Η συζήτηση στην πολιτική με όρους ηθικής είναι βαθιά συντηρητική. Μεγαλύτερη σημασία έχει το προσωπικό παράδειγμα που δίνει ο κάθε πολιτικός. Οταν πριν από τρία χρόνια ο Σταύρος Θεοδωράκης ίδρυε Το Ποτάμι, έθετε στον πυρήνα των αξιακών θέσεων του κόμματος την κριτική στο παλαιό πολιτικό σύστημα, αναδεικνύοντας τις ευθύνες που είχαν για την κατάσταση της χώρας η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και το έκανε όχι με τρόπο ισοπεδωτικό και συνολικά απαξιωτικό, αλλά με συγκεκριμένα παραδείγματα. Αυτό σημαίνει ότι τα πρόσωπα που επέλεγαν να ακολουθήσουν τον κ. Θεοδωράκη στο φιλόδοξο εγχείρημά του συμφωνούσαν τουλάχιστον στις βασικές θέσεις του. Γι’ αυτό και (μου) προξένησε τεράστια εντύπωση ο τρόπος αλλά και η ταχύτητα με την οποία επέλεξαν να αποχωρήσουν από Το Ποτάμι και να ενταχθούν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ οι κύριοι Ιλχάν Αχμέτ και Ιάσονας Φωτήλας. Επέλεξαν, δηλαδή, να ενταχθούν στα κόμματα που οι ίδιοι «έφτυναν» όταν αποφάσιζαν να πολιτευτούν με Το Ποτάμι. Εκτός και αν δεν είχαν διαβάσει τις ιδρυτικές του θέσεις και βρήκαν απλώς όχημα ευκαιρίας.
Οπως και να ‘χει, δύο κατά τα λοιπά συμπαθείς πολιτικοί με το παράδειγμά τους συμβάλλουν στην απαξίωση της πολιτικής. Αλλωστε, από τις δηλώσεις που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα δεν φάνηκε να είχαν ουσιαστικές διαφωνίες με τις επιλογές του κόμματος. Μάλλον τα δημοσκοπικά ευρήματα ήταν αυτά που καθόρισαν τις αποφάσεις τους. Ως εκ τούτου, ένας καλοπροαίρετος παρατηρητής των εξελίξεων θα θεωρήσει ότι οι επιλογές τους έγιναν με μόνο γνώμονα την επανεκλογή τους.
Στην αλλόφρονα φάση που βρίσκεται η κοινωνία έχουμε μεγάλη ανάγκη από θετικά παραδείγματα στον χώρο της πολιτικής. Από ανθρώπους που θα υπηρετούν τις ιδέες τους με όποιο τίμημα και θα πληρώνουν το κόστος. Από βουλευτές που θα παραδίδουν την έδρα τους –όπως π.χ. έκανε ο Γιώργος Φλωρίδης –επειδή διαφωνούν με τις επιλογές της ηγεσίας. Από πολιτικούς που έχουν συνέπεια στη διαδρομή τους. Και για να μην παρεξηγηθώ, συνέπεια δεν σημαίνει να μην αλλάζεις απόψεις. Συνέπεια σημαίνει να κάνεις επιλογές αρχών και όχι προσωπικού ή μικροκομματικού οφέλους. Αλλά δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι και ο λαός, τα αφτιά του οποίου κάνουν μεγάλο λάθος όσοι τα χαϊδεύουν μιλώντας γενικώς για τη σοφία του.
Θέλω να πιστεύω ότι, μετά τα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με τους ουκ ολίγους πολιτικούς τσαρλατάνους, οι πολίτες θα έχουν βάλει λίγο μυαλό. Και δεν θα ψηφίζουν ανθρώπους που τους λένε εύηχα πράγματα ή παραμύθια. Ας είναι και αυτό ένα από τα λίγα καλά της κρίσης.