Αναζήτηση
Ετσι φτάσαμε στο σκληρό για μας διά ταύτα, το οποίο συνοψίζεται στη φράση «δεν παίρνετε μέτρα; δεν έχει λεφτά». Ή, όπως θα λέγαμε μεταφορικά στην εύανδρο Ηπειρο, όπου τα αγγλικά είναι πλέον η δεύτερη γλώσσα μας, «no money, no honey» –ευχαριστώ.
Δυόμισι ώρες teleconference είχε, μου λένε, το βράδυ της Πέμπτης ο πρόεδρος Αλέξης με τα υπολείμματα του στρατού που είχε μεταβεί στις Βρυξέλλες για τη μεγάλη μάχη. (Γιατί teleconference; Γιατί ήθελε να δει με τα μάτια του προφανώς τι τους είχε συμβεί). Του τα μετέφεραν με το νι και με το σίγμα ο Τσακαλώτος με τον Χουλιαράκη. Κυρίως όμως, πάλι κατά τις πηγές μου, του μετέφεραν το άγριο κλίμα που διαμορφώθηκε στο Eurogroup και το οποίο τους αιφνιδίασε. Ολοι ήθελαν να μας πλακώσουν στις σφαλιάρες! Κλαίγοντας στον ώμο του Χουλιαράκη, ο Τσακαλώτος εξήγησε στον πρόεδρο Αλέξη, ότι «δεν τους υποστήριξε κανείς», και πως «ο καλύτερος για μας ήταν ο Σόιμπλε»!!
Δακρύζω, με τη σειρά μου, και μόνο που το σκέφτομαι…
Φταίνε και οι δανειστές όμως. Εχω την αίσθηση ότι επιδιώκουν να τον ξεβρακώσουν εντελώς τον πρόεδρο Αλέξη. Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση στο γεγονός ότι, αντίθετα με τα όσα έλεγαν σε εμάς εδώ οι της κυβέρνησης, οι επιστολές Τσακαλώτου δεν έχουν συγκεκριμένα μέτρα τα οποία θα προτείνονται προς τους δανειστές, η δεύτερη επιστολή του υπουργού Οικονομικών όχι μόνο περιελάμβανε μέτρα αλλά ήταν τόσο αναλυτική, σου λέει, που θα έπειθε ακόμη και τον πιο δύσπιστο για τις προθέσεις της Αθήνας.
Κατά την πηγή που μου μετέφερε όλα αυτά, η πολυσέλιδη επιστολή Τσακαλώτου, η οποία κάνει το e-mail Χαρδούβελη να μοιάζει με γράμμα στον Αγιο Βασίλη (συγγνώμη, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τα θυμόμαστε και αυτά) συμπεριελάμβανε αναλυτικά όλα τα σενάρια για το τι θα έκανε η κυβέρνηση αν οι δανειστές επέλεγαν τη μια ή την άλλη λύση στο πρόβλημα. Το οποίο σημαίνει ότι εκεί στο Eurogroup της Πέμπτης δεν πήγαμε αρνούμενοι ότι θα πάρουμε μέτρα, αλλά το εντελώς αντίθετο: τους λέγαμε, ας πούμε, αν μας προσδιορίσετε ότι το πλεόνασμα θα είναι 2,5% θα πάρουμε αυτά τα μέτρα τα οποία θα έχουν αυτή την απόδοση. Αν 3% εκείνα, αν 3,5% τα άλλα κ.ο.κ.
Ανακεφαλαιώνω για να καταδείξω το εύρος του παραμυθιού ή και το βάρος του σανού που μας σέρβιραν πάλι οι μπαγάσηδες χωρίς καμιά αναστολή: την ώρα που αυτοί εδώ μας διαβεβαίωναν για την ακλόνητη θέση τους ότι δεν πρόκειται να λάβουν «ούτε ένα ευρώ μέτρα», όπως διακήρυσσε ο Τσίπρας (συνέντευξη στην «ΕφΣυν» της Τετάρτης), την ίδια αυτή ώρα έστελναν επιστολή στο Eurogroup και εξηγούσαν αναλυτικά τι μέτρα προτίθενται να πάρουν ανά πιθανό σενάριο για το ύψος του πλεονάσματος.
Απάτη; Ελάτε καλέ…
Πληροφορήθηκα χθες το πρωί ότι ο πρόεδρος Αλέξης θα συγκαλέσει άμεσα το Πολιτικό Συμβούλιο που έχει συγκροτήσει προκειμένου να συζητήσει την κατάσταση. Πολύπειρος κοινοβουλευτικός, φίλος μου, στον οποίο απευθύνθηκα κατόπιν αυτού, μου εξήγησε ότι «δεν έχει πολλές επιλογές πια –ή μέτρα ή εκλογές».
Ζήτησα την εκτίμησή του για το αν μπορεί αυτή η Βουλή να ψηφίσει μέτρα που θα δεσμεύουν και την επόμενη κυβέρνηση. Μου απάντησε ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι αν ο Τσίπρας αποφασίσει μέτρα ή αναζητήσει διέξοδο για να αποδράσει μέσω μιας ψηφοφορίας στη Βουλή.
Τούτων δοθέντων, και επειδή το έχουμε ξαναδεί το έργο, νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό να δούμε τον πρόεδρο Αλέξη ζωσμένο τα φισεκλίκια του αγωνιστή να δηλώνει ότι «εγώ δεν παίρνω μέτρα, μόνο πάνω από το πτώμα μου θα περάσετε μέτρα, ρε» και να ζητάει από τους βουλευτές του να ψηφίσουν κατά συνείδηση σε μια ψηφοφορία η οποία θα έχει τον χαρακτήρα παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Η άλλη επιλογή θα είναι να κάνει την κοτούλα τη λειράτη, να φέρει το πακέτο των μέτρων που θα του επιβάλουν οι δανειστές και να προσπαθήσει να μας πείσει σιγοτραγουδώντας:
Ολα καλά κι όλα ωραία
χτες ήσουν μ’ άλλονε παρέα
και πού σοκάκι να τραγουδήσεις
δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις
Μίλα σιγά και μη φωνάζεις
είμαι κουτός και με τρομάζεις
δε θέλω κόσμο και φασαρία
αύριο μπαίνω στην ανεργία.
