Θα περιπλανηθούμε σε λησμονημένους ατραπούς.

Θα διαβάσουμε πάλι τ’ αδιάβαστα εκείνα

που περιφρονήσαμε στις παραπομπές

Δ. Καραμβάλης, «Απο-λογίας από-λογος»

Απόηχοι ουτοπικής άμεσης Δημοκρατίας και αγχωμένης σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής πολιτικής εμφανίζονται σαν νεο-οράματα, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μεταμφιεσμένους μύθους. Ακόμα κι αν η αγανάκτηση γέννησε τον Λαϊκισμό, αυτός δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε θεσμικό ριζοσπαστισμό.

Αλλωστε οι σκληροπυρηνικοί [;] δεν σκοπεύουν ν’ αφήσουν στη μέση το Πείραμα της μηδενιστικής πολεμικής κατά πάντων [των άλλων], αφού έχουν και οι ίδιοι βυθιστεί στις φαντασιώσεις της λαϊκής «απαίτησης» για ετεροχρονισμένη εκδίκηση του εφιάλτη, όχι της χθεσινής ήττας, αλλά της σημερινής ενοχής να πολεμάς το Σύστημα που σε ανέδειξε [πολιτικά, οικονομικά, επαγγελματικά]. Μ’ αυτά και μ’ αυτά βραχυκυκλώνουν τους μη-ιδεοληπτικούς αριστερούς, οι οποίοι δεν ξέρουν πια ποιον να πιστέψουν. Αυτούς που προτιμούν να συνθηκολογήσουν ή και να συνεργαστούν με τον ταξικό εχθρό προκειμένου να «εκ-τοπίσουν» τους συντρόφους της πλαϊνής πόρτας; Αυτούς που μακιγιάρουν νέες πολιτικές αλήθειες [δίχως αμφιβολίες ή αβεβαιότητες] ως αριστερό πολιτικό ανορθολογισμό που έτσι [sic] χτυπάει το politically correct της Δεξιάς;

Η πολιτική, ιδίως η κυβερνητική, δεν είναι ρεπορτάζ που κάποιοι δημοσιογράφοι απλοποιούν ή παραποιούν. Η πολιτική, ακόμα κι αυτή που ασκείται από προσωρινούς διαχειριστές, δεν παύει να αποτελεί μέρος της Ιστορίας της χώρας γι’ αυτό χρειάζεται σχέδιο, πρόγραμμα, συνέπεια, συνέχεια, διαφάνεια, λογοδοσία, εμπιστοσύνη [κι όχι κολπάκια και τρικ μιας χρήσης ή μιας συγκυρίας].

Εξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι γιατί ορισμένοι προτιμούν την ψεύτικη εφήμερη δόξα από την ιστορική δικαίωση και υστεροφημία. Κάτι γνωρίζουν ή μήπως κάτι αγνοούν;

Γιατί ορισμένοι πιστεύουν ότι θα τους χαριστούν οι σύμμαχοι [ή και οι «εχθροί»], γιατί κάνουν φίλους τους τους [γκριζόμαυρους] εχθρούς των [πρασινογαλάζιων]εχθρών τους; Τι ακριβώς ευελπιστούν ότι θα μείνει στη στάχτη που πολύ σύντομα θα καλύψει αυτά τα πειράματα πολιτικής τερατογένεσης;

O ώριμος ηγέτης οφείλει γρήγορα ν’ αντιληφθεί ότι η συνέχιση του όποιου «ιδεολογικού πολέμου» πρέπει να γίνει με άλλα μέσα κι όχι με νέους εμφυλίους.

Η Ιστορία και η [πολιτική] ηθική θέτουν τα όρια των συγκρούσεων κι όχι οι φράξιες των εμπόρων ή οι συγκλητικοί που έχουν από καιρό δωροδοκηθεί από τους επελαύνοντες Βαρβάρους.

Αλλο η δημιουργική αμφισβήτηση κι αμφιβολία κι άλλο το τυφλό και πεισματικό άλμα στο κενό [κι όχι βέβαια στο καινό].

Δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει πως κάθε λάθος τους επιστρέφει πάνω τους με μεγαλύτερο ωστικό κύμα αφού, ως γνωστόν, η αλήθεια τρέχει πιο γρήγορα από τα ιδεολογήματα και την προπαγάνδα;

ΥΓ. «Η Ιστορία ως ρεπορτάζ» [Γ. Ράγκος, «Ξεχασμένα Πρωτοσέλιδα»]

ΥΓ2. «Οι ιδέες αλλάζουν. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν» [Σελίν]

ΥΓ3. Γιατί οι ανίκανοι κι άχρηστοι κυβερνώντες, όταν δέχονται κριτική για τα λάθη ή τις «μαλαγανιές τους», ισχυρίζονται πως αν «πέσουν» αυτοί θα πληγεί κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Κανείς δεν τους έχει μιλήσει για την αξία της αυτο-κάθαρσης;