Ξεκίνησα να τρέχω σε μεγάλη ηλικία πριν από λίγα χρόνια. Δεν θυμάμαι καν την αιτία. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι πως ήταν η διαδρομή των 5 χιλιομέτρων στον Μαραθώνιο της Αθήνας, την οποία έβγαλα με πολύ μεγάλη δυσκολία και μετά με πονούσε ολόκληρο το σώμα μου για μέρες.
Αυτό ήταν. Ο πεισματάρης εαυτός μου ανέλαβε δράση και τώρα δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητά μου χωρίς το τρέξιμο, χωρίς τη συμμετοχή μου σε μικρούς ή μεγαλύτερους αγώνες.
Εχω την τύχη να μένω κοντά στη θάλασσα κι έτσι οι δρομικές διαδρομές μου είναι συνήθως παραλιακές. Οσο κουρασμένη και πιεσμένη κι αν είμαι, το τρέξιμο είναι η στιγμή της χαλάρωσης και της αποσυμπίεσης από την τοξικότητα της καθημερινότητας. Αρκεί να κοιτάξω από το τζάμι τη θάλασσα και νιώθω την ανάγκη να βγω εκεί κάτω και να τρέξω. Είναι μία απαίτηση του μυαλού, της ψυχής, αλλά και του σώματος.
Το τρέξιμο με βοηθάει να θέλω να βελτιώνομαι, να θέτω μικρούς επόμενους στόχους, να βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου και να τα κερδίζω. Κάθε φορά που πετυχαίνω έναν στόχο νιώθω πολύ όμορφα και αυτό ενισχύει τη γενικότερη φιλοσοφία μου για τη ζωή ότι «δεν τα παρατάω, δεν το βάζω κάτω εύκολα». Αυτό είναι και ένα σημαντικό μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από το τρέξιμο και στα παιδιά μου.
Υπάρχουν μέρες που κάνει κρύο, ψιχαλίζει, νιώθω κουρασμένη και σκέφτομαι «ας μη βγω σήμερα». Αλλά τελικά βγαίνω. Εστω και για λίγο. Και όταν επιστρέφω, η αίσθηση της ευεξίας, της ικανοποίησης, της θετικής ενέργειας είναι τόσο έντονη που λέω «αχ, τι καλά που έτρεξα λίγο και δεν βαρέθηκα τελικά»!
Το τρέξιμο είναι εθισμός. Ακόμη και στα επαγγελματικά ταξίδια μου, το πρώτο πράγμα που θα μπει στη βαλίτσα είναι τα αθλητικά παπούτσια!
Το τρέξιμο είναι διαλογισμός και γι’ αυτόν τον λόγο προτιμώ να τρέχω μόνη μου. Να κλείνω «ραντεβού» με τον εαυτό μου και να συναντιόμαστε εγώ κι αυτός. Μόνοι μας! Με μουσική ή χωρίς, μου αρέσει να μετράω τις αναπνοές μου, να σκέφτομαι, να ξεχνιέμαι, να βρίσκω λύσεις σε θέματα που με απασχολούν, να χαζεύω τις εικόνες και τη θέα γύρω μου. Κι όταν κουράζομαι, επικεντρώνομαι πιο πολύ στον στόχο και στο μοναδικό συναίσθημα της ικανοποίησης που με περιμένει στο τέλος της διαδρομής. Τότε που ξέρω καλά ότι θα νιώσω πιο γεμάτη, πιο άρτια, πιο ζωντανή, πιο ισορροπημένη, πιο ήρεμη, πιο χαρούμενη!
Το τρέξιμο για μένα είναι ανάγκη. Ανάγκη να σέβομαι το σώμα μου, όσο και το πνεύμα μου. Ανάγκη να νιώθω υγιής, να γίνομαι καλύτερη, να πετυχαίνω μικρές προσωπικές νίκες. Να προχωράω μπροστά και να κερδίζω λίγο πολύτιμο χρόνο.
Η Δήμητρα Δασκαλάκη ζει στη Βούλα και τρέχει κοντά θάλασσα όσο και όποτε μπορεί. Ως μαμά δύο εφήβων και εργαζόμενη πολλές ώρες καθημερινά, το τρέξιμο καταγράφεται ως ο απόλυτος «προορισμός αποσυμπίεσης», μια ευκαιρία διαλογισμού και θαυματουργής ανασύνταξης δυνάμεων…
