Μετά τη συμπλήρωση δύο δεκαετιών επιτυχημένων εργασιών την περσινή χρονιά, ο εκδοτικός οίκος «Μικρή Άρκτος» μπαίνει στο 2017 με μια σειρά νέων έργων που κυκλοφορούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Από αυτά, ξεχωρίζει το βιβλίο «Τα τριαντάφυλλα της Μερσέδες» του Δημήτρη Πολενάκη. Το έργο αποτελείται από δύο μακροσκελή ποιήματα που αφηγούνται δυο διαφορετικές ιστορίες που με τη σειρά τους γεννούν άλλες. Είναι δύο ποιήματα που μιλούν για το θαύμα και τη μαγική χρήση των λέξεων, για νίκες και ήττες, για έρωτες και αποχωρισμούς, την αιώνια εξορία και το διαρκώς ανεκπλήρωτο όνειρο της επιστροφής. Αφηγητής και αναγνώστης πορεύονται από ήττα σε ήττα και από διάψευση σε διάψευση διασχίζοντας τη φλεγόμενη Ισπανία του 1936, τη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη και τη Γρανάδα και φθάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Ένας τοπικός προσδιορισμός και μια χρονική περίοδος που δεν επιλέχθηκαν τυχαία από το συγγραφέα.
«Τοποίημα “Τα τριαντάφυλλα της Μερσέδες” αναφέρεται πράγματι στην Ισπανία και στον εμφύλιο. Είναιένα ιστορικό γεγονόςπου με απασχολεί έντονα. Με την Ισπανία έχω προσωπικούς δεσμούς και πολλά χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια μιας παραμονής μου στη Μαδρίτη, είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με ανθρώπους που είχαν κατά κάποιον τρόπο σημαδευτεί από εκείνα τα γεγονότα. Την εποχή εκείνη εξάλλου, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, ένιωθε κανείς ότι οι πληγές από τον τρίχρονο εμφύλιο και τη φοβερή δικτατορία που ακολούθησε, ήταν ακόμα νωπές.Γράφοντας αυτό το ποίημα,έστρεψα το βλέμμα μουσ` αυτήν ακριβώς την ιστορική περίοδο επειδήνιώθω ότι η εποχή μας δεν διαφέρει και τόσο από εκείνη την εποχή και σήμερα, τα σημάδια στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, είναι δυσοίωνα», αναφέρει στα «Νέα» ο Πολενάκης που είναι εγγονός του γνωστού Σιφνιού γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη και γιος του Λέανδρου Πολενάκη.
Στα πλαίσια της παιδικής σειράς«Νάνος της Μικρής Άρκτου»κυκλοφορεί τομυθιστόρημα μυστηρίουτου Αντώνη Μυλωνάκη, με τίτλο«Ο καθρέφτης & η προφητεία του Γκρέινορθ». Πρόκειται για ένα πεζογράφημα για μικρούς και μεγάλους που αφηγείται μια επική μεσαιωνική ιστορία δύο νέων που ξεκινούν ένα μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι για την ανακάλυψη ενός πανίσχυρου συμβόλου. Αν και η συγκεκριμένη περίοδος δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στον κόσμο των παιδικών έργων, εδώ αναδεικνύεται σε διαφορετικό πλαίσιο.
«Από την συναναστροφή μου με τους νέους έχω αντιληφθεί μια εκπληκτική οξυδέρκεια που υποψιάζομαι έχει να κάνει με την ακατάπαυστη πληροφόρηση τους από τα πολλά μέσα που πλέον διαθέτουν. Ενδεχομένως κάποιοι να υστερούν σε γνώση ιστορικών στοιχείων, ωστόσο η αντίληψη τους είναι αρκετή ώστε να φτιάξει έναν κόσμο από το μηδέν και να τον φανταστεί ως έχει, εντάσσοντας την πλοκή και πλέκοντας την με το περιβάλλον. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν αντιμετώπισα τον αναγνώστη σαν παιδί αλλά σαν έναν ώριμο αναγνώστη που τα ερεθίσματα και οι εικόνες που έχει αποκομίσει, έχουν δομήσει έναν σύνθετο τρόπο σκέψης και μια πλούσια «τράπεζα», που του επιτρέπει γρήγορα να ενταχθεί στο όποιο νέο περιβάλλον», τονίζει ο ίδιος ο δημιουργός.
Τον χώρο της ιατρικής και της μυθοπλασίας συνδυάζει το βιβλίο «Ανατομία του κύματος» που υπογράφει ο πνευμονολόγος Φώτης Βλαστός. Παίζοντας με τα όρια ανάμεσα στο ιστορικό και στο φανταστικό, ο γιατρός αφηγείται μικρές ιστορίες που συνθέτουν, σελίδα τη σελίδα, τη μακραίωνη ιστορία της ιατρικής σκέψης αλλά και της αφηγηματικής τέχνης. Αν και στο παρελθόν έχει γράψει θεατρικά έργα και αυτό είναι το πρώτο τουβιβλίο γι’ αυτό και αποφάσισε ν’ αντλήσει στοιχεία για την αφήγησή του από έναν χώρο που ξέρει καλά.
«Κάθε επιστήμη στηρίζεται πάνω σε ένα αφήγημα. Ο κεντρικός ήρωας είναι το αντικείμενο της εποπτείας της και η πλοκή του καθορίζεται από τις μεγάλες ανακαλύψεις της. Ο κεντρικός ήρωας της ιατρικής είναι η νόσος- αυτή δημιουργεί τη σχέση ανάμεσα στον ασθενή και στο γιατρό του. Οι μικρές ιστορίες μου μαρτυρούν μια διάθεση να «διαβάσω» μέσα στο διαμορφωμένο από την επιστήμη μου μυαλό μου τους μηχανισμούς που του δόθηκαν για να λειτουργεί. Κάθε ασθενής είναι ένας νέος τόπος, με νέα αινίγματα. Το ιατρικό μου μυαλό χρειάζεται μια πυξίδα, ένα αναλυτικό εργαλείο για να διαβεί το απερπάτητο και να φτάσει μέχρι τη λύση του απειλητικού προβλήματος» υποστηρίζει ο Βλαστός.
