Ηταν Νοέμβριος του 1997. Το κρύο στο Μάντσεστερ τρυπούσε τα κόκαλα. Αποστολή μου ήταν να ενημερωθώ από πρώτο χέρι για τα όπλα της Γιουνάιτεντ κατά του χουλιγκανισμού. Αφορμή για τα ταξίδι μου είχαν αποτελέσει τα άγρια επεισόδια στο παιχνίδι του Ιωνικού με τον Ολυμπιακό.
Ξεναγήθηκα στα άδυτα του Ολντ Τράφορντ, στην αίθουσα όπου παρακολουθούνται μέσω καμερών όλοι οι οπαδοί, μου εξήγησαν οι άνθρωποι του συλλόγου την πολιτική τους και την αμείλικτη συμπεριφορά τους απέναντι στους ταραξίες.
Τον τίτλο στο ρεπορτάζ που υπέγραψα τον θυμάμαι ακόμη: «Ο πολιτισμός στο Ολντ Τράφορντ ξεκινά από τις τουαλέτες». Είχα εντυπωσιαστεί από την προνοητικότητα των ανθρώπων της Γιουνάιτεντ για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, που φυσικά αφορούσε όλους τους χώρους.
Χθεσινό ρεπορτάζ της «Ντέιλι Μέιλ» ανέφερε πως πολύ σύντομα η Γιουνάιτεντ θα δημιουργήσει επιπλέον χώρο για 300 θέσεις για τους φίλους της με κινητικά προβλήματα.
Για να καταστεί εφαρμόσιμο το σχέδιο, θα πρέπει να μετακινηθούν 2.600 κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας.
Μπορεί να πει κάποιος πως η Γιουνάιτεντ ουσιαστικά εναρμονίζεται με τους νέους κανόνες που ισχύουν στα αγγλικά γήπεδα. Σύμφωνοι. Κανείς ωστόσο δεν αναγκάζει τον σύλλογο να καλύψει την οικονομική διαφορά των ακριβότερων εισιτηρίων διαρκείας που θα πάρουν όσοι μετακινηθούν αναγκαστικά σε υψηλότερα πατώματα. Αυτό σημαίνει σεβασμός στον φίλαθλο. Με ή χωρίς κινητικά προβλήματα.
