Οταν η διευθύντρια του ξενοδοχείου ρωτάει τον Ντέιβιντ σε τι ζώο θα ήθελε να μεταμορφωθεί αν δεν βρει το ταίρι του μέσα σε 45 ημέρες, αυτός διαλέγει τον αστακό. «Καλή επιλογή», του λέει. «Αλλά γιατί;» «Για τέσσερις λόγους. Επειδή οι αστακοί ζουν πάνω από εκατό χρόνια. Επειδή είναι γαλαζοαίματοι σαν τους αριστοκράτες. Επειδή είναι γόνιμοι σε όλη τους τη ζωή. Κι επειδή μου αρέσει πάρα πολύ η θάλασσα».
Για μέλος του ζωικού βασιλείου δεν είναι κι άσχημα, έστω κι αν κινδυνεύεις να σε ρίξουν μια μέρα ζωντανό μέσα σε βραστό νερό. Τα ρίσκα είναι στη ζωή. Αν όμως ανήκεις στα ανώτερα όντα, ποιες μπορεί να είναι οι φιλοδοξίες σου; Να βγάλεις πολλά λεφτά και να τα στείλεις στα Νησιά Καϊμάν ελπίζοντας πως δεν θα σε τσακώσουν; Να γίνεις ένας διάσημος ποδοσφαιριστής και να σε δοξάζουν τα πλήθη μέχρι να κάνεις τη στραβή και να πέσουν να σε φάνε; Να κυβερνήσεις μια μέρα τον τόπο, έστω κι αν κάθε μέρα αναιρείς αυτά που είπες την προηγουμένη;
Ο Γιώργος Λάνθιμος δεν έχει καμιά από αυτές τις φιλοδοξίες. Δεν επιζητά τη δημοσιότητα, δίνει σπάνια συνεντεύξεις και κάνει πράγματα επειδή του αρέσουν και πιστεύει ότι πρέπει να τα πει, όχι για να κολακέψει τον λαό. Από την άποψη αυτή, είναι το αντίθετο του λαϊκιστή. Κατάλαβε γρήγορα ότι στην Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει αφού, όπως είπε σε μια παλιότερη συνέντευξή του, «εδώ δουλεύεις από αγάπη και δεν είσαι ποτέ σίγουρος ότι θα έχεις αποτέλεσμα». Πήρε έτσι των ομματιών του κι έφυγε. Η ανταμοιβή του ήταν μπόλικα βραβεία και δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ.
Ποιο είναι το μυστικό του δαιμόνιου σκηνοθέτη; Το ταλέντο, φυσικά, αλλά όχι μόνο. Η σκληρή και αθόρυβη δουλειά. Η φαντασία, η ευαισθησία, η επινοητικότητα, η σεμνότητα, η τόλμη. Η σοβαρότητα, που δεν αντιτίθεται στο χιούμορ, αλλά το προϋποθέτει. Και τελευταίο, αλλά όχι έλασσον, οι συνεργάτες του: ο Ευθύμης Φιλίππου, που είναι συνυποψήφιος με τον Λάνθιμο για Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για τον Αστακό, είναι κι αυτός ένας χαρισματικός άνθρωπος.
Ψέματα, υπάρχει κάτι ακόμη. Το πείσμα. Κι ένα είδος ανυπακοής στις επιταγές της εξουσίας, είτε είναι πολιτική είτε πολιτισμική ή οικονομική. Κάτι σαν τον Ντέιβιντ, ας πούμε, που δραπετεύει από τον έναν κόσμο επειδή θέλουν σώνει και καλά να του επιβάλουν τον γάμο κι από τον άλλον επειδή θέλουν σώνει και καλά να του επιβάλουν τη μοναξιά. Βρίσκεται βέβαια στο τέλος με ένα μαχαίρι στα χέρια κι ένα μεγάλο δίλημμα. Αλλά την απόφαση θα την πάρει αυτός, όχι άλλοι για λογαριασμό του.
Από την άποψη αυτή, ο Λάνθιμος είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Και, φυσικά, αξίζει το Οσκαρ.
Τελευταία Νέα