Με την πένα του, επιχειρεί να αναδείξει όχι μόνο τις ιατρικές του γνώσεις αλλά και την καλλιτεχνική του πλευρά, επιστρατεύοντας όλες τις δυνατότητές του. «Μέσα στο μυαλό κάθε γιατρού υπάρχουν τα ίχνη από αναρίθμητες, στη πλειοψηφία τους άγνωστες, προσπάθειες των παλαιοτέρων να εξερευνήσουν τα μυστήρια της βιολογίας και του κόσμου που την περιλαμβάνει. Τέτοιες είναι οι προσπάθειες των ηρώων μου να καταλάβουν, να επιβιώσουν, να διαιωνίσουν. Η δουλειά μου σαν γιατρός είναι αναπόσπαστο μέρος της υπόλοιπης ζωής μου. Την επηρεάζει και επηρεάζεται απ’ αυτήν. Οι ασθενείς «γράφουν» επάνω μου όπως κι εγώ σ’ εκείνους. Η «Ανατομία του Κύματος» είναι μάλλον ένα πνευματικό ημερολόγιο αυτής της εμπειρίας», λέει ο γιατρός.
Τρεις πόλεις σταθμοί στη ζωή του Χρίστου Γ. Παπαδόπουλου «Η Γλώσσα της Φυγής». Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γεννήθηκε κι έζησε δουλεύοντας από κλητήρας ως διαχειριστής αποθήκης χημικών και «η πόλις» που τον ακολουθεί. Η Αθήνα, είναι η πόλη που διορίστηκε ως δάσκαλος κι έζησε δέκα χρόνια, και η τελευταία, το Κάιρο η πόλη όπου ζει εδώ και μια δεκαετία σχεδόν και θεωρεί καρμικό του προορισμό, εργαζόμενος ως διευθυντής του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου Καΐρου. Αυτό το βιβλίο είναι η πρώτη ποιητική του συλλογή και γράφτηκε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο φυγές του. Ξεκίνησε να γράφεται το 1997 όταν έφυγε από τη Θεσσαλονίκη για Αθήνα και ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια αργότερα, λίγο πριν φύγει για το Κάιρο διατηρώντας τα στοιχεία όλων των περιόδων της ζωής του.
«Τα ποιήματα αυτά ήταν φωτογραφίες στιγμών που δοκίμασαν διαφορετικά ρούχα μπροστά στον καθρέφτη, μέχρι να αποφασίσουν πως είναι έτοιμες για τη φωτογράφηση. Μετά το κλικ της μηχανής, ό,τι καταγράφτηκε στη φωτοευαίσθητη ζελατίνα του φιλμ έμεινε εκεί , στο πλαστικό κυλινδρικό κουτάκι, προφυλαγμένο από το καινούργιο φως. Ατόφιο μέχρι να έρθει η ώρα να παραδοθεί στο σκοτεινό εργαστήρι εμφάνισης για την τελική αποτύπωση τους στο χαρτί. Το παρελθόν δεν αλλάζει, όσο κι αν προσπαθεί κανείς να το ωραιοποιήσει. Αυτά τα ποιήματα είναι του Χρίστου από τα 33 του ως τα 43 του. Αλλάζουμε οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουμε. Αν άλλαξα, αυτό ας φανεί στις μελλοντικές δημοσιεύσεις μου. Θα ήταν κουραστικό να συνέχιζα να γράφω και να ξαναγράφω τα ίδια ποιήματα μια ζωή. Δεν θα ‘χε νόημα, για μένα τον ίδιο πρωτίστως», αναφέρει ο ποιητής που πρωτοεμφανίστηκε ως στιχουργός.
Τέλος, είκοσι πέντε ποιήματα του Δημήτρη Πέτρου συνθέτουν το βιβλίο του «Χωματουργικά». Τρία χρόνια μετά την «Α’ Παθολογική», την ποιητική συλλογή με την οποία συστήθηκε στο κοινό, έστησε μια ξενάγηση, μια περιπλάνηση στην υγρή μακεδονική γη, διαμέσου ποταμών και άλλων υδάτων, στις ακτογραμμές του Βόρειου Αιγαίου. Και όπως φαίνεται από τα κείμενά του, είναι ένα τοπίο που τον έχει επηρεάσει σημαντικά.
«Η μακεδονική γη στα μάτια μου είναι ένα σύνορο, ένα όριο. Ένας κόσμος αυτόνομος με τους δικούς του κώδικες και τα δικά του σημαινόμενα. Μια εσχατιά αλλά ταυτόχρονα μια αφετηρία. Ένα τοπίο εσωτερικότητας, σε αντίθεση π.χ με ένα νησιωτικό ή ένα θαλασσινό τοπίο όπου το μάτι ξεφεύγει. Εδώ ο τόπος αναγκάζει το μάτι να κοιτάξει “προς τα μέσα”, δίνοντας την αίσθηση ότι ο χρόνος δεν υφίσταται ή τέλος πάντων ότι κυλάει με τους δικούς του αργούς ρυθμούς. Και βέβαια, πέρα απ’ όλα αυτά, είναι ο γενέθλιος τόπος. Το οικείο μέρος στο οποίο πάντα επιστρέφω, το αγαπημένο “αδιέξοδο”», καταλήγει ο ποιητής .
Αναζήτηση
