Αναζήτηση
Εκτός από το Μνημόνιο που θά ‘σκιζε και τους παιάνες που θά ‘παιζε με ζουρνάδες και νταούλια για να χορέψουν οι αγορές, ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν, τέτοιες μέρες πριν δυο χρόνια, ότι είχε τον τρόπο να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους, που δεν ξέραμε πώς είναι πιο σωστό να το χαρακτηρίζουμε, επαχθές ή απεχθές. Στη συνέχεια, ανέθεσε στο περίφημο «asset» του, τον Γιάνη Βαρουφάκη, να ηγηθεί μιας περήφανης διαπραγμάτευσης, στο τέλος της οποίας παραλίγο να αγγίξουμε την καταστροφή και την κατάρρευση. Χρειάστηκε μια μεγαλοπρεπής kolotoumba (έτσι την έγραψαν τα ξένα ΜΜΕ) του Πρωθυπουργού προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ –αλλά η παραμονή αυτή ήταν ακόμα πιο οδυνηρή διότι έβαλε τη χώρα σε έναν νέο κύκλο ύφεσης, που είχε ανοίξει με τα capital control τα οποία συνόδευσαν την εξαγγελία του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα και επισφραγίστηκε με το τρίτο Μνημόνιο το οποίο υπέγραψαν μεγαλοπρεπώς Τσίπρας – Καμμένος.
Δύο χρόνια μετά, η χώρα συνεχίζει να βυθίζεται σε ένα βούρκο απελπισίας, θράσους και αδυναμίας ανάληψης πολιτικών πρωτοβουλιών επ’ ωφελεία των πολιτών. Με τη χώρα φτωχότερη και ακόμα πιο επισφαλή, το σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απολαμβάνει την εξουσία ενώ, προσπαθώντας να καρπωθεί ό,τι απέμεινε από την παλαιά αντιμνημονιακή αίγλη του, αποδύθηκε σε έναν νέο κύκλο «πολιτικής διαπραγμάτευσης», στην οποία πρωταγωνιστούσαν το χρέος και το ΔΝΤ.
Το παραμύθι αυτο, το οποίο είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει το νέο «asset» του Πρωθυπουργού, ο (υποτίθεται αριστερότερος του Αλέξη Τσίπρα) Ευκλείδης Τσακαλώτος, μας άφησε κι αυτό προχθές το βράδυ στο Eurogroup. Εν σώματι, δανειστές και εταίροι (ενόψει και της εκλογικής χρονιάς στην Ευρώπη) μάς είπαν ότι διαπραγμάτευση δεν υπάρχει, ότι στη χώρα προσφέρεται ένα και μόνο πακέτο (που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, μείωση του αφορολόγητου και μείωση των συντάξεων) –κι αν επιθυμεί η κυβέρνηση να το εξυπηρετήσει καλώς, αν δεν θέλει ας μην ψάχνει εναλλακτικές λύσεις στους Ευρωπαίους. Η δεύτερη αξιολόγηση δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυπικής διαπραγμάτευσης με μια εδραιωμένη για τα καλά κυβέρνηση. Είναι μια απαρέγκλιτη διαδικασία με αυστηρές και ήδη διατυπωμένες προϋποθέσεις από τις οποίες οι εταίροι δεν έχουν διάθεση να κάνουν πίσω.
Και τώρα; Τι θα μας μείνει; Η κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να παραμείνει στα πράγματα συνεχίζοντας τα παραμύθια στηριζόμενη στην κούραση των πολιτών, στα ΜΜΕ που πλέον ελέγχει σε μείζονα βαθμό και σε όσες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα πολιτεύονται όπως ήξεραν, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, προσπαθώντας να πλασαριστούν σε ένα ιδεατό μετεκλογικό τοπίο μετά το 2018; Οι ισαποστάκηδες της αντιπολίτευσης, που ελπίζουν να εισπράξουν φθορά –για να τη διαπραγματευτούν, προς τι άραγε;
Η ουσία είναι μία: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κέρδισε τρεις εκλογικές διαδικασίες στηριζόμενη σε μια μεταφυσική του θαύματος –και στην ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης. Με την ίδια μεταφυσική πολιτεύεται, ακόμα και σήμερα, ακολουθούμενη από πολλές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ευτυχώς, όχι όλες.
Ευτυχώς, δηλαδή, η αξιωματική αντιπολίτευση παράγει πολιτική –τουλάχιστον η ηγετική ομάδα της, δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που πολύ νωρίς προειδοποίησε ότι λύση με αυτή την κυβέρνηση δεν υπάρχει και απαιτεί εκλογές. Και στο Κέντρο (ή την Κεντροαριστερά, πείτε το όπως θέλετε) παρεμβαίνει ο Βενιζέλος και κάποιοι πολίτες από μόνοι τους επιθετικά απέναντι στην κοροϊδία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οι υπόλοιποι φοβούνται μην τους πουν ότι δεν είναι θεσμικοί. Σε λίγο καιρό, όμως, όταν οι συριζαίοι θα ψάχνουν νέα παραμύθια, οι προτάσεις των πολιτικών που σήμερα λοιδορούνται από τα συστήματα εξουσίας θα είναι οι μοναδικές αξιόπιστες. Και τότε θα δούμε αν οι ελληνες πολίτες θα συνεχίσουν να ακολουθούν τους παραμυθάδες ή θα αποφασίσουν να σωθούν. Ο καιρός γαρ εγγύς.
