Η αποδοκιμασία και η ματαίωση είναι ευθέως ανάλογες των προσδοκιών που κάποιος έχει καλλιεργήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης είχε πλήρη άγνοια του συσχετισμού δύναμης στην Ευρώπη. Δεν είχε εκτιμήσει πως οι δεσμεύσεις σε ΝΑΤΟ και ΕΕ ήταν ισχυρότερες από την τότε προγραμματική απομνημονιοποίηση που το κόμμα της Αριστεράς εξήγγειλε. Η συνέχεια είναι γνωστή, τουλάχιστον στις πιο επίσημες εκδοχές της. Το τονίζω αυτό το δεύτερο, αφού υπάρχει και ένα μεγάλο παρασκήνιο πιέσεων κατά την πρώτη επτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα παρασκήνιο όπου τελικά ιεραρχήθηκε να μείνει η χώρα εντός του πυρήνα της ευρωζώνης με τίμημα ένα βαρύ Μνημόνιο, μια διάσπαση κόμματος, μια παραίτηση πρωθυπουργού και ένα σκηνικό πισωγυρίσματος και μουδιάσματος για τις δυνάμεις της Αριστεράς που δεν κατάφεραν να σηκώσουν μια μεγάλη αμφισβήτηση.
Δύο χρόνια διακυβέρνησης, τα λάθη, οι παραλείψεις, οι αδυναμίες, οι αστοχίες (ορισμένες αδικαιολόγητες ακόμη και για τον πιο καλοπροαίρετο, όπως η καταστολή διαδηλωτών) είναι πολλά. Πάντα όμως, όποιος επιθυμεί να ασκήσει κριτική σοβαρή και όχι ιδεοληπτική στα πεπραγμένα οφείλει να λάβει υπόψη του τι άφησαν πίσω σαράντα χρόνια δικομματισμού ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, σε τι κατάσταση ήταν τα ασφαλιστικά ταμεία, ποιος καθιέρωσε τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας, ποιος έδεσε τη χώρα βαθύτερα σε μια επιτροπεία που απλώς στο Καστελλόριζο και από τα χείλη του Γιώργου Παπανδρέου πέρασε στη μνημονιακή πίστα. Δηλαδή, στην επίθεση του κεφαλαίου σε όλη την κοινωνία. Στη συμπίεση του εργατικού κόστους και την απορρύθμιση του κοινωνικού ιστού.
Τα λέω όλα αυτά, αφού μια «βόλτα» χθες στα κοινωνικά δίκτυα ή η ανάγνωση ανακοινώσεων των αντιπολιτευόμενων κομμάτων έφτιαχνε μια μελαγχολική εικόνα που πάντως λόγω της έντασης οδηγούσε και σε ένα ακόμη συμπέρασμα: πως ο Τσίπρας κυβερνάει από το 1832. Πως αυτός έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας για έναν αιώνα και πως ο ΣΥΡΙΖΑ κρατάει τα κλειδιά του κράτους, τουλάχιστον από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Είδατε, αλήθεια, να γίνεται σοβαρή πολεμική στον ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την πραγματικότητα της μέσης οικογένειας; Είδατε να εγκαλεί κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ιδιωτικοποιήσεις που κάνει και που για χρόνια ξόρκιζε; Οχι. Το μεγαλύτερο μέρος της συριζοφαγίας είχε και έχει να κάνει με τη λύσσα του ανθρώπου που στερείται την πρόσβαση σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Με μια διαμορφωμένη κουλτούρα εξοικείωσης με τα κέντρα εξουσίας. Ακόμη και η αριστερή αντιπολίτευση των κοινωνικών δικτύων οριοθετείται στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ή στην «προδοσία» που συντελέστηκε και όχι στην οικοδόμηση υποκειμένων ελπίδας και ριζοσπαστισμού.
