδούς. (Ψιθυρίζεται ότι το ίδιο έκανε και άλλη κυρία που μπαινόβγαινε στο ξενοδοχείο όπου έγινε η δεξίωση).
Την ίδια απόχρωση επαρχιωτισμού στην κεντρική σκηνή (ασορτί με τις βουργουνδί γραβάτες τους) είχε και η παρουσία τoυ Νίκου Παππά και του Πάνου Καμμένου σε γεύμα και δεξίωση της ελληνικής ομογένειας στο πλαίσιο της ορκωμοσίας Τραμπ. Διότι στον πολιτικό πολιτισμό του εντυπωσιασμού σημασία έχει να είσαι εντός πλαισίου. Πώς να υπολογίσει κανείς τον αστάθμητο παράγοντα «Βαλάντης», που έρχεται και τρυπώνει με τη σέλφι του και σου χαλάει το πλάνο;
