«Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας». Η ιστορική ρήση του Ελευθερίου Βενιζέλου με αφορμή τα εγκαίνια του Συμβουλίου της Επικρατείας το 1929 συμπύκνωνε τη σπουδαιότητα της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης για όλους χωρίς διακρίσεις. Η ρήση του αποκτά τη σημασία της στο σήμερα και με αφορμή την αρνητική απόφαση του Αρείου Πάγου για την έκδοση των οκτώ τούρκων αξιωματικών, τους οποίους η Τουρκία κατηγορεί για συμμετοχή στην απόπειρα πραξικοπήματος του καλοκαιριού. Εδώ χρειάζεται μια αποσαφήνιση: η ιστορική απόφαση δεν είχε να κάνει με τις κατηγορίες που βαρύνονται ή όχι οι Οκτώ. Αλλά με το γεγονός πως –και όπως έκρινε ο Αρειος Πάγος –η δίκη τους σε ενδεχόμενη έκδοση δεν θα ήταν δίκαιη. Και ακόμη χειρότερα, θα ήταν εκτεθειμένοι μέχρι και σε βασανισμό. Και εδώ μπαίνει το δεύτερο και επίσης κεντρικό ζήτημα: η Τουρκία φαίνεται πως έχει χάσει το στοίχημα του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απομακρύνεται από τις αφομοιωμένες κατακτήσεις της Ευρώπης. Την παραπάνω πραγματικότητα συνοψίζει η απόφαση του Αρείου Πάγου: «Η πιθανότητα ακυρώσεως ή περιστολής του πλαισίου δικαιωμάτων όλων των εκζητουμένων, ανεξαρτήτως του βαθμού ενοχής ή βαρύτητας των αδικημάτων, δεν επιτρέπει την εφαρμογή διατάξεων που ρυθμίζουν την έκδοσή τους, αφού αυτές υποχωρούν έναντι των υπέρτερης σημασίας κανόνων που προστατεύουν τα δικαιώματα του ανθρώπου». Το κράτος δικαίου σε φόντο Ευρώπης είναι ευτυχώς μια πολύ σοβαρή υπόθεση που έχει να κάνει με το αξιακό σύστημα και της χώρας μας.

Τελευταία Νέα