Αναζήτηση
«Δεν φταίω εγώ. Αυτός φταίει! Φταίνε οι κακοί. Φταίει η μοίρα μου». Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές στη ζωή είμαστε θύματα καταστάσεων που μας υπερβαίνουν ή μας ακινητοποιούν. Τι συμβαίνει όμως αν νιώθουμε συνεχώς θύματα και κατηγορούμε πάντα τους άλλους για τα προβλήματά μας; Είμαστε μόνο θύματα στη ζωή;
Μπορεί όντως τα πράγματα να έπρεπε να είναι αλλιώς, αλλά έχει σημασία και πώς αντιδρούμε σε αυτά. Οταν η σφραγίδα του θύματος γίνει κεντρική στη ζωή μας, οι περισσότερες συμπεριφορές και αντιδράσεις μας υπόκεινται στο κλίμα παραίτησης που φέρνει μαζί της.
Αναλαμβάνουμε, λοιπόν, κάθε φορά το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί ή επικαλούμαστε ένα σωρό λόγους γιατί έχουμε μείνει στάσιμοι, παθητικοί ή αδύναμοι; Μήπως κρατάμε τα όριά μας ή παλιές κακίες για να τις χρησιμοποιήσουμε σε περίπτωση που κάποιος θεωρήσει ότι είμαστε υπόλογοι;
Οσο και αν δεν φαίνεται από την αρχή, η ταμπέλα του θύματος μπορεί να γίνει άλλοθι ώστε οι άλλοι να μην περιμένουν πολλά από εμάς, για να προκαλούμε συμπάθεια ή προσοχή. Αλλά κι εμείς, νιώθοντας θύματα, χαμηλώνουμε τον πήχη των προσπαθειών μας, περιορίζουμε όρια και δυνάμεις. Ποιος κατάφερε κάτι κατηγορώντας συνεχώς τους άλλους για την κατάστασή του; Τι είδους όπλα είναι η αυτολύπηση και η μεμψιμοιρία;
Ακόμα κι αν κάποιος μάς έχει βλάψει, ποια θα ήταν η καλύτερη απάντηση; Πόσο βοηθούν οι κατηγορίες και η γκρίνια; Τι θα συμβεί αν αναλάβουμε πιο ενεργά την ευθύνη της ζωής μας;
Πολλές φορές όταν νιώθουμε παγιδευμένοι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε ή πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κάτι να γίνει. Υπάρχουν άραγε κάποιοι – έστω και άσχετοι – απλοί στόχοι που μπορούμε να θέσουμε σε συγκεκριμένους τομείς; Αν τους καταφέρουμε, αποκτάμε σιγά σιγά μεγαλύτερο έλεγχο της ζωής μας, στρέφοντας παράλληλα την ενέργειά μας προς τη μεριά της δράσης.
Είτε είμαστε θύματα είτε παίζουμε τον ρόλο του θύματος, η θυματοποίηση γίνεται τρόπος ζωής όσο δεν παίρνουμε την ευθύνη να αναγνωρίσουμε συναισθήματα και συμπεριφορές.