Νταλάρας της νιότης μας. Ωραίος, και επίκαιρος…
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, εμείς εδώ οι του Τύπου ζούμε τη δική μας τραγωδία. Στον ΔΟΛ ακόμη περιμένουμε τον επενδυτή, που δεν έρχεται –έχει μαυρίσει το μάτι μας. Και να πεις ότι η κρίση έχει πλήξει μόνο τον ΔΟΛ; Οχι δυστυχώς. Γύρω εξελίσσονται κρυφά δράματα, τα δικά μας απλώς απολαμβάνουν μια δημοσιότητα. Αλλοι καταφέρνουν τα τα κουκουλώνουν.
Να, ας πούμε, με αληθινή θλίψη πληροφορήθηκα χθες ότι στον σταθμό του Χατζηνικολάου έφθασε τις προάλλες ένα κατασχετήριο για οφειλές προς το Δημόσιο ύψους 5.167.000 ευρώ. Και ότι προχθές μια ομάδα φωτογράφων που τροφοδοτούσαν με φωτογραφικό υλικό τα ιδιαιτέρως επιτυχημένα έντυπά του κατέφθασαν στα γραφεία της εφημερίδας του, δημιούργησαν ολόκληρο επεισόδιο διότι τους οφείλει ένα ποσό της τάξεως των 150.000 ευρώ και αποχώρησαν, αφού τους δόθηκαν κάποια χρήματα. Υποσχέθηκαν όμως στους υπεύθυνους της εφημερίδας να επανέλθουν την προσεχή εβδομάδα ακολουθούμενοι από κάμερες καναλιών εάν δεν εξοφληθούν…
Επίσης εντός των τειχών διάφοροι άθλιοι τύποι διακινούν mouth to mouth ότι υπάρχουν κάτι επιταγές εις χείρας τρίτων που έχουν σκάσει και άλλες που αναμένονται να σκάσουν –ένα δράμα δηλαδή.
Κρίμα, στενοχωριέμαι αφάνταστα για τα προβλήματα του ανθρώπου, προβλήματα που συμπίπτουν με το νέο εγχείρημα στην καριέρα του –αυτή τη φορά θα λέει ειδήσεις στον Ant1…
Υπάρχουν δικαστές στην ΑθήναΥπάρχουν δικαστές στην Αθήνα
Πολυσήμαντο μήνυμα προς το εξωτερικό, αλλά κυρίως προς το εσωτερικό συνιστά κατά τη γνώμη μου η απόφαση του Αρείου Πάγου να μην εκδοθούν στην Τουρκία οι οκτώ τούρκοι αξιωματικοί. Το προς το εξωτερικό, είναι σαφές: ο νομικός πολιτισμός μιας χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε περιπτώσεις που τα αιτήματα για έκδοση έρχονται από χώρες με ελλειμματικές δημοκρατίες, λειτούργησε αποθετικά στην απαίτηση της Αγκυρας να εκδοθούν οι αξιωματικοί.
Το προς το εσωτερικό μήνυμα όμως, είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετικά ενδιαφέρον, και γι’ αυτό εκτιμώ ότι πρέπει να αναδειχθεί έτι περαιτέρω: «υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα» – εκπέμπει η χθεσινή απόφαση του Αρείου Πάγου.
Οχι μόνο γιατί σύσσωμη η κυβέρνηση, του Πρωθυπουργού που είχε σπεύσει ήδη από τον Ιούλιο να τους «υποσχεθεί» στον Ερντογαν, ότι θα τους έστελνε πακέτο στην Τουρκία, προεξάρχοντος, αλλά και του υπουργού Αμυνας, και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που πίστευαν, και διακήρυσσαν το ίδιο.
Οι δικαστές είπαν «όχι» σε αυτές τις άμεσες και έμμεσες πιέσεις, και έκριναν με βάση το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο, κλείνοντας τα αυτιά στους πολιτικούς λόγους που κατά τους κυβερνώντες και υποστηρικτές αυτής της άποψης, επέβαλλαν την έκδοση των αξιωματικών.
Το «υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα» ήρθε με τρόπο εκκωφαντικό σε μια περίοδο που εντείνονται οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις να χρησιμοποιηθεί η Δικαιοσύνη ως το μακρύ χέρι των επιδιώξεων του Μεγάρου Μαξίμου να καθυποτάξει κόμματα και Τύπο διατηρώντας τα σε μια διαρκή ομηρεία, τόσο απαραίτητη για την υπηρέτηση των σκοπών του συστήματος εξουσίας που κυβερνά.
Για μένα η απόφαση του Αρείου Πάγου, κόντρα στις θελήσεις και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, αποτελεί καμπή στην έως τώρα παρεμβατική πολιτική της στον χώρο της Δικαιοσύνης και δημιουργεί εύλογες ελπίδες ότι θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλους εκείνους τους δικαστές που δεν επιθυμούν να γίνουν υποχείριο άνομων μεθοδεύσεων…
Ο Αρειος Πάγος, έπειτα από πολύ καιρό, με την απόφασή του, απέδειξε ότι ο έλληνας δικαστής δεν θέλει να γίνει άθυρμα κανενός, αλλά να υπηρετεί πιστά την αλήθεια και το δίκαιο…
