Φέτος η φιέστα θα είναι ετεροχρονισμένη. Για τη σημερινή επέτειο, εννοώ, των δύο χρόνων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία. Είναι που οι «πατερούληδες» (Πρωθυπουργός και υπουργοί) λείπουν σε ταξίδια για δουλειές. Το φιλοθέαμον κοινό όμως να μην ανησυχεί. Κάτι μας ετοιμάζουν για τις αρχές Φεβρουαρίου. Κάπως θα γιορτάσουν αυτό που, προσωπικά τουλάχιστον, δεν ξέρω να γιορτάζεται σε καμία δημοκρατική χώρα. Την ανάληψη της εξουσίας από ένα κόμμα (ή μάλλον από δύο, κάτι σαν ιδεολογική τερατογένεση). Στις δημοκρατίες η εναλλαγή των κομμάτων είναι το αυτονόητο. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πανηγυρίζουμε και να χορεύουμε συρτούς και μπάλους για το αυτονόητο. Αυτονόητο επίσης είναι ότι μια κυβέρνηση, που οι εννέα σχεδόν στους δέκα Ελληνες δεν προσδοκούν από αυτήν καλύτερες μέρες, δεν το γιορτάζει. Αλλά το αυτονόητο έχει γίνει πλέον σχετική έννοια.
Αναρωτιέμαι λοιπόν τι θα γιορτάσει φέτος η κυβέρνηση σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες της. Το Μνημόνιο που όχι μόνο δεν έσκισε, αλλά του πρόσθεσε σελίδες; Τη 13η σύνταξη που έγινε ένας εφάπαξ χριστουγεννιάτικος μποναμάς για τον οποίο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος υποχρεώθηκε σε ένα είδος γραπτής συγγνώμης; Την απλή αναλογική που δεν κατάφερε να περάσει; Το φιάσκο για τον περιορισμό των καναλιών; Ή τη διαπλοκή που ξήλωσε για να κόψει και να ράψει στα δικά της μέτρα; Τελικά, από όλα τα προεκλογικά συνθήματα ένα μόνο τήρησε κατά γράμμα. Το «Ή εμείς ή αυτοί». Σε δύο χρόνια κατόρθωσε να φτιάξει μια Ελλάδα ημετέρων και ια Ελλάδα αλλοτρίων. Ε, δεν είναι λόγος αυτός για να γιορτάσεις;
