Μετά και το χθεσινό Eurogroup νομίζω ότι τα πράγματα είναι απολύτως σαφή.
Πρώτον, η «υπερήφανη διαπραγμάτευση» κατήγαγε έναν νέο θρίαμβο. Από πέρυσι την άνοιξη πασχίζει να διώξει το ΔΝΤ και τελικά τα κατάφερε: το ΔΝΤ μένει!
Χωρίς το ΔΝΤ δεν υπάρχει πρόγραμμα, διευκρίνισε εγκαίρως ο Σόιμπλε. Τζάμπα τα κόλπα με τις τηλεφωνικές υποκλοπές. Τζάμπα κι οι παλικαριές των υπουργών.
Δεύτερον, το ΔΝΤ όχι μόνο μένει, αλλά ούτε καν ρωτήθηκαν οι «υπερήφανοι διαπραγματευτές» για την παραμονή του.
Ο Σόιμπλε το συμφώνησε με τη Λαγκάρντ στο Νταβός. Η Λαγκάρντ το διαμήνυσε στον Ντεϊσελμπλούμ. Και ο Ντεϊσελμπλούμ το σφύριξε στις κάμερες να το μάθει κι η ελληνική κυβέρνηση που ρωτούσε δεξιά κι αριστερά «τι ακούτε, ρε παιδιά; έχουμε κανένα νέο;».
Τρίτον, βασικό στοιχείο της συμφωνίας με το ΔΝΤ είναι ότι η ελληνική πλευρά θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του ΔΝΤ ώστε «να βγαίνουν τα νούμερα» –που λέει και το ΔΝΤ…
Αρα, η υπερήφανη διαπραγμάτευση μαζεύει χαρωπά τις «κόκκινες γραμμές» για να επιστρέψει τρυφερά στην αγκαλιά του Τόμσεν ενώ θεωρείται πιθανό να πει κι ένα τραγούδι.
Ακούω ότι η Λαγκάρντ προτείνει το «Μού ‘φαγες όλα τα δαχτυλίδια…».
Τέταρτον, ευτυχώς ο Τσακαλώτος (ο οποίος έχει γράψει περισσότερες επιστολές κι από τον Απόστολο Παύλο…) κατέβασε μια ωραία ιδέα: να συμφωνήσουν τώρα την ουσιαστική παράταση του Μνημονίου, τα πλεονάσματα, τον κόφτη και τα μέτρα, αλλά να εφαρμοστούν το… 2020 (!), δηλαδή από τον Μητσοτάκη.
Είναι αλήθεια ότι κι εμείς το παίζαμε μικροί αυτό το παιχνιδάκι και το λέγαμε «Μουντζούρη». Αλλά δεν ξέρω αν θα το φάνε οι ενδιαφερόμενοι.
Πέμπτον, δεν είναι σαφές αντιθέτως πως «ο Μητσοτάκης προσφέρει απλόχερα λευκή επιταγή στους ακραίους εκ των δανειστών» (όπως τον κατηγορεί το Μαξίμου…) όταν δηλώνει προκαταβολικά ότι δεν θα ψηφίσει τα μέτρα που θα συμφωνήσει η κυβέρνηση με «τους ακραίους εκ των δανειστών».
Αντιθέτως κι αν ισχύσει η ιδέα του Τσακαλώτου, μάλλον η κυβέρνηση πάει να τα βρει με «τους ακραίους» στην πλάτη του Μητσοτάκη.
Εκτον, είναι προφανές ότι οι δανειστές δεν θέλουν να τραβήξουν τα σωληνάκια από τον «Ελληνα ασθενή» μέσα σε προεκλογική περίοδο. Ούτε βέβαια να τον βγάλουν κι από την Εντατική.
Αλλά από την άλλη πλευρά δεν τραβούν και κανένα ζόρι. Σε προεκλογική περίοδο, ο τσαμπουκάς πουλάει στους ψηφοφόρους, όχι η μετριοπάθεια. Ας το έχει υπόψη της η «υπερήφανη διαπραγμάτευση».
Διότι εφεξής το δίλημμα «συμφωνία ή εκλογές» είναι πάνω στο τραπέζι.
Κι όταν λέμε «εκλογές», εννοούμε τις δικές μας. Οχι τις δικές τους.